Categoría: casualidades

On By autrenaraien amor escríbese con H,as apariencias enganan,casualidades,espectadora,eu enténdome,miradas,self-service love

Camiñas soa por un corredor sen final. Estás soñando, estás lembrando. O corazón late con forza. Camiñas cara adiante, pero en realidade estás nos principio dos recordos. As pezas do quebracabezas encaixan. Todas. Estás diante do Guernica, pero non é o Guernica, é a túa vida. O calendario é ese profesor de arte que che explica o seu simbolismo. Agora entendes, agora comprendes. Empezas a correr, slow motion. Vigo, Lisboa. Cruzaches o Amazonas nunha viaxe de ida e volta. Buscabas o amor como un can sen olfato, case a cegas, morta de fame, equivocándote unha e outra vez, unha e outra vez. A traición, a mentira, alá foron a inocencia, a inxenuidade; morrendo de sede. Non sexas boa persoa, sé xusta. Desconfía. Eras unha quenlla, ules o medo. Devorabas, instinto de supervivencia. Poderías ter sido veterinaria, ou enfermeira, ou escritora, ou xornalista. Quen es agora? Corres, non estaba na túa natureza ter resistencia, nunca a tiveches. Corres, aguantas. O tempo volveuse a favor túa. Antes non podías volverte invisble, chamabas a atención, agora só te ven cando queres. Telo todo e iso asusta. Por que eu? Todo ten un prezo e ti aínda non pagaches. Esta certeza ninguén pode calmala, ninguén. E sabes que o cobrador do frac virá algún día. Espéralo en soños como quen agarda con demasiado tempo de antelación nun aeroporto. Asusta tanto como tirarse de cabeza, cos ollos tapados dende o acantilado máis alto. Tempestades, guerras, nena ou muller, eles pérdense na alta montaña. Pero, chaman por ti, sempre chaman por ti. Pensan que perderon o (seu) Norte, ou non lembran onde está. Un compás é o único material de rescate.

Por que me é máis fácil orientar que orientarme? Quen me protexerá desa sombra que ás veces aparece no espello? Só el, só el…

On By autrenaraien íntimo e persoal,basado en feitos reais,casualidades,eleccións,opositing,persoal,self-service love,tv

Volver empezar. Afastarse para logo volver. Suor, bágoas, Mediterráneo; salitre. Aquela vella canción… Volver con máis ganas, perder dunha vez o medo a perdelo todo. Deixar de fuxir. Botaban unha película, esa escea que sempre me emociona. Miña irmá estaba sentada detrás de min no seu salón, a terraza aberta, as luces apagadas, só se ve a luz da televisión. Algo que se tensa e se solta dentro, moi profundo. Como me puiden esquecer? A incerteza, o futuro, as oposicións, a falta de independencia. Todo desaparece e son eu a que está coa cabeza rapada, son eu a berra baixo a chuvia como un animal. Toda a rabia, toda a frustración, toda a impotencia. Músculos que se tensan, forza sobrehumana, colmillos que medran, quero morder, quero facer dano, quero liberarme. A debilidade, a fraxilidade transformada nun ruxido, nun ouveo. Máis de mil quilómetros cara o Sur, máis de mil quilómetros cara o Norte.

Volver empezar…

On By autrenaraien íntimo e persoal,basado en feitos reais,casualidades,eleccións,maratón,opositing

(photo by Mary F. Calvert)

Estaba agardando por min. Había meses que non tiña noticias dela. Non me escoitas, ultimamente só oes o ruído. Esa voz que é a miña. Enchénseme os ollos de chuvia. O Rei, miña irmá e o seu mozo tamén están paralizados, igual que o metro e a xente que pasea pola ponte. Parou o tempo para min. Estamos en Porto de escapada polas vacacións de semana santa. Pecho os ollos, empezo a notarme menos pesada, case podo despegar os pés do chan. Que foi da gravidade?

Hai algo no teu corazón que te fai máis forte que a calquera. É unha pequena parte que sempre che pasou desapercibida. Agora estás ao pé da túa montaña. É túa, de ninguén máis. Tardaches anos en chegar ata aquí. Ninguén máis o sabe, só ti, eu e o espello. Todo aquilo que amas e soñas, todo aquilo que che fai sorrir está aí arriba. O futuro, eses recordos que fabricas en soños, de madrugada, cando pensas que ninguén máis te ve, eses recordos que aínda non teñen data de nacemento. Es un volcán, ninguén se entrega con tanta intensidade coma ti. Hai un ruxido na túa gorxa, un ouveo que morre por saír. Deixa de conterte, deixa de aguantar as ganas de abrir os brazos e saír disparada cara o espacio. Sabes o que tes que facer, sabes como o tes que facer. ISTO non é o máis difícil que vas facer na vida, pero si vai ser unha das cousas máis grandes. Lánzate de cabeza unha vez máis. Sen mirar atrás, sen medo. Entrégate, non penses, sinte como todo o teu universo volve xirar ao ritmo dos teus latexos. O vento na cara, o frío da alta montaña, a dor das pernas ao correr quilómetros e quilómetros, a man entumecida por escribir sen descanso durante horas. Un pouco máis, só un pouco máis.

 Esta é a túa vida, este é o teu destino, este vai ser o teu traballo. É un maratón, o maratón da túa vida escribindo.  

Cando un par de días despois chegamos a casa e desfixen a maleta reparei no caderno que me regalara o Rei. Había unha frase escrita: Estás aquí porque queres e podes. Era a miña letra, pero non fora eu quen o escribira.

 

 

 

On By autrenaraien casualidades

Unha vez dixerónme que era como a Maga. Eran outros tempos, cando era unha ionqui, na cidade de augas douradas. Lembreime lendo o xornal. Por que? Quizais porque daquela era esa gran personaxe xogando coas casualidades. Agora non, transmutei nunha especie de Cortázar da vida. Nada se lle escapa á miña intución. Disimulo, sempre disimulo. Discrección, é mellor que non saiban que sei.

On By autrenaraien casualidades,family woman,saudade

Tiña noventa e tres anos, eu nove. Era o 20 de febreiro de 1993. Era sábado o día que o avó da Peroxa morreu. Lémbroo como se fose agora, como estivese alí mesmo. Cada palabra, cada mirada, cada silencio. Esa noite algo cambiou para sempre nas miñas entrañas. Desprenderme, deixar ir. Era tan inocente, tan confiada e feliz… Nun segundo, ese segundo no que o avó deixa de respirar, ese segundo no que miña nai non nos esconde a verdade, non a disfraza, ese segundo no que comprendín que nada,  que non somos donos de nada nesta vida. Nin sequera o tempo que compartimos. A realidade pode ser imperfecta, incompleta, ás veces dolorosa, pero existe. É tan que real que te podes abrazar a ela, non é un conto ou unha fantasía. O problema nunca é a morte, xamais o foi. O problema é saber vivir a vida.

Hoxe, coma entón, coma sempre, coma todos os días, daría un brazo por poder volver a abrazalo unha soa vez. Sentilo preto de min, o seu olor, as súas mans grandes e gastadas de escribir cartas. A súa mirada de vello mestre de escola. Aquela bondade abrumadora que irradiaba e que o enchía todo. Mira avó, mira no que me convertín. Xa son grande, pero aínda sigo a ser a túa nena. Perdina e recupereina só para ti.

Hoxe, hai seis anos que operaban a meu pai dun tumor de próstata. Casualidades. Aínda non, aínda non, cantaban baixiño as fotografías do salón protexéndonos das vellas pantasmas. Era a guerra e aquel tempo que a vida nos quitou hai 19 anos recuperámolo en meu pai, en seu fillo,  o mesmo día.

Por algo eu non creo no azar.

(20 de febreiro de 2012)

 

On By autrenaraien basado en feitos reais,casualidades

A realidade supera á ficción. A vida ten máis imaxinación que todos os guionistas de calquera serie americana. A vida ten leis propias. Podes aceptalas ou non, pasarte media vida intentando comprender, buscando respostas que non sempre chegan… A vida xira ao seu ritmo, é un animal salvaxe. Nunca sabes cando te vai morder cunha casualidade.

No verán do 2002, naquel agosto afisxiante chegamos a Palas cargando con mochilas e quilómetros. Lembro que fun buscar a un amigo á súa casa. Non estaba. Abriume a porta a súa nai, unha señora da que teño unha imaxe moi diluída polo tempo. Non che está, este rapaz para pouco na casa. Sorría mentres irradiaba un amor de nai que martilleaba o aire. Hai meses esa nai, o seu marido foron a Xerusalén co fillo. Era a ilusión da súa vida. Neste punto da lectura é cando o guión dá un xiro dramático. Se pechas os ollos podes velos no hotel ou afastándose do muro das lamentacións mentres esa nai se queixa dunha dor no peito. Ao pouco morría dun infarto. Touché, tocados e afundidos. O fillo manda ao pai, un home xa maior, de volta para Galicia mentres el queda alí. Tres días de trámites para a repatriación. Tres días só, en Xerusalén, vixiando un corpo que xa non sorrí nin dá abrazos.

E xa non hai máis que dicir…

On By autrenaraien basado en feitos reais,casualidades,espectadora,persoal

 

As personaxes sempre aparecen onde menos o esperas. Ás veces teño a sensación de que son elas, as personaxes, as que me buscan. O ritual sempre se repite: cruzámonos, coincidimos no espacio e no tempo e aínda que nun principio non chamen a miña atención, ao final prodúcese o momento adecuado. Ese no que a contradicción vital que levan tatuada na retina se fai visible aos meus ollos. Calquera persoa pode ser unha personaxe. Todos somos icebergs, o 90% do que somos permanece oculto baixo as augas. Tendemos a fixarnos nas cousas que se nos contan, en como se nos contan, pero esquecemos que o que non é mencionado tamén existe. O noso interlocutor ignórao e co seu silencio ouvea coma un lobishome nas noites de lúa chea. Se es quen de intuír como é ese segredo de xeo, daquela podes crear a personaxe. Outra alma que nada teña de real. Ou que o teña todo.

 

On By autrenaraien amor escríbese con H,casualidades

(photo by Pablo Araújo)

Amor

Amor

Quen sabe onde comeza e onde remata? Ninguén.

Os  cando, os como, os onde ou os por que marcharon á procura de novos planetas e só queda esta chuvia de verán que calma a sede da terra. A miña sede ancestral, de dinosaurio xa extinguido.

Amor, a palabra non pronunciada (por que non son digna de que entres na miña casa, pero unha palabra túa abonda para me sanar), inoloro como a saudade.

… Amor é o teu nome no meu corazón.

Ourense, 20 de xuño de 2011

On By autrenaraien íntimo e persoal,basado en feitos reais,casualidades,cuvi,miradas1 comentario

A sala de informática da FFT estaba pechada. Merda, murmurei. Tiña que imprimir o traballo para  entregarlle á de Didáctica do español. Saín voando cara Empresariais. Aínda brillaba o sol. Pasei por diante das dúas paradas de bus, baixei a costa e cando xa vía a entrada, xente descansando dalgún mestrado, fumando, entón vin esa silueta que son quen de recoñecer a quilómetros, a anos luz. Non deixei de camiñar, estaba de costas non me viu. Disparouseme o pulso, mareeime e caín como unha pedra contra o chan. Non sei o tempo que estiven inconsciente, creo que abrín os ollos cando sentín esa corrente eléctrica polo meu corpo. Ah, mira que ben, tiveron que chamar a unha ambulancia, eu sempre tan discreta. Ataque ao corazón fulminante. E ese olor… ese aroma… agochado na retina, eses ollos. Unha vez pedinlles matrimonio a eses ollos. Hai mil anos. Case non me recoñece. Agora estou máis guapa, agora xa non son tan nena e sei que intúe que agora se me dá mellor iso de xogar ao poker. Coñéceme como se me parise. E de súpeto xa non me lembro de nada, de absolutamente nada do que veu despois deses ollos. Sucedáneos, falsa anestesia e amnesia para o corazón. Ninguén pode competir coa persoa que che cambiou a vida. Ao final conseguín imprimir.