É que Tempo sempre puxo a cada un no seu lugar…
Categoría: eu enténdome
O día que o teñas todo non te darás conta. Vivirás tan cegada co teu perfeccionamento que só verás a botella medio baleira, sempre pendiente dos erros cometidos e das dificultades.
Pero non hai nin botella, nin río. Hai un océano rodeándote, salitre nos beizos. Abre os ollos, esperta, que o reloxo non entende de miopías no corazón.
Un día calquera espertas e, por fin, daste conta de quen es.
Está visto que neste mundo ou te botas flores ou non acabas sendo ninguén… E eu teño o GRANDÍSIMO defecto de non botarme flores xamais. Pois nada, seguirei comendo merda.
E facéndome a parva.
Camiñas soa por un corredor sen final. Estás soñando, estás lembrando. O corazón late con forza. Camiñas cara adiante, pero en realidade estás nos principio dos recordos. As pezas do quebracabezas encaixan. Todas. Estás diante do Guernica, pero non é o Guernica, é a túa vida. O calendario é ese profesor de arte que che explica o seu simbolismo. Agora entendes, agora comprendes. Empezas a correr, slow motion. Vigo, Lisboa. Cruzaches o Amazonas nunha viaxe de ida e volta. Buscabas o amor como un can sen olfato, case a cegas, morta de fame, equivocándote unha e outra vez, unha e outra vez. A traición, a mentira, alá foron a inocencia, a inxenuidade; morrendo de sede. Non sexas boa persoa, sé xusta. Desconfía. Eras unha quenlla, ules o medo. Devorabas, instinto de supervivencia. Poderías ter sido veterinaria, ou enfermeira, ou escritora, ou xornalista. Quen es agora? Corres, non estaba na túa natureza ter resistencia, nunca a tiveches. Corres, aguantas. O tempo volveuse a favor túa. Antes non podías volverte invisble, chamabas a atención, agora só te ven cando queres. Telo todo e iso asusta. Por que eu? Todo ten un prezo e ti aínda non pagaches. Esta certeza ninguén pode calmala, ninguén. E sabes que o cobrador do frac virá algún día. Espéralo en soños como quen agarda con demasiado tempo de antelación nun aeroporto. Asusta tanto como tirarse de cabeza, cos ollos tapados dende o acantilado máis alto. Tempestades, guerras, nena ou muller, eles pérdense na alta montaña. Pero, chaman por ti, sempre chaman por ti. Pensan que perderon o (seu) Norte, ou non lembran onde está. Un compás é o único material de rescate.
Por que me é máis fácil orientar que orientarme? Quen me protexerá desa sombra que ás veces aparece no espello? Só el, só el…
O futuro chamou á porta da nosa habitación de hotel. Colleunos despistados, recén saídos da cama. Tiña rostro de nena de cabelos loiros e gafas. Aínda non, aínda non… O medo e a resignación.
Conterse, aguantarse. Disimular ou non disimular. E ti só queres fuxir de ti e da túa vida. Só un día, só unhas horas. Non ter que dar explicacións por querer estar soa, querer ser completamente invisible. Completamente soa. Non sentirte culpable por desexalo. Falan contigo, ti sorrís, respondes, acertas, erras, mais non estás con eles… Estás perdida no deserto, agora a montaña é un deserto.
Volverás, pero aínda non. Aínda non.
Un déitase na cama que fai, sempre di meu pai. Canta razón
A intución só funciona cando non se refire a unha debilidade propia. O sentido arácnido da quenlla. Non teño dentes, non devoro. Disimulo. Esperto de madrugada e vou rumbo á cociña, levitando polo corredor de casa ata que unha claridade seduce á miña mirada. A néboa distorsiona a luz das farolas, entra pola galería do salón. E quedo alí de pé cun arrepío abrazándose ao meu lombo. O piso móvese coma se fose o paquebote esmaltado do meu amigo Manuel.
Sei o que vai pasar.
Penso que nunca fun consciente do que realmenta significa ver medrar a un neno. Ata hoxe. Non se trata de que os nenos che caian mellor ou peor, que te sintas identificado e penses na túa infancia. Non, é distinto. Esa maneira na que botan raíces en ti sen pedircho, sen que sequera o saiban… Este sentimento, de onde vén? Un truco de maxia inesperado, maxia de verdade. E algo cambia en min, no profundo, no eterno. Un golpe seco na alma. E algo esperta… Algo que estaba aí dende o principio dos tempos, algo que xa vin nos ollos que me criaron e me guiaron. Un flash, un recordo: Osiria ensinándolle a ler a un neno no patio do colexio. A miña mirada curiosa. Por que? Que buscas?
Vexo o futuro, preséntase ante min cos brazos abertos, sorrindo. Todo está mal, todo é complicado, todo, todo… Todo é mentira. Todo depende de ti. O abrazo invisible da vida.
PÉS ESPIDOS 
