Categoría: as apariencias enganan

On By autrenaraien amor escríbese con H,as apariencias enganan,íntimo e persoal,basado en feitos reais,dor,saudade,self-service loveDeixar un comentario

Todas as cancións de amor falan de ti. Como a primeira vez que escoitei Wonderwall e sentín unha frecha no meu peito de doce anos. Era o amor, pero eu non o sabía. Tampouco de onde viña. Porque eras ti quen tiña que enterrarme. Levar o meu cadaleito coma nós levamos o da avoa Raquel do tanatorio á igrexa; douscentos metros de enteireza e honestidade caladas. De min só habían quedar ducias de lentes de pasta, libros, algún vinilo e recordos, os teus recordos, nada máis. A miña vida só nos teus ollos. Teriamos xogado ao fútbol na praia? Este baleiro que xamais poderei encher. Unha vida sen parto, un enterro sen cadaleito, bágoas inocentes. A vida que non vivirás. Teriamos bailado nalgunha verbena? Teríache acompañado ben, foses feliz ou non?
E non quero.
Sobreponte, esquece, segue adiante. Pasará. Claro que pasará, deixarás de doer como ese pesadelo do que esperto sen lembrar que me angustiaba, pero non será como eles sentencian. Non serás nada, non serás esquecemento. Estarás en sorrisos aínda non inventados, serás esa Perseida que algún día veremos brillar unha noite de agosto cando, quizais, Andrés deixe de ser Andrés e só poida ser Papá ou Papi para sempre. Pero, especialmente, estarás no meu último latexo, alí onde o tempo desaparece e só queda o amor puro, o que había de nós antes de nacer.
Porque todas as cancións xa só falan de ti.
(7 de outubro de 2024)

Fácil

On By autrenaraien as apariencias enganan,self-service love2 Comentarios

Quizais só é medo. Ou quizais é que vexo vir as cousas. Como tantas outras veces. Como cando de nova non fuches guapa, cando non che entraban porque si, e aprendes a distinguir cando realmente lle gustas a alguén. Como nunha entrevista de traballo. Haberá quen se infle coma un globo; outro espellismo. Pero eu nunca quixen facelo. Non hai peor mentira que a de quen non sabe ser honesto consigo mesmo. E teño medo, por que non recoñecelo? Aquí onde só chego eu. Aquí onde só eu me comprendo e abrazo. Prometo que esta serenidade non volverei emprestala. Quizais outra decepción máis e quizais unha das que me converta no malo da película. Así é como comeza todo. Con medo e profecías que se fan realidade lentamente. Pero que fácil é afastarse, volver desaparecer. Tan fácil coma un chiste malo. O duro, o que provoca reuma no corazón, é ser máis fiable có premio Nobel de Medina todos os putos días, en calquera momento. Pero ata os dromedarios se cansan do deserto.

Entrégrome ao tempo, el non falla nunca .

On By autrenaraien as apariencias enganan,íntimo e persoal,basado en feitos reais,casualidades,espectadora,eu enténdome,family woman,mestra jedi,saudadeDeixar un comentario

Repítese a historia. Penúltimo parcial, quen sabe se volverei darlles clase… Ule a primavera. Eles son a miña primavera. E volve esa saudade que moitas veces vén dun futuro que aínda non consigo albiscar. Unha orquídea que bota raíces no meu peito esquerdo. Raíces que me abrazan aínda que eu non me mova.

Chégame un correo electrónico xusto cando xa teño preparados os exames para entregalos e o timbre está a pique de soar. Sorrío pola premeditación. Tamén era venres o día que morreu o tío Tonete pola Covid. E eu conmocionada falándolles de Carvalho Calero…; só fun quen de chorar cando me veu buscar o Rei. A carta que lle escribín mentres lles puña unha película antes Nadal. A carta que repousará coas súas cinzas ou o que decidan seu fillos.

Sento enriba da mesa do profesor coas pernas colgando. Esta calma, este curso rematando e eu sorrindo detrás da máscara. Vólveme abrazar a saudade como se quixese consolarme. É hora de deixar voar…

Elisa, quédate.

On By autrenaraien as apariencias enganan,íntimo e persoal,basado en feitos reais,mestra jedi,saudadeDeixar un comentario

Ser só un recordo. Un dos que se borrará antes do que imaxinan. Deilles o mellor de min? Explorando o far west como unha proscrita. Mandándolles sinais de fume dende os meus brazos cruzados. O clic nervioso dun bolígrafo na man. Camiñar e pasear entre eles coma un aguia que controla os seus dominios. Era o mellor momento do día. Ou quizais si se filtrou a esencia da que lles ía deixando pistas inconscientes.

Non caer na tentación de beber do seu cariño, non chucharlles o sangue. Estabamos sós, eles comigo e eu con eles. Enfrontados polas circunstancias, a profesión e o seu papel. Xogos de máscaras, un vals radioactivo, aluando case por primeira vez. Pero quen quere perfección cando pode ter a súa propia narrativa. Firme, a miña coartada era a do Padriño. Pero aínda que lla repetise unha e mil veces para convencelos (convencerme), ao final todo era persoal. A profecía di que esquecerei moitos dos seus nomes exactamente igual que meu pai que só se lembra das caras, outra herdanza máis. Pero sempre se me parará o corazón cando pense no completa que me cheguei a sentir sendo a súa profesora. 

On By autrenaraien as apariencias enganan,basado en feitos reais,dor,espectadora,opositing,self-service love,UncategorizedDeixar un comentario

danza

Case o esquecera.

Cegada pola decepción, pola rabia máis física que nunca cruzou as miñas veas. Tantos meses pechada pensando nunha soa cousa, como non ía esquecelo? “Sé positiva, hai que erguerse”. Pero é mentira, a mentira máis repetida en boca de todos. Gastáronlle o sentido. Frases que só se din por educación, non empatía. Non sempre irá todo ben, non sempre conseguirei o que soño por moito que me esforce. Quédate, faime compañía, déixame estar soa, vela o meu soño intranquilo. Só quería prenderlle lume ao río como quen incendia unha gasolinera. Eu era o río.

Só depende de min.

Ata que buscas unha canción, un vídeo, unha noite, a seguinte noite e vólvelo sentir. O mar que estaba durmido en min, azul sen importar o ánimo do día. Busqueina ata o día do exame. As follas pola fiestra da aula, o solpor na estación, o sol contra o cristal do vagón, un bar perdido na noite estremeña, unha cancha de baloncesto nun instituto. Sempre está, é miña, sempre vén para quitarme as gafas.

A beleza.

On By autrenaraien as apariencias enganan,basado en feitos reais,casualidades,family woman,miradas,soños1 comentario

Ela tiña medo a morrer. Podo recoñecer esa mirada en calquera persoa, en caquera lugar. Só te miran dese xeito ao sentirem a lixeireza do inevitable. Pero que fas cando é túa nai quen te mira tan asustada que se che conxela o sangue? Son as catro da mañá. Papá berra dende o corredor, Mamá caeu. Está tirada na entrada xemendo confusa, arrastrándose. Intento erguela, pero non se deixa. Papá non se pode inclinar, recén operado de cataratas como está. Por iso xa fora eu con ela ata o PAC, pola contractura dorsal que sempre lle dá. Por iso me quedara a durmir na miña vella cama. Por intuición, instinto. Cando descubro sangue na parte posterior da súa cabeza, saltan todas as miña alarmas. Hai sangue no chan da cociña e ela segue a queixarse da cabeza. Está a rondarnos, respirándolle na caluga. Disimulando a miña angustia chamo ao Rei. Son as catro e media da mañá e el entra a traballar en tres horas.

QUE fago?

Chama ao 061

Mandan unha ambulancia e dinme que a coloque decúbito lateral esquerdo, que a tape cunha manta e lle tape a ferida cunha toalla. Vístome á velocidade do raio, só se me vén a cabeza o pesadelo que tiven á noite anterior. Véñenseme imaxes do futuro, eu chamando á miña irmá para que veña de Algeciras, mentres me repito que non, aínda non. Se me pasa algo, quérovos a todos. Atragántaseme o aire nos pulmóns, o tempo ralentízase mentres me agacho para acariñarlle a cara cunha calma que non sei de onde vén. Non, non che vai pasar nada. Estou eu aquí e non deixo que nada che pase. De súpeto vexo luz nos seus ollos. Confianza e alivio. Ás oito e media volvemos para casa en taxi. Fixéronlle mil probas e todo queda nun susto e catro grapas na súa cabeza. Hai tráfico, é a hora dos colexios e os institutos.

Non, non me veño abaixo nese momento. Aguanto, porque iso é o que fago sempre. Aguantar e aguantar. Pero pasan os días e o medo golpéame no peito á menor oportunidade. Son inxusta con quen non debo selo e maltrátome. En soños volvo a ser esa nena de nove anos. As mesmas gafas na cara, unha espada na man contra o monstro. Aínda NON!

On By autrenaraien as apariencias enganan,b.s.o.,basado en feitos reais,mestra jedi

Son os derradeiros días e xa me incordia a saudade. Acabouse o conducir entre a néboa, acabouse o conto de ser a substituta. Aprendín eu máis deles, leccións invisibles das que nunca serán conscientes. Podo velos cambiando e medrando a cámara rápida. Algúns disfrazándose de experimentados vividores, outros son avezados camaleóns que observan e todo o ven. Míranse no espello, sácanse selfies, pero aínda non chegaron ao centro do labirinto. Aínda non é o momento de que se descubran.

Camiño polo corredores baleiros cantaruxando feliz, contendo as ganas de marcarme un musical.

On By autrenaraien adolescencia tardía,amor escríbese con H,as apariencias enganan,basado en feitos reais,de esmorga,saudade

Ás veces volvo a ese día, a ese momento. Quizais xa o teño contado demasiadas veces. Pero cada quen fuma o que quere, eu fumo recordos. Pasaron dez anos, xa teño a idade que tiña miña nai cando nos tivo. Traballo con nenos e o futuro faime sorrir. Vexo aos fillos de outros, pregúntome como serán os nosos. Algún día.

Hai cousas que só podo compartir comigo mesma, de que xeito procuraba o amor en calquera coma un cadelo da protectora buscando dono. Era quen de regalar a miña alma por unha caricia. Vendíalla ao diaño mil e unha noites. Agora que sei todo o que sei… Fun egoísta, non me importa admitilo. Non máis do que foron comigo. Aquela mañá, hai dez anos, o inverno en Lisboa e eu regalándome un blog. O instante no que gardei para sempre o amor propio na maleta.

(27 de xaneiro de 2015)