Crúzome coas pantasmas doutros tempos. Mortos viventes intentando non afogar na miña memoria. Porque era eu quen os facía especiais. Non hai maior apatía que pasar de pronome de segunda persoa a terceira. Non recoñecer a quen podías distinguir a quilómetros de distancia. Chíscome un ollo no espello, illas de pedra, con ou sen salitre. Quizais o tempo namorou de min e eu con el.
Case o esquecera.
Cegada pola decepción, pola rabia máis física que nunca cruzou as miñas veas. Tantos meses pechada pensando nunha soa cousa, como non ía esquecelo? “Sé positiva, hai que erguerse”. Pero é mentira, a mentira máis repetida en boca de todos. Gastáronlle o sentido. Frases que só se din por educación, non empatía. Non sempre irá todo ben, non sempre conseguirei o que soño por moito que me esforce. Quédate, faime compañía, déixame estar soa, vela o meu soño intranquilo. Só quería prenderlle lume ao río como quen incendia unha gasolinera. Eu era o río.
Só depende de min.
Ata que buscas unha canción, un vídeo, unha noite, a seguinte noite e vólvelo sentir. O mar que estaba durmido en min, azul sen importar o ánimo do día. Busqueina ata o día do exame. As follas pola fiestra da aula, o solpor na estación, o sol contra o cristal do vagón, un bar perdido na noite estremeña, unha cancha de baloncesto nun instituto. Sempre está, é miña, sempre vén para quitarme as gafas.
A beleza.
Onte naceu Andrea. Hoxe volve chover. No meu instagram a xente anda de vacacións no Norte, no Mediterráneo ou na miña Lisboa. Digo miña, porque sempre será miña. Seguramente se cruzaron coa miña pantasma dos 21 anos facendo de guía ás visitas ou dándoo todo nalgún garito. Feliz e auténtica. Teño saudade de min mesma. Tan inxenua, tan valente. Sempre me erguía. Non escoitaba a ninguén, brillaba sen ser consciente.
Nubes grises asoman, queren entrar pola fiestra, secuestraron o sol indefinidamente. Naceu Andrea, pero o inverno resístese a deixar o asento baleiro. O inverno sempre me lembra a Lisboa. Alí perdínlle o medo ao frío. Devezo pola primavera á vez que a temo. Empezou a miña conta atrás e a ansiedade xa me fai visitas nocturnas. Déixoa estar. Naceu a Andrea, tan esperada, tan soñada por toda a familia. Ela é a certeza de que o futuro será mellor.
Como Lisboa.
Cando te queres dar conta xa estás sentada coas mans nos teclado. De nada serve atopar a banda sonora perfecta se non tes as palabras. Hai viaxes que se estiran no tempo coma goma de mascar. O teu reloxo nunca marcará as estacións coa velocidade do calendario da cociña. Ninguén te viu chorando dentro do taxi, xa levabas un mes a desangrarte. De despedida en Porto todos eran rañaceos, agás eu, un galpón que non pode disimular o que é. Non me recoñezo nas fotos, quen usurpou o meu corpo? Por unhas moedas os rapaces saltan da ponte sen medo, pouco lles importa que eu me indigne mentalmente cos turistas. Do Douro emerxen co ímpeto da inxenuidade. Houbo un tempo no que eu tamén era quen de cambiar o ritmo das mareas sen propoñermo. Corróeme a envexa e estou a dous segundos de trepar polas vigas de aceiro. Cando me quero dar conta estou a descalzarme. Ei! Vou saltar. Primeiro a sorpresa, despois a incredulidade. Pero que dis?!! Berran, pero eu non escoito nin razono. Pálpítame o corazón de alegría. Pecho os ollos. conteño a respiración, lánzome e o aire fáime cóxegas por debaixo da camiseta. Afúndome na auga coma un proxectil. Cando me quero dar conta estou a lavar a mans para preparar a ensalada, despeiteada, co pixama xa posto e escoitando a radio. Lavo as gafas, ergo a vista por inercia. Aí a está sorrindo con cariño do outro lado do espello. Chíscame un ollo e botámonos a rir pensando en Borges. A vida sempre se decide nun instante.
Pasaron case dous meses e esta saudade non se vai do meu peito. Veu comigo de Nova York. Non foi un soño, foi tan real que aínda me treme o corazón. Agora entendo a Lorca e outros tantos. A cidade non te fai máis grande nin máis pequena, as rúas sen nome íspente. Non teño banda sonora daqueles días, había que escoitar polos ollos. Ollos que non deixaban de encherse de cores e formas. Arte, rañaceos e a xente máis amable do planeta. Querer quedar, querer volver, pero con el porque sen el só sinto unha sombra que me asexa en soños. Cruzando a ponte de Brooklyn a antiga vertixe non me deixa avanzar. O sol quentaba coma no Sahara, tiramos fotos pero a frialdade coa me vexo na pantalla da cámara é propia dun cirurxián plástico. O perfeccionismo mata, a miña guerra civil agótame tanto que ás veces vólvome completamente invisible ata desaparecer. No White Horse tomamos un café coa pantasma de Jack Keruac mentres Dylan Thomas ve un partido de béisbol. Como nunha película. Estaba convencida que ao regresar esa sensación desaparecería, a maxia non duraría tanto. Equivoqueime. Pérdome na biblioteca entre temas, poño xeo na planta do pé despois de correr, vexo concertos que non pensaba nesta cidade pequena… Aquí segue. Zeta pregúntame dende os seus tres anos a onde vou despois da nosa clase. Aí está. A mirada de quen está por primeira aos pés do Empire State. Suspiro e sorrío antes de responderlle. Esa mirada coa que eu xa nunca consigo verme, limpa e inocente.
Se souberas o baixiña que son en realidade…
A relaxación chega cando tensas todo o teu corpo e soltas toda esa presión acumulada. Pasar dun extremo ao outro. Quedarse só coa inmensa paz que queda despois.
Domingo. Collo o coche aparcado diante do Gadis na rúa San Rosendo. Son as nove e media. Despois de ver ao Rei paso por casa da avoa. Poño a radio, en Radio 3 están a botar o concerto de Travis en directo. Son Telma sen Louise. A miña autoestima ten tanta malnutrición que se emociona con calquera cousa. Tocan Driftwood, un clásico (da miña adolescencia tardía) sobre deixar de ser un pedazo de madeira río abaixo. Canto e conduzo. Tanto tempo perdido… Como volverei ser un carballo centenario? Meto quinta, piso o acelerador e berro. Dous bufidos, dous ouveos xordos, de animal. Non solto o volante. Calquera que me vexa pensará que perdín a cabeza. Súdama. Estou tan tan tan cansa de volverme invisible. Os Travis tocan My Eyes e podo imaxinar esa hordas de güiris británicos borrachos ao pé do escenario do FIB. Unha inmensa tranquilidade agroma do meu peito coma unha pequena fonte de auga. Chega a todos os recunchos da miña memoria. Alivio. Sorrío e río comigo mesma. Chego á Peroxa coas “ventanilllas” baixadas e a música soando moi forte. Son a protagonista, como non me había gustar?
Quizais sempre fun grande. Non alta, non vella. Grande. Son un iceberg, enganeivos a todos. Teño vivido máis do que imaxinas, máis do que aparento. Ser sensible non é ser transparente, esa foi a miña tapadeira. Algúns só ven o que asoma pola superficie, outros mergulláronse nas augas árticas. Non houbo hipotermia, valentes que coñecen as marabillas os labirintos de xeo onde as baleas regalan cancións de berce ás súas crías. Podería morrer mañá e cando viñeses á miña tumba unha frase te recibiría:
Fun o que me deixaches ser na túa vida.
E chorarás de alegría ou de pena. Lembra, querido amigo ou inimigo, a elección (sempre) foi túa.
Viñeron os trinta coa calma de quen sabe que viviu a súa vida cos pés espidos. Equivoqueime moitas veces, caer é a única forma de atopar o equilibrio. Xa non soño con viaxar no tempo e rescatar á miña versión adolescente, tampouco me doen os amigos que perdín ou as ausencias dos que morreron. Quédame algo máis imperecedoiro que os recordos e a certeza de que esas ausencias non son invisibles. O único que boto de menos é o sol do inverno en Lisboa.
E o amor? O AMOR veu de quen só podía vir. Ninguén máis podía darme o que eu soñaba, só el. Miro atrás e son consciente de que fun Indiana Jones á procura do Santo Graal. A humildade, o carpinteiro, o sangue de Cristo só podía ser custodiada no caliz menos barroco, no máis auténtico.
Podo intuír o futuro, sinto as raíces do tempo no meu corazón. Sei o que vai pasar, a ti, a min, a todos. Podo velo no reflexo das miñas gafas.
Fóronse a adolescencia tardía, a vellez anticipada. Sei que aínda teño débedas comigo mesma, hai algo que ela sempre me reclamou, admito que me levou moitos anos e discusións comprendela. Mentres escribo observo a foto do meu pasaporte recén expedido, caduca dentro de dez anos. Como serei aos corenta? Recoñecereime? E unha promesa que o invade todo, sen facer ruído. Como a min me gusta.
É hora de brillar.
Unha mañá espertas, míraste no espello e ves unha moza de 29 anos. De onde saiu? Como chegou ata aquí? Porque o único que lembras (e lembrarás o segundo antes de deixar este mundo) é aquela impaciencia por medrar. Caen os anos, agora tan rápido que semella que o que tes diante é o volante dun fórmula 1 e non un reloxo de area.
Hoxe cando espertei había neve. As paredes da miña habitación desapareceran. Sol e vento pelexaban por abrazarme e turrar das miñas orellas. Onte fixo sete anos que me regalei o blog. E da mesma estraña forma, volvo sentir que cheguei á cima dunha montaña.
O día que o teñas todo non te darás conta. Vivirás tan cegada co teu perfeccionamento que só verás a botella medio baleira, sempre pendiente dos erros cometidos e das dificultades.
Pero non hai nin botella, nin río. Hai un océano rodeándote, salitre nos beizos. Abre os ollos, esperta, que o reloxo non entende de miopías no corazón.
Un día calquera espertas e, por fin, daste conta de quen es.
PÉS ESPIDOS 