miradas – PÉS ESPIDOS

On 19 Febreiro 2017 By autrenaraien as apariencias enganan,basado en feitos reais,casualidades,family woman,miradas,soños1 comentario

Ela tiña medo a morrer. Podo recoñecer esa mirada en calquera persoa, en caquera lugar. Só te miran dese xeito ao sentirem a lixeireza do inevitable. Pero que fas cando é túa nai quen te mira tan asustada que se che conxela o sangue? Son as catro da mañá. Papá berra dende o corredor, Mamá caeu. Está tirada na entrada xemendo confusa, arrastrándose. Intento erguela, pero non se deixa. Papá non se pode inclinar, recén operado de cataratas como está. Por iso xa fora eu con ela ata o PAC, pola contractura dorsal que sempre lle dá. Por iso me quedara a durmir na miña vella cama. Por intuición, instinto. Cando descubro sangue na parte posterior da súa cabeza, saltan todas as miña alarmas. Hai sangue no chan da cociña e ela segue a queixarse da cabeza. Está a rondarnos, respirándolle na caluga. Disimulando a miña angustia chamo ao Rei. Son as catro e media da mañá e el entra a traballar en tres horas.

QUE fago?

Chama ao 061

Mandan unha ambulancia e dinme que a coloque decúbito lateral esquerdo, que a tape cunha manta e lle tape a ferida cunha toalla. Vístome á velocidade do raio, só se me vén a cabeza o pesadelo que tiven á noite anterior. Véñenseme imaxes do futuro, eu chamando á miña irmá para que veña de Algeciras, mentres me repito que non, aínda non. Se me pasa algo, quérovos a todos. Atragántaseme o aire nos pulmóns, o tempo ralentízase mentres me agacho para acariñarlle a cara cunha calma que non sei de onde vén. Non, non che vai pasar nada. Estou eu aquí e non deixo que nada che pase. De súpeto vexo luz nos seus ollos. Confianza e alivio. Ás oito e media volvemos para casa en taxi. Fixéronlle mil probas e todo queda nun susto e catro grapas na súa cabeza. Hai tráfico, é a hora dos colexios e os institutos.

Non, non me veño abaixo nese momento. Aguanto, porque iso é o que fago sempre. Aguantar e aguantar. Pero pasan os días e o medo golpéame no peito á menor oportunidade. Son inxusta con quen non debo selo e maltrátome. En soños volvo a ser esa nena de nove anos. As mesmas gafas na cara, unha espada na man contra o monstro. Aínda NON!

On 23 Outubro 2014 By autrenaraien eu enténdome,miradas,saudade,self-service love,viaxes

Pasaron case dous meses e esta saudade non se vai do meu peito. Veu comigo de Nova York. Non foi un soño, foi tan real que aínda me treme o corazón. Agora entendo a Lorca e outros tantos. A cidade non te fai máis grande nin máis pequena, as rúas sen nome íspente. Non teño banda sonora daqueles días, había que escoitar polos ollos. Ollos que non deixaban de encherse de cores e formas. Arte, rañaceos e a xente máis amable do planeta. Querer quedar, querer volver, pero con el porque sen el só sinto unha sombra que me asexa en soños. Cruzando a ponte de Brooklyn a antiga vertixe non me deixa avanzar. O sol quentaba coma no Sahara, tiramos fotos pero a frialdade coa me vexo na pantalla da cámara é propia dun cirurxián plástico. O perfeccionismo mata, a miña guerra civil agótame tanto que ás veces vólvome completamente invisible ata desaparecer. No White Horse tomamos un café coa pantasma de Jack Keruac mentres Dylan Thomas ve un partido de béisbol. Como nunha película. Estaba convencida que ao regresar esa sensación desaparecería, a maxia non duraría tanto. Equivoqueime. Pérdome na biblioteca entre temas, poño xeo na planta do pé despois de correr, vexo concertos que non pensaba nesta cidade pequena… Aquí segue. Zeta pregúntame dende os seus tres anos a onde vou despois da nosa clase. Aí está. A mirada de quen está por primeira aos pés do Empire State. Suspiro e sorrío antes de responderlle. Esa mirada coa que eu xa nunca consigo verme, limpa e inocente.

Se souberas o baixiña que son en realidade…

On 16 Xuño 2014 By autrenaraien eu enténdome,miradas

Normalmente non saben que se van convertir en personaxes. Roubareilles parte das súas vidas con elegancia felina. Observar, nada máis. As casualidades están aí, entrando e saíndo da miña vida. Cruzámonos. Cando non é unha man ou o brazo enteiro é unha ausencia. Percibilo todo, sentilo todo, compartir o café da sobremesa cos seus segredos máis profundos. Tanta empatía que calquera día acabo desangrada.

Só necesito tempo, ten paciencia.

On 7 Xullo 2012 By autrenaraien amor escríbese con H,as apariencias enganan,casualidades,espectadora,eu enténdome,miradas,self-service love

Camiñas soa por un corredor sen final. Estás soñando, estás lembrando. O corazón late con forza. Camiñas cara adiante, pero en realidade estás nos principio dos recordos. As pezas do quebracabezas encaixan. Todas. Estás diante do Guernica, pero non é o Guernica, é a túa vida. O calendario é ese profesor de arte que che explica o seu simbolismo. Agora entendes, agora comprendes. Empezas a correr, slow motion. Vigo, Lisboa. Cruzaches o Amazonas nunha viaxe de ida e volta. Buscabas o amor como un can sen olfato, case a cegas, morta de fame, equivocándote unha e outra vez, unha e outra vez. A traición, a mentira, alá foron a inocencia, a inxenuidade; morrendo de sede. Non sexas boa persoa, sé xusta. Desconfía. Eras unha quenlla, ules o medo. Devorabas, instinto de supervivencia. Poderías ter sido veterinaria, ou enfermeira, ou escritora, ou xornalista. Quen es agora? Corres, non estaba na túa natureza ter resistencia, nunca a tiveches. Corres, aguantas. O tempo volveuse a favor túa. Antes non podías volverte invisble, chamabas a atención, agora só te ven cando queres. Telo todo e iso asusta. Por que eu? Todo ten un prezo e ti aínda non pagaches. Esta certeza ninguén pode calmala, ninguén. E sabes que o cobrador do frac virá algún día. Espéralo en soños como quen agarda con demasiado tempo de antelación nun aeroporto. Asusta tanto como tirarse de cabeza, cos ollos tapados dende o acantilado máis alto. Tempestades, guerras, nena ou muller, eles pérdense na alta montaña. Pero, chaman por ti, sempre chaman por ti. Pensan que perderon o (seu) Norte, ou non lembran onde está. Un compás é o único material de rescate.

Por que me é máis fácil orientar que orientarme? Quen me protexerá desa sombra que ás veces aparece no espello? Só el, só el…

On 2 Marzo 2010 By autrenaraien íntimo e persoal,basado en feitos reais,casualidades,cuvi,miradas1 comentario

A sala de informática da FFT estaba pechada. Merda, murmurei. Tiña que imprimir o traballo para entregarlle á de Didáctica do español. Saín voando cara Empresariais. Aínda brillaba o sol. Pasei por diante das dúas paradas de bus, baixei a costa e cando xa vía a entrada, xente descansando dalgún mestrado, fumando, entón vin esa silueta que son quen de recoñecer a quilómetros, a anos luz. Non deixei de camiñar, estaba de costas non me viu. Disparouseme o pulso, mareeime e caín como unha pedra contra o chan. Non sei o tempo que estiven inconsciente, creo que abrín os ollos cando sentín esa corrente eléctrica polo meu corpo. Ah, mira que ben, tiveron que chamar a unha ambulancia, eu sempre tan discreta. Ataque ao corazón fulminante. E ese olor… ese aroma… agochado na retina, eses ollos. Unha vez pedinlles matrimonio a eses ollos. Hai mil anos. Case non me recoñece. Agora estou máis guapa, agora xa non son tan nena e sei que intúe que agora se me dá mellor iso de xogar ao poker. Coñéceme como se me parise. E de súpeto xa non me lembro de nada, de absolutamente nada do que veu despois deses ollos. Sucedáneos, falsa anestesia e amnesia para o corazón. Ninguén pode competir coa persoa que che cambiou a vida. Ao final conseguín imprimir.