On By autrenaraien íntimo e persoal,basado en feitos reais,casualidades,maratón,máis que papel

Ás veces pregúntome se todo nesta vida depende da capacidade que teñas de aguantar, de ser consciente da túa resistencia ou dos golpes de sorte. A vida é como correr: aguantar e ir cara adiante, haxa chuvia,  vento ou correndo baixo un sol abrasador. Pregúntome en que momento as pezas volven a encaixar e a desesperación e o medo a estar flotando á deriva se evaporan. De ser unha paisaxe, a miña vida sería unha sabana africana na que só hai dúas estacións, a húmida e a seca. Rematou a seca, os soños deixan de morrer de sede. Chegou coa chuvia a serenidade. Medra a herba como medra a miña fortaleza. Hai alimento.

Este Nadal entre copas, comidas familiares e reencontros, entre certezas,  nos seus brazos,  Corazón e Cabeza firmaban unha tregua definitiva. Vólvense aliados de sangue e outra profecía se escapa da miña boca. Este vai ser o meu ano. Quizais só era a forza do desexo volvéndose real, quen o sabe?

On By autrenaraien amor escríbese con H,saudade

A saudade aparece cando menos o esperas. tomando algo e botándolle un ollo ao xornal. Non, non volvería ao pasado, nin a revivir nin a ser espectadora. Pero Lisboa… Algo me chama, unha parte de min sempre estará alí. Renega do meu corpo, da súa orixe, só quere vivir alí. É a súa casa, o seu fogar. As súas memorias son as dunha personaxe de novela ou serie de televisión; ninguén me crería. Pero a cidade mándame mensaxes, anda á miña procura porque aquela moza inxenua de vinte anos é filla desta que agora escribe. É filla do futuro e deste amor de carne e ósol en abrumador presente de indicativo. Escritora e personaxe mesturadas durante nove meses no que os imposibles eran tan reais que provocaban vertixe e mareos incontrolables. 

“Soñamos la misma ciudad- le había escrito Lucrecia- pero yo la llamo San Sebastián y tú Berlín”…  Ahora la llamaba Lisboa. Tal vez fue en Lisboa donde conoció esa temeraria y hermética felicidad… Recuerdo algo que me dijo una vez: que Lisboa era la patria de su alma, la única patria posible de quienes nacen extranjeros.. Toda Lisboa, me dijo, hasta las estaciones, es un dédalo de escalinatas que nunca acaban de llegar a los lugares más altos, siempre queda sobre quien asciende una cúpula o una torre o una hilera de cass amarillas que son inaccesibles”.

[…]

   “Pero ya no estaba seguro de haber visto a Lucrecia ni de que fuera el amor quien lo obligaba a buscarla. Sumido en ese estado hipnótico de quien camina solo por una ciudad desconocida ni siquiera sabía si la estaba buscando: sólo que noche y día era inmune al sosiego, que en cada uno de los callejones que trepaban por las colinas de Lisboa o se hundían tan abruptamente como desfiladeros había una llamada inflexible y secreta que él no podía desobedecer, que tal vez debió y pudo marcharse cuando Billy Swann se lo ordenó, pero ya era demasiado tarde, como si hubiera perdido el último tren para salir de una ciudad sitiada”.

On By autrenaraien íntimo e persoal,eu enténdome,self-service love,soños2 Comentarios

O día que o teñas todo non te darás conta. Vivirás tan cegada co teu perfeccionamento que só verás a botella medio baleira, sempre pendiente dos erros cometidos e das dificultades. 

Pero non hai nin botella, nin río. Hai un océano rodeándote, salitre nos beizos. Abre os ollos, esperta, que o reloxo non entende de miopías no corazón.

Un día calquera espertas e, por fin, daste conta de quen es.

 

 

On By autrenaraien 600 palabras,eu enténdome

Está visto que neste mundo ou te botas flores ou non acabas sendo ninguén… E eu teño o GRANDÍSIMO defecto de non botarme flores xamais. Pois nada, seguirei comendo merda.

E facéndome a parva.

O Rei de Escocia

On By autrenaraien amor escríbese con H,basado en feitos reais,saudade

Fixemos aquaplaning. Desapareceu a autoestrada baixo un tsunami de chuvia e vinme chamando á miña nai dende unha ambulancia escocesa. Tivemos un accidente, pero non foi nada, os dous estamos ben, non vos asustedes. Aínda lembro a canción que soaba cando a furgoneta comezou a entrar polas Highlands. Montañas con corpo de muller labrado por glaciares. Aquel debía que ser o verde co que Miguel Anxo facía a súas mesturas para a Capela Sistina. E como chegaría ata alí? En soños, sempre en soños, procurando as cores máis vivas. Había xente facendo sendeirismo por carreiros. A auga corría libre, sen dar explicacións, sen outra obrigación que cabalgar cara adiante. Sentín envexa. Deixara de diluviar, agora o sol e o vento bailaban un tango. De vez en cando paraban para acariñarme a meixela. Custoume reprimir as ganas de tombarme no chan, boca arriba, e deixarme abrazar por eles. Fixemos un par de fotos naquel miradoiro, abrazados, sorrindo, despeiteados. Como é costume non me convencía o resultado: eu co chuvasqueiro demasiado grande e a ausencia de elegancia que sempre me persigue. Pero Andrés vestía o kilt de gala, a coroa na cabeza e Excalibur no cinto. Equivocáronse os cronistas, Excalibur agochábase en Lisboa. Atopeina por casualidade nun dos seus miradoiros antes de regresar a casa. Prometérame non volver a Lisboa, que se un día alguén me levaba de novo lla había regalar. En Greyfriars soñei que me enterraban de vella, que me pasaba a eternidade sorrindo polos turistas, os pícnics, os adolescentes bicándose ás agachadas. Vinme en quince anos, escribindo todas as noites, mercándolles xoguetes de Star Wars na tenda do Planeta Prohibido, chamándoos todas as noites.

Mami, volve pronto.

Si corazón, nuns días remato a novela e estou aí, anda ponme con Papi.

Míranos, agora estamos no Castelo de Edimburgo. Andaban a tirarnos outra foto baixo a chuvia. Felices. Este chuvasqueiro si é da miña talla e Andrés segue coa súa coroa na cabeza. Si, penso para min, o momento máis feliz da miña vida.

On By autrenaraien family woman,saudade

Medrarei, fareime grande e forte para coidalos e protexelos.

Non lembro as rúas, nin as praias, nin o que fixemos aqueles quince días en Cangas. Agosto do 93. Pero si lembro que había folga do lixo e cruzar a ría para mercar uns edredóns no Corte Inglés. Era o derradeiro día na praia, xa estaba todo listo para regresar a Ourense o antes posible. Non tiñamos teléfono no apartamento que meus pais alugaran durante aquelas dúas semanas, por iso cando vin ao dono do piso con cara de circunstancias, na porta, o corazón comezou a berrar. Non, outra vez non, por favor, aínda non. Era imposible ter tan mala sorte. Non consigo lembrar exactamente o que dixo nin como o dixo. Miña irmá e eu mirámonos. Estábamos mortas de medo. O dono do piso comunicoulle a Mamá que o avó morrera e ela caeu contra a parede, chorando, ata quedar sentada no chan. Rota. Ese golpe seco contra a parede foi peor ca unha paliza. María e eu rompimos a chorar conscientes do que pasaba. Ter nove anos e saber que isto se acabará, que estamos sós, que acabaremos sós, que nada dura para sempre, que irás perdendo a todos os que che importan. E Papá abrazando a Mamá con forza. As maletas feitas, preparadas no salón. Iamos volver a casa, iamos volver para despedirnos do avó. Non nos deu tempo. Sei que Mamá aínda se sinte culpable por aqueles quince días de veraneo. Seino porque nunca máis volvemos a poñer un pé en Cangas. E van dezanove anos.

(15 de agosto de 2012)

On By autrenaraien amor escríbese con H,as apariencias enganan,casualidades,espectadora,eu enténdome,miradas,self-service love

Camiñas soa por un corredor sen final. Estás soñando, estás lembrando. O corazón late con forza. Camiñas cara adiante, pero en realidade estás nos principio dos recordos. As pezas do quebracabezas encaixan. Todas. Estás diante do Guernica, pero non é o Guernica, é a túa vida. O calendario é ese profesor de arte que che explica o seu simbolismo. Agora entendes, agora comprendes. Empezas a correr, slow motion. Vigo, Lisboa. Cruzaches o Amazonas nunha viaxe de ida e volta. Buscabas o amor como un can sen olfato, case a cegas, morta de fame, equivocándote unha e outra vez, unha e outra vez. A traición, a mentira, alá foron a inocencia, a inxenuidade; morrendo de sede. Non sexas boa persoa, sé xusta. Desconfía. Eras unha quenlla, ules o medo. Devorabas, instinto de supervivencia. Poderías ter sido veterinaria, ou enfermeira, ou escritora, ou xornalista. Quen es agora? Corres, non estaba na túa natureza ter resistencia, nunca a tiveches. Corres, aguantas. O tempo volveuse a favor túa. Antes non podías volverte invisble, chamabas a atención, agora só te ven cando queres. Telo todo e iso asusta. Por que eu? Todo ten un prezo e ti aínda non pagaches. Esta certeza ninguén pode calmala, ninguén. E sabes que o cobrador do frac virá algún día. Espéralo en soños como quen agarda con demasiado tempo de antelación nun aeroporto. Asusta tanto como tirarse de cabeza, cos ollos tapados dende o acantilado máis alto. Tempestades, guerras, nena ou muller, eles pérdense na alta montaña. Pero, chaman por ti, sempre chaman por ti. Pensan que perderon o (seu) Norte, ou non lembran onde está. Un compás é o único material de rescate.

Por que me é máis fácil orientar que orientarme? Quen me protexerá desa sombra que ás veces aparece no espello? Só el, só el…

On By autrenaraien íntimo e persoal,basado en feitos reais,casualidades,eleccións,opositing,persoal,self-service love,tv

Volver empezar. Afastarse para logo volver. Suor, bágoas, Mediterráneo; salitre. Aquela vella canción… Volver con máis ganas, perder dunha vez o medo a perdelo todo. Deixar de fuxir. Botaban unha película, esa escea que sempre me emociona. Miña irmá estaba sentada detrás de min no seu salón, a terraza aberta, as luces apagadas, só se ve a luz da televisión. Algo que se tensa e se solta dentro, moi profundo. Como me puiden esquecer? A incerteza, o futuro, as oposicións, a falta de independencia. Todo desaparece e son eu a que está coa cabeza rapada, son eu a berra baixo a chuvia como un animal. Toda a rabia, toda a frustración, toda a impotencia. Músculos que se tensan, forza sobrehumana, colmillos que medran, quero morder, quero facer dano, quero liberarme. A debilidade, a fraxilidade transformada nun ruxido, nun ouveo. Máis de mil quilómetros cara o Sur, máis de mil quilómetros cara o Norte.

Volver empezar…