On By autrenaraien family woman

Cheguei 10 minutos antes do previsto. Collo un taxi, doume conta de que aquí non fai o frío que ía en Zamora (o andén estaba branco). Non son nin as seis. Durmo mal. Esperto pensando na oposicións. Fártome de actualizar as páxinas dos sindicatos toda a mañá. Comemos coa nova do falecemento dunha veciña de toda a vida da aldea de miña nai. Amiga da avoa. Velatorio. Invádenos unha tristeza xa coñecida. Non podo evitar sentir que unha parte da miña infancia morre con esa velliña. Cando as primas nos escapamos a tomar un café na pantalla do móbil aparece un “Mami” que me estraña. Poucas veces chama ao móbil. Está soa en casa, descansando, tócalle de noite. Papá está na aldea. Unha voz apagada, unha voz afastada, pero non asustada. Nena, que caín pola escaleiras. Saio disparada. Corro, non se me ocorre outra cousa. Medo, case podo escoitar a risa da dama de negro. Dez minutos de tráfico. Nunca unha viaxe en ascensor foi tan longa…

Xa está vestida. O aire volve aos meus pulmóns. Era unha broma, coméntame a dama de negro que está a fumar na porta de urxencias. O ritual dura un par de horas. Resultado: o ombro esquerdo en estribeira como mínimo 15 días por mor da fisura dun óso cuxo nome non consigo repetir.

On By autrenaraien mens sana in corpore sano,self-service love

Normalmente teño o medo ancestral a que se me pare o peito sen remedio. Quedar tirada coma un papel de goma de mascar en calquera esquina. Estoume volvendo algo hipocondríaca, é certo. Pero hoxe non me acompañou ese temor. Ademais da eterna dúbida de pensar unha e outra vez se podo aguantar ou non. Hoxe non escoitei ás voces da discordia, hoxe non me sentin débil. Quería máis. Cambio de ritmo. Rebentar os pulmons, atravesar o tempo e o espazo. Voaba coas pernas. Sentinme imbatible coma Emil. Aínda que non fose verdade.

Si, merece a pena morrer un intre de amor propio absoluto.

On By autrenaraien eu enténdome

Platón viaxa en tren. Boteino de casa.

Andaba calado, asexando polas portas, argallando. Mentiume, algo que nunca perdoo. Non volverá pisar esta terra. Ben que o sabía, por iso se agochou tanto tempo.

Boa viaxe.

On By autrenaraien íntimo e persoal,opositing

Cando non agardas polo amor, agardas polo traballo, polo momento adecuado, polo gran día, polos fillos. Agardas a sexan grandes para viaxar, agardas polos netos, pola morte.

Non temos paciencia porque somos escravos do tempo. Canto tempo perdido nesa incerteza.