A morte, a vida e a arte veñen, moitas veces, collidas da man. Quen o sabemos estamos malditos.
“O tempo non importa, IMPORTA a idea”
Categoría: eu enténdome
A xente non lle presta atención ás bandas sonoras, pero esas melodías expresan todo o sentimento dos silencios. Durmo mal polas noites, unha vella escuridade invádeme con cada solpor. Volvo estar enmeigada. Non se dan conta… Teño o don de facerme invisible, non me ven. Evapórome. Mírome no espello e hai algo que falla. Algo falta. Quizais a manca sempre fun eu.
Soa a música, dou voltas na cama. Escuridade. Son Manuel Antonio no paquebote esmaltado.
Como odio ser Darth Vader…
Esta feito, xa podo morrer en paz.
30
Quizais sempre fun grande. Non alta, non vella. Grande. Son un iceberg, enganeivos a todos. Teño vivido máis do que imaxinas, máis do que aparento. Ser sensible non é ser transparente, esa foi a miña tapadeira. Algúns só ven o que asoma pola superficie, outros mergulláronse nas augas árticas. Non houbo hipotermia, valentes que coñecen as marabillas os labirintos de xeo onde as baleas regalan cancións de berce ás súas crías. Podería morrer mañá e cando viñeses á miña tumba unha frase te recibiría:
Fun o que me deixaches ser na túa vida.
E chorarás de alegría ou de pena. Lembra, querido amigo ou inimigo, a elección (sempre) foi túa.
Viñeron os trinta coa calma de quen sabe que viviu a súa vida cos pés espidos. Equivoqueime moitas veces, caer é a única forma de atopar o equilibrio. Xa non soño con viaxar no tempo e rescatar á miña versión adolescente, tampouco me doen os amigos que perdín ou as ausencias dos que morreron. Quédame algo máis imperecedoiro que os recordos e a certeza de que esas ausencias non son invisibles. O único que boto de menos é o sol do inverno en Lisboa.
E o amor? O AMOR veu de quen só podía vir. Ninguén máis podía darme o que eu soñaba, só el. Miro atrás e son consciente de que fun Indiana Jones á procura do Santo Graal. A humildade, o carpinteiro, o sangue de Cristo só podía ser custodiada no caliz menos barroco, no máis auténtico.
Podo intuír o futuro, sinto as raíces do tempo no meu corazón. Sei o que vai pasar, a ti, a min, a todos. Podo velo no reflexo das miñas gafas.
Fóronse a adolescencia tardía, a vellez anticipada. Sei que aínda teño débedas comigo mesma, hai algo que ela sempre me reclamou, admito que me levou moitos anos e discusións comprendela. Mentres escribo observo a foto do meu pasaporte recén expedido, caduca dentro de dez anos. Como serei aos corenta? Recoñecereime? E unha promesa que o invade todo, sen facer ruído. Como a min me gusta.
É hora de brillar.
A confianza non é cega nin miope, é tan imposible de atrapar coma o xeo cando se derrete. A miña confianza. Mírome no espello e acepto as premisas que tanto neguei. Tiñan razón, todo foi culpa miña. É verán, a calor adorme os pensamentos e os razoamentos, mais a min fíreme de morte. Cústame ler, cústame correr, cústame escribir. Dóeme o invisible. Paralizada e cansa como se fose unha vella acosada pola soidade. Non pode rescatarme ninguén, quizais un golpe de sorte. Mentres, nas vodas, nos festivais, sigo a cruzarme con monstros xigantes. Písante se te descoidas. Son torpes e inútiles, atractivos e estilosos por fóra. Precocupados unicamente por esa felicidade que debe ser constante nos seus xestos, nos seus rostros. Non importa o que pensan ou sinten, só aparentar que todo vai ben.
Indixestión, ganas de vomitar e afastarme.
Ciscada no sofá, domingo, non tiña esperanzas de atopar nada interesante na televisión. A miña única ambición era “vexetar”, botar unha sestiña co meu gato de acompañante. Pero fixen zapping e apareceu el. E nenos que non saben como afrontar o suicidio da súa profesora, á que Lazhar substitúe. O resto de adultos non sabe ou non quere falarlles da morte, de dos motivos que levan a alguén a suicidarse. Xeralmente, esa é a actitude que todos escollemos. Cremos que o mellor é protexelos dese sufrimento, como se alguén puidera fuxir do inmenso baleiro que deixa a morte dun ser querido. Son nenos, deben vivir nesa burbulla, que non sexan conscientes do que pasa. Infravalorámolos.
A película, máis que unha homenaxe á educación, é unha humilde á vida. Non podemos escapar da dor, das frustracións, mais iso non quere dicir que as nosas vidas non estean cheas de ilusións e soños. Para comprender que a morte é o que lle dá sentido á vida non fai falla ter vivido noventa anos, ás veces abonda con nove.
Na Delgada Liña Vermella unha das personaxes atopa unha aldea perdida no medio do Pacífico. Unha aldea como utopía, un soño real onde as nocións habituais de tempo e espazo deixan de escravizarte. Eu atopei esa aldea, ese lugar onde ser libre e volver, si unha vez máis. a atoparme. Escribir era o pretexto. Un lugar onde só quede a esencia de todo e todos, sen envoltorios, sen tópicos. É incrible como hai persoas capaces de facer realidade soños alleos…
Volvo a casa e resulta que me botaron de menos. Moito. Sorrío, síntome distinta. Quizais son un pouco mellor. É luns, hoxe toca Lee Ranaldo no Torgal. Acompánao Steve Shelley. A metade de Sonic Youth na miña segunda casa. E mentres hai quen pelexa por estar en primeira fila, sacar fotos, colgalas e todas as redes eu pelexo por non caer no mesmo. Entre o “eu vin a Lee Ranaldo” e o “eu escoitei a Lee Ranaldo” escollo o segundo. Sitúome co Rei ao fondo, pecho os ollos. Estamos na praia das Cunchas. Tocan só para nós.
A esencia non é invisible, a esencia tenlle fobia ás multitudes.
Todo acto ten consecuencias. Poden perdoar e ti sacar da túa memoria o (estúpido) grave erro cometido. Inxenua… Pero mentalízate, acéptao, non esquecerán. Quizais haxa feridas que nunca cicatricen ben.
E da mesma maneira que Tenzing aprendeu a vivir coa vergoña de ser o segundo en chegar ao Everest, eu teño que aprender a vivir co dano feito.
Un mal presentimento. Estar a xantar un día calquera e que un frío angustioso che suba polas pernas ata sentar no teu colo, coma un gato caprichoso que quere que notes a súa presencia. Outra ausencia máis. Outra vida que pon punto final. E o círculo vaise pechando, cada vez máis pequeno. Esta bala pasou rozando o corazón, a próxima rebentaranos os miolos. Ese día que non queremos que chegue, ese día… Suspira, aguanta. Outro aviso, no reloxo de area o tempo cae cada vez máis rápido. Tic tac. Temos que correr e chegar a tempo.
Que nada quede por dicir ou facer.
PÉS ESPIDOS 
