Quero soñar que noutra vida serei revisor de tren, pero no século XX cando todo era analóxico (as cámaras, as cartas), cando aínda ninguén inventara a palabra dixital. Daquela as agullas do reloxo non corrían tanto, tiñan mellor calidade de vida. Sempre paraban a tomar o té inglés e o chocolate suizo. O tren ten algo que non ten o coche ou o avión. Un glamour antigo, como se fose unha lenda de Hollywood. Viaxar cara ningures ou cara a raíz dos silencios…
Opositar é como prepararse para escalar un oitomil. Prepararse para sufrir, para aguantar, para o frío. Prepararse para saber que facer cando che veña a desesperación. Controlar a ansiedade, calmarme como se puidese saír do meu corpo e abrazarme. Tranquila, todo vai ben, podes facelo. Machacareime na biblioteca todos os días. Soñarei cos exames, cos comentarios, con unidades didácticas. Fareino ben? Dominarei os nervios? Berro, abro os brazos cara o ceo porque sei o que se me vén enriba. Deixareime a pel, o sangue, o meu tempo.
Cando por fin sentes que naciches para algo non podes apartarte dese camiño. Estou soa e ninguén pode axudarme, só podo confiar en min. É cuestión de supervivencia.
En soños volvo a un pasado que presenta pinceladas de recordos aínda por inventar. O futuro sorrí con forza. Recoñéceme coma un fillo á súa nai. Xa non é fráxil, ten reflexos de gato, non cae, tropeza pouco. Lévame a lugares que eu cría aínda habitados por pantasmas adolescentes. Sabe cal é a banda sonora que me gusta e regáleme un momento de soidade para mirar cara atrás: as paredes, o chan, os marcos das fiestras non mudaron; a esencia segue igual. O bo permaneceu e non se contaminou. Era o meu gran temor.
Mentres, soan violíns…
Lembro con adoración aqueles días de verán e primavera. Unha aldea pequena, tan pequena que xa pouco queda dela. Camiñar por carreiros e congostras. Sempre detrás dos avós, soñando con saber coidar a horta coma eles ou ser grande para cortar ben a leña. Non había televión, non había nada que non fose o verde das árbores ou os paxaros falando en voz alta. Atopar a pel vella dunha serpe ou tirarnos prado abaixo con sacos. Os cans, as pitas, as ovellas, os veciños, as partidas de brisca… Cando estábamos todos, cando o medo non nos bicara. Cando a morte e as ausencias non existían nos diccionarios das nosas almas… Sorrisos de raíz infinita. Inocencia, coma un castiñeiro que non coñece a polución.
O ceo non é un lugar, eran aqueles días. E algún día volverei.
Un segundo. Un vaso a piques de caer ao chan, pero tiveches os reflexos de Bruce Lee. Hai alguén que toca o violín. Camiña detrás de ti poñéndolle banda sonora á túa vida. A que ti decidas. Un segundo. Cruzar a rúa. Namorar, morrer, recoñecer. Unha decisión importante, unha enerxía que nin se perde nin se destrúe. Transfórmase nunha certeza. É a imaxe que che devolve o espello. Chámanlle cidades. Claro, ninguén sabe con que nome bautizar a esa diferencia inolora que che devolve o espello. Edimburgo, Lisboa, Madrid, Barcelona, nos teus bicos, Vigo, Cracovia, Londres. Ourense. Algo mutou, a evolución das especies aplicada á alma, medida en quilómetros, con avións e trens. Quilómetros que teñen rostro de recordos. Deja vu.
Dáste conta? A miña alma xa quixo pasar por aquí.
Cando corro son outra persoa. As miñas pernas só entenden de quilómetros e nada, agás a miña mente, me pode parar. A cabeza dilúese. Nada importa, nada existe. Non teño medo dos coches nin de que se me pare o corazón. Deixo de preguntarme se quizais só son a sombra dunha pantasma. Fico máis espida ca diante do espello ou sen gafas que oculten a miopía do meu corazón. Fuxo, son máis rápida ca min mesma. E convértome naquilo que sinto que non poderei chegar a ser nesta vida.
Pensan que me preocupa a miña figura, quero gustar… (Non sei, quizais esta tamén é unha nova entrada na miña longa lista de percepcións erróneas) E calo porque non me atrevo a confersarlles que só cando corro me sinto invulnerable, segura e protexida. Que ninguén pode volver ferirme.
Quizais o único que sei sobre a vida é que hai cousas que ninguén máis nolas pode dar. Nin o amor, nin a familia, nin os amigos. Só un mesmo. Só eu. E que sen ese “algo” todo se vai á merda. Custa tanto chegar ao cume do Everest, pero é tan sumamente doado esvarar e caer… Volver perderse, volver ser unha nazi. Cando as neurosis merodean, cando toda a túa vida fuches unha inxenua, unha persoa tan débil e tan valente á vez, tan extremista que non sabes en que momento a auga se tranformou en lume… Cando me pregunto se serei suficiente para el co paso do tempo…
Corenta minutos despois paro. Estou algo cansa, suada. Fago estiramentos e dúchome sen ese estado de alerta permanente. Sen buscar aprobación. Por fin, en equilibrio.
Saio a correr. Primeiro estiro con calma. 40 minutos despois volvo ao punto de partida, pero algo cambiou… Algo que hai moito que tiña que ter cambiado.
Para min o máis sorprendente non foi a fama, os amores nin as grandes interpretacións. Era unha muller sensible e sabia. As palabras non minten
You are who you are. All you can do in this world is help others to be who they are and better themselves and those around them.
Give. Remember always to give. That is the thing that will make you grow.
Not at least until I’m dead, and at the moment I’m having too much fun being alive…and I plan on staying that way. Happiness to all.
Every breath you take today should be with someone else in mind. I love you.
Fago un trato co espello do ascensor. Escribo liñas invisibles coa man esquerda. Quizais non sexa intuición, quizás só sexa realismo. Realismo máxico que me ten consentida como a unha nena malcriada. Ver máis alá da miña miopía. Mochila ao lombo. E chove, é un sinal. Sorrío, vou levitando en vez de camiñar. Outro sinal. Metro. Chamartín. Ceo un sándwich e póñome paranoica porque hai un tipo que leva un anaco detrás de min, desde que saín do metro. Está na barra e tamén pide un sandwich. Fítame. Non me gusta esa mirada nerviosa e escura que ten. Despístoo. Fago tempo lendo. Cando xa está o tren no andén busco o meu sitio no vagón. Sigo a ler. A iso da unha e media paramos en Zamora. Hai neve e vexo pegadas doutros viaxeiros. Por moito que renegue o frío séntame ben. Quizais noutra vida fun un Chinook.
PÉS ESPIDOS 
