Os sobres son os meus amigos. Mesmo algún discurso. Non sei o que pasará coas cámaras…
O meu con Santiago sempre foi platónico. Absurdamente platónico. Non hai peor miopía cá idealizar as cidades e persoas. Ata que as coñeces e levas unha decepción tan grande que a túa seguridade queda paralítica. Ás veces para sempre.
O xoves confírmase que non hai OEP para Secundaria. Por fin é oficial. Era visto. O venres teño academia. Doume de baixa e marcho no descanso. Ás 20.30 collo o tren. Sóbrame hora e media. As pernas van soas, imantadas. Camiño rápido, a mochila ao lombo. Non lembro o nome das rúas, nunca me lembro e nunca me lembrarei. Estou de paso, coma sempre. Pedra na retina. Peregrinei tres veces. A primeira para curarme, a segunda literalmente, a terceira porque confiaba. Como levada polo vento, como unha ave que volve ao seu niño, entro pola Quintana. O segurata obsérvame atentamente. Teño xesto de fuxitiva e levo unha mochila. Unha volta e vou para Obradoiro. Lembro algunha escapada en 2º de carreira, acabar de madrugada tirada no medio e medio da praza para ver a catedral do revés. Ou cando pisei a vieira de pedra despois de 275 km andando. Como me emocionara daquela. Pero esta vez é distinto. É unha liberación. Despréndome da desconfianza, da súa herdanza. Sorrío sen présa mentres regreso voando á estación. Aínda me dá tempo de comer un sandwich e mercar unha revista.
Ás veces aínda me seguen a fallar as pernas, ás veces. Curiosamente é algo que non me ocorre coas ás.
A min si que se me parou o corazón no latexo que ti querías…
Onte, cando me quixen meter en cama o sol entraba pola galería do salón. Non era posible, eran as seis. Asomeime sorprendida. Escoitabase o claxon dunha moto. Había unha vespa co intermitente posto. Era ela, a avoa. Corre que chegamos tarde. Vai disfrazada de aviadora. Nunha das mans ten un casco para min. Conduces ti. Subimos por Oira e por Barra de Miño. O vento acariña as miñas meixelas e ela abrázame coma sempre. Volvo a sentir esa calor que tanto botei de menos. O seu olor. Cando chegamos indícame que continúe en dirección ao Castelo. Está reconstruído. Por un momento teño a sensación de que fixemos unha viaxe na historia. Pero non sei se é a Historia ou a miña vida. Personaxes que saíron do guión aparecen exactamente igual que cando marcharon. Semella un baile de máscaras, todos as levan. Máscaras venecianas. Soan valses e pezas clásicas. Estou co meu disfraz de click futbolista, nin tempo de sacar a botas de futbol sala tiven.
Así non podo entrar, non ves o elegantes que van?
Nena ti non necesitas vestidos.
Empúrrame, entro na sala. Míranme todos. Por algunha estraña razón dáme por rir. Achéganse para ulirme, tócanme como se fose unha Pantasma.
Ti queríasme.
Non mentira, queríame a min!
Diso nada, non imaxinas as cousas que fixo por min.
Barullo. Discuten, aportan probas. Podo escoitar os seus pensamentos. Os doutros tempos nos que lle era máis fiel á miña inxenuidade cá miña miopía. Ao fondo véxoo sentado no trono co seu pixama branco. Non leva coroa. Tampouco máscara, coma min. Érguese. Calan por inercia ou porque saben que é o Rei.
Quéreme a min. A voz de fillo de locutor de radio. A voz do corazón.
Só me falta o final…
Xogo de pés. Balanceo, baile. Vista. Reflexos. Ruxido de motor. Teño xa case tres meses de carné. Pásame o mesmiño que cando (por fin) aprobei a carreira. Cústame crermo. Estouno facendo, estou conducindo. Co amor é o mesmo. Estou con el facendo calquera cousa e ese momento de incredulidade espértame. E non podo evitar lembrar todas a veces nas que me autoconvencín a min mesma de que cando o conseguise si me sentiría grande, muller. Pero non é así. Non comprendo que clase regalo me fixo o tempo. Cando tiña quince anos morría de ganas por ter vintetantos. Era o que máis ansiaba na vida. Tiña a sensación de ir no pelotón pedaleando detrás de outros. Sigo a sentirme tan nova, tan nena coma sempre. A muller asoma polo espello con especial forza, pero a nena segue aí. Máis pura, menos débil, máis espabilada.
Son unha nena-muller. Sigo a selo.
As aparencias enganan, que ninguén se confunda, os extremos tócanse. Sempre se tocaron. Un leva ao outro.
Eu tamén vin ao cisne negro do outro lado do espello. A mirada noxenta. De anxo a nazi en cuestión de segundos. Tremíanme as mans en vez de saírme plumas negras. Ultimamente cometo o erro de esquecerme da miña obsesión. E volve silenciosa, manipula os meus soños. Outras intenta asomar polo espello, de novo.
Daquela é cando saio a correr ou marco o número infalible.
Fago un trato co espello do ascensor. Escribo liñas invisibles coa man esquerda. Quizais non sexa intuición, quizás só sexa realismo. Realismo máxico que me ten consentida como a unha nena malcriada. Ver máis alá da miña miopía. Mochila ao lombo. E chove, é un sinal. Sorrío, vou levitando en vez de camiñar. Outro sinal. Metro. Chamartín. Ceo un sándwich e póñome paranoica porque hai un tipo que leva un anaco detrás de min, desde que saín do metro. Está na barra e tamén pide un sandwich. Fítame. Non me gusta esa mirada nerviosa e escura que ten. Despístoo. Fago tempo lendo. Cando xa está o tren no andén busco o meu sitio no vagón. Sigo a ler. A iso da unha e media paramos en Zamora. Hai neve e vexo pegadas doutros viaxeiros. Por moito que renegue o frío séntame ben. Quizais noutra vida fun un Chinook.
Os vellos, eses grandes esquecidos.
É un topicazo do que todos temos bebido, coma quen comparte unha botella de calimocho. Non temos nin puta idea do que é ver morrer, enterrar a toda a túa familia, a todos os teus amigos… Non senten trizteza, eles teñen unha pena crónica nas enrugas. Son agradecidos, dos de verdade, dos que che botan un piropo, un sorriso sen esperar nada a cambio. Facemos burla das súas pintas, dos seus despistes, das súas manías. Soberbios, no fondo cremos que nunca seremos coma eles... Eles que non saben de crises existenciales absurdas, nin de debates sobre a lei Sinde.
Non, eles son a nosa raíz. Esa que amputamos lentamente.
PÉS ESPIDOS 
