On By autrenaraien eu enténdome,opositing,soños

Corría sen parar. Polo camiño tiveron que prestarme algún chuvasqueiro ou darme aloxamento. Cara onde vas? Por que corres? Respóndolles mentres corro. Cara o Sur, é a única maneira que teño de chegar. Perdo peso e cada día que pasa o meu corpo parécese máis ao dun atleta de verdade. Só fican os músculos. Énfadome co outono, non me gusta correr coas gafas cheas de auga. 1033 quilómetros, agóbiome, asústome. Non vou poder, non vou poder. O medo corre todo o inverno comigo, levo unha luvas negras nas mans. Se podo co frío, tamén podo coa desilusión. Chega a primavera e só teño ganas de chegar. Aguantarei o suficiente? Fareino ben? Empeza a ir calor e a miña memoria deshidrátase con facilidade.  O verán trae os derradeiros quilómetros e corro con bágoas nos ollos. Ti sabes o que me custou chegar ata aquí? Atraveso a liña de meta cun berro entre dentes.

O máis importante é que levo un libro baixo do brazo.

On By autrenaraien 7º arte,family woman

Que lembras da túa infancia? Agora non podes verte, case non te recoñeces nas vellas fotografías. Como te sentías? Esquecíchelo? Moitas das persoas que máis te amaban xa non están… Guiábante, protexíante. Enchíanse de ti coma ti deles. Podías ser ti. Non tiñas que disimular. Non había críticas, nin opinións, nin expectativas. Esa inxenuidade tan xenerosa. Dábalo todo, entregábaste coma un saltador de trampolín nun salto de trampolín infinito…

E agora, que queda de nós? Que sobreviviu? Un valado de espiñas metálicas. Os restos dunha guerra fría, a eterna loita entre quen realmente somos e quen eles cren que debemos ser.

On By autrenaraien íntimo e persoal2 Comentarios

Un segundo. Un vaso a piques de caer ao chan, pero tiveches os reflexos de Bruce Lee. Hai alguén que toca o violín. Camiña detrás de ti poñéndolle banda sonora á túa vida. A que ti decidas. Un segundo.  Cruzar a rúa. Namorar, morrer, recoñecer. Unha decisión importante, unha enerxía que nin se perde nin se destrúe. Transfórmase nunha certeza. É a imaxe que che devolve o espello. Chámanlle cidades. Claro, ninguén sabe con que nome bautizar a esa diferencia inolora que che devolve o espello. Edimburgo, Lisboa, Madrid, Barcelona, nos teus bicos, Vigo, Cracovia, Londres. Ourense. Algo mutou, a evolución das especies aplicada á alma, medida en quilómetros, con avións e trens. Quilómetros que teñen rostro de recordos. Deja vu.

Dáste conta? A miña alma xa quixo pasar por aquí.

On By autrenaraien viaxes

A pedra escura, fea non ten culpa de ter alma de volcán… Pantasmas en cada esquina. Cemiterios nos que me quedaría a vivir. Luz intensa, escala de grises. Acentos estraños. Palabras no vento da pedra, no chan húmido. Cruzámonos con Mark, con Jekyll, e con Bea; a súa Cat serviunos un scottish breakfast. Dous edredóns, ficar durmidos coma siameses. Three sisters e un loch que é coma un mar. Un vinilo. As personaxes da miña cabeza por fin teñen vida propia, saen dela, estamos no Jazz bar sentados a tomar unhas pintas. A cidade ten alma tranquila, ten alma de vello paciente ao non que xa non lle importunan as inclemencias do tempo. A alma que quero para min.

On By autrenaraien máis que papel

“En el principio de los tiempos los hombres utilizaban armas de piedra, que se quebraban con facilidad. Pasados los siglos, las sustituyeron por utensilios de hierro, que si bien eran mucho menos resquebradizos, presentaban la desventaja de oxidarse rápidamente. Y entonces a un herrero se le ocurrió la feliz idea de crear una aleación de metales que llamó acero. Pero el acero, para llegar a serlo, debe pasar por las pruebas de los elementos: Primero por el fuego, para fundirse, acto seguido por el agua y por el aire, para endurecerse, y finalmente por la piedra, para forjarse. Y por fin se convierte en una espada de acero, la más resistente de las armas.

-Y supongo -dije yo, irónica-, que la moraleja de la historia es que uno solo se hace fuerte después de superar todo tipo de pruebas.

-Fuerte no. Fuertes lo eran la piedra y el hierro -afirmó ella categórica-. Flexible. Ahí radica la diferencia. No puedes sobrevivir si no lo eres”

(Fragmento de Beatriz y los cuerpos celestes no que ultimamente penso moito)

On By autrenaraien íntimo e persoal,maratón,self-service love1 comentario

Cando corro son outra persoa. As miñas pernas só entenden de quilómetros e nada, agás a miña mente, me pode parar. A cabeza dilúese. Nada importa, nada existe. Non teño medo dos coches nin de que se me pare o corazón. Deixo de preguntarme se quizais só son a sombra dunha pantasma. Fico máis espida ca diante do espello ou sen gafas que oculten a miopía do meu corazón. Fuxo, son máis rápida ca min mesma. E convértome naquilo que sinto que non poderei chegar a ser nesta vida.

Pensan que me preocupa a miña figura, quero gustar… (Non sei, quizais esta tamén é unha nova  entrada  na miña longa lista de percepcións erróneas) E calo porque non me atrevo a  confersarlles que só cando corro me sinto invulnerable, segura e protexida. Que ninguén pode volver ferirme.

Quizais o único que sei sobre a vida é que hai cousas que ninguén máis nolas pode dar. Nin o amor, nin a familia, nin os amigos. Só un mesmo. Só eu.  E que sen ese “algo” todo se vai á merda. Custa tanto chegar ao cume do Everest, pero é tan sumamente doado esvarar e caer… Volver perderse, volver ser unha nazi. Cando as neurosis merodean, cando toda a túa vida fuches unha inxenua, unha persoa tan débil e tan valente á vez, tan extremista que non sabes en que momento a auga se tranformou en lume… Cando me pregunto se serei suficiente para el co paso do tempo…

Corenta minutos despois paro. Estou algo cansa, suada. Fago estiramentos e dúchome sen ese estado de alerta permanente. Sen buscar aprobación. Por fin, en equilibrio.

On By autrenaraien family woman

Firmamos un acordo invisible. As discusións absurdas para enganarnos. Trátantos como se non fósemos medrar e nós facemos o mesmo con eles. Os catro vivimos nunha especie de adolescencia que non remata e así finximos que o tempo non avanza. A realidade golpeunos outra vez. Mordeu á miña nai nas costas. Tivemos que pasar case todo a noite en urxencias sen saber se era unha cousa ou a outra… Paseo polos corredores do hospital que de día están ateigados de xente. Morremos de sono. Agardamos. Placas, residentes, cafés de máquina. Unha muller entra chorando acompañada do que debe ser o seu marido mentres á miña nai lle dan a alta. Hai unha ambulancia fóra. Baixan a padiola cun home co rostro tapado. Baixo a vista. Gustaríame dicirlle algo á muller, un abrazo, o que sexa. Pero xa non teño o valor para facer esas cousas. E outra morte máis. Cando me meto en cama estou tan cansa que me doe ata pechar os ollos. Pero o peor foi ao espertar. Por segunda vez este verán, non recoñecía a cidade e sentíame estranxeira.

Saudade.

On By autrenaraien amor escríbese con H,casualidades

(photo by Pablo Araújo)

Amor

Amor

Quen sabe onde comeza e onde remata? Ninguén.

Os  cando, os como, os onde ou os por que marcharon á procura de novos planetas e só queda esta chuvia de verán que calma a sede da terra. A miña sede ancestral, de dinosaurio xa extinguido.

Amor, a palabra non pronunciada (por que non son digna de que entres na miña casa, pero unha palabra túa abonda para me sanar), inoloro como a saudade.

… Amor é o teu nome no meu corazón.

Ourense, 20 de xuño de 2011