Categoría: íntimo e persoal

On By autrenaraien as apariencias enganan,íntimo e persoal,basado en feitos reais,family woman

Meus pais fanse maiores e a min cústame aceptalo. Non é a idade, non son as enfermidades pasadas… Os defectos que antes non me molestaban agora alporízanme. Ou quizais sexa que a quen tamén lle empezan a pesar o anos sexa a min. Cambiei, son máis egoísta, intransixente. O monstro… Está aí fitándome dende o outro lado do espello, rezando para que non fuxa del, para dicirme que

“O noso temor máis profundo non é que sexamos inadecuados. O noso temor máis profundo é que somos excesivamente poderosos. É a nosa luz e non a nosa escuridade a que nos atemoriza. Preguntámonos: quen son eu para ser brillante, magnífico, talentoso e fabuloso?

En realidade, quen es para non selo? Infravalorádote non axudas ao mundo. Non hai nada de instructivo en encollerse para que outras persoas non se sintan inseguras preto de ti. Esta grandeza de espírito non se atopa só nuns poucos de nós; está en todos. E ao permitir que brille a nosa propia luz, de forma tácita estamos dándolle aos demais permiso para facer o mesmo.

Ao liberarnos do noso propio medo, automaticamente a nosa presencia libera a outros.”

(Do discurso inaugural de Nelson Mandela, 1994)

Libérame, libérame, libérame, libérame, libérame, libérame, libérame!

On By autrenaraien 600 palabras,íntimo e persoal,basado en feitos reais1 comentario

Vovía de Rianxo andando, 2 quilómetros de estrada convencional (que dirían os da autoescola). Quería chover sen acabar de arrancar. Como eu. Por que confiar en min mesma é sempre o máis dicícil? Todos o fan, todos cren, todos confían. Véxome reflectida na pantalla do ordenador mentres escribo, é un espello máxico. Alí está a muller, aí está. Por que o espello do baño non me devolve a mesma imaxe? Poño a capucha, uso o paraugas de bastón, non me apetece abrilo. Soñei o futuro pola noite e aínda continúo o meigallo desa lúa chea. Futuro que non podo describir, só sensacións e certezas que se abrazan ao meu peito, lume na vella cociña de ferro.

On By autrenaraien íntimo e persoal,basado en feitos reais,self-service love

Unha mañá espertas, míraste no espello e ves unha moza de 29 anos. De onde saiu? Como chegou ata aquí? Porque o único que lembras (e lembrarás o segundo antes de deixar este mundo) é aquela impaciencia por medrar. Caen os anos, agora tan rápido que semella que o que tes diante é o volante dun fórmula 1 e non un reloxo de area.

Hoxe cando espertei había neve. As paredes da miña habitación desapareceran. Sol e vento pelexaban por abrazarme e turrar das miñas orellas. Onte fixo sete anos que me regalei o blog. E da mesma estraña forma, volvo sentir que cheguei á cima dunha montaña.

Inalcanzable

On By autrenaraien íntimo e persoal,basado en feitos reais,casualidades,maratón,máis que papel

Ás veces pregúntome se todo nesta vida depende da capacidade que teñas de aguantar, de ser consciente da túa resistencia ou dos golpes de sorte. A vida é como correr: aguantar e ir cara adiante, haxa chuvia,  vento ou correndo baixo un sol abrasador. Pregúntome en que momento as pezas volven a encaixar e a desesperación e o medo a estar flotando á deriva se evaporan. De ser unha paisaxe, a miña vida sería unha sabana africana na que só hai dúas estacións, a húmida e a seca. Rematou a seca, os soños deixan de morrer de sede. Chegou coa chuvia a serenidade. Medra a herba como medra a miña fortaleza. Hai alimento.

Este Nadal entre copas, comidas familiares e reencontros, entre certezas,  nos seus brazos,  Corazón e Cabeza firmaban unha tregua definitiva. Vólvense aliados de sangue e outra profecía se escapa da miña boca. Este vai ser o meu ano. Quizais só era a forza do desexo volvéndose real, quen o sabe?

On By autrenaraien íntimo e persoal,eu enténdome,self-service love,soños2 Comentarios

O día que o teñas todo non te darás conta. Vivirás tan cegada co teu perfeccionamento que só verás a botella medio baleira, sempre pendiente dos erros cometidos e das dificultades. 

Pero non hai nin botella, nin río. Hai un océano rodeándote, salitre nos beizos. Abre os ollos, esperta, que o reloxo non entende de miopías no corazón.

Un día calquera espertas e, por fin, daste conta de quen es.

 

 

On By autrenaraien íntimo e persoal,basado en feitos reais,casualidades,eleccións,opositing,persoal,self-service love,tv

Volver empezar. Afastarse para logo volver. Suor, bágoas, Mediterráneo; salitre. Aquela vella canción… Volver con máis ganas, perder dunha vez o medo a perdelo todo. Deixar de fuxir. Botaban unha película, esa escea que sempre me emociona. Miña irmá estaba sentada detrás de min no seu salón, a terraza aberta, as luces apagadas, só se ve a luz da televisión. Algo que se tensa e se solta dentro, moi profundo. Como me puiden esquecer? A incerteza, o futuro, as oposicións, a falta de independencia. Todo desaparece e son eu a que está coa cabeza rapada, son eu a berra baixo a chuvia como un animal. Toda a rabia, toda a frustración, toda a impotencia. Músculos que se tensan, forza sobrehumana, colmillos que medran, quero morder, quero facer dano, quero liberarme. A debilidade, a fraxilidade transformada nun ruxido, nun ouveo. Máis de mil quilómetros cara o Sur, máis de mil quilómetros cara o Norte.

Volver empezar…

On By autrenaraien íntimo e persoal,basado en feitos reais,casualidades,eleccións,maratón,opositing

(photo by Mary F. Calvert)

Estaba agardando por min. Había meses que non tiña noticias dela. Non me escoitas, ultimamente só oes o ruído. Esa voz que é a miña. Enchénseme os ollos de chuvia. O Rei, miña irmá e o seu mozo tamén están paralizados, igual que o metro e a xente que pasea pola ponte. Parou o tempo para min. Estamos en Porto de escapada polas vacacións de semana santa. Pecho os ollos, empezo a notarme menos pesada, case podo despegar os pés do chan. Que foi da gravidade?

Hai algo no teu corazón que te fai máis forte que a calquera. É unha pequena parte que sempre che pasou desapercibida. Agora estás ao pé da túa montaña. É túa, de ninguén máis. Tardaches anos en chegar ata aquí. Ninguén máis o sabe, só ti, eu e o espello. Todo aquilo que amas e soñas, todo aquilo que che fai sorrir está aí arriba. O futuro, eses recordos que fabricas en soños, de madrugada, cando pensas que ninguén máis te ve, eses recordos que aínda non teñen data de nacemento. Es un volcán, ninguén se entrega con tanta intensidade coma ti. Hai un ruxido na túa gorxa, un ouveo que morre por saír. Deixa de conterte, deixa de aguantar as ganas de abrir os brazos e saír disparada cara o espacio. Sabes o que tes que facer, sabes como o tes que facer. ISTO non é o máis difícil que vas facer na vida, pero si vai ser unha das cousas máis grandes. Lánzate de cabeza unha vez máis. Sen mirar atrás, sen medo. Entrégate, non penses, sinte como todo o teu universo volve xirar ao ritmo dos teus latexos. O vento na cara, o frío da alta montaña, a dor das pernas ao correr quilómetros e quilómetros, a man entumecida por escribir sen descanso durante horas. Un pouco máis, só un pouco máis.

 Esta é a túa vida, este é o teu destino, este vai ser o teu traballo. É un maratón, o maratón da túa vida escribindo.  

Cando un par de días despois chegamos a casa e desfixen a maleta reparei no caderno que me regalara o Rei. Había unha frase escrita: Estás aquí porque queres e podes. Era a miña letra, pero non fora eu quen o escribira.

 

 

 

On By autrenaraien íntimo e persoal,b.s.o.,basado en feitos reais,saudade1 comentario

Damien saiu ao escenario só coa guitarra e cos pés espidos. Está máis delgado. Silencio, escuridade. Intimidade. Non puiden evitar pensar no tanatorio ateigado de xente no que estivera había unhas poucas horas. Tanta xente que aquilo parecía unha feira, só falta o polbo, comentou meu pai con toda a razón. Morrera un veciño da aldea. Era o avó dun amigo da infancia, daqueles veráns de aventuras lonxe da cidade. Pasábamos horas, días, noites enteiras xogando na rúa na que estaba na súa casa. Gordo, chamáballe con retranca ao neto. Ese neto co que eu pelexaba por parvadas e que agora chora desconsolado. Un veciño máis, pero que sen querelo estivo omnipresente nos meus recordos de nena. E volvo a facerme a mesma promesa, exactamente a mesma que cando tiña nove anos. Saco un coitelo do bolso e sen que me vexa ninguén, no que dura unha canción, paso o aceiro sen piedade pola palma da man.

O concerto prosigue coa banda e nalgunha momento viaxo ata un futuro que aínda non parín. Non teño imaxes, aínda non tiven tempo de escribir o guión, pero si os olores, si a música…

Damien, con ese corpo de grizzly e esa sensibilidade extrema, de poeta antigo, entrégasenos coma un neno agradecido e feliz. Compartiuse, deunos de comulgar a todos os que quixemos. Deus ten que parecerse a el, non pode ser doutra maneira.