Categoría: basado en feitos reais

On By autrenaraien basado en feitos reais,casualidades,espectadora,persoal

 

As personaxes sempre aparecen onde menos o esperas. Ás veces teño a sensación de que son elas, as personaxes, as que me buscan. O ritual sempre se repite: cruzámonos, coincidimos no espacio e no tempo e aínda que nun principio non chamen a miña atención, ao final prodúcese o momento adecuado. Ese no que a contradicción vital que levan tatuada na retina se fai visible aos meus ollos. Calquera persoa pode ser unha personaxe. Todos somos icebergs, o 90% do que somos permanece oculto baixo as augas. Tendemos a fixarnos nas cousas que se nos contan, en como se nos contan, pero esquecemos que o que non é mencionado tamén existe. O noso interlocutor ignórao e co seu silencio ouvea coma un lobishome nas noites de lúa chea. Se es quen de intuír como é ese segredo de xeo, daquela podes crear a personaxe. Outra alma que nada teña de real. Ou que o teña todo.

 

On By autrenaraien basado en feitos reais

A man de Deus non é a de Maradona. É a deste arxentino con vontade de xigante. Tiña nove anos cando perdeu a man dereita. Daquela xa namorara da maxia. Dixéronlle que non chegaría a mago, que o futuro sería duro para el. René, xamais poderás levar dous caldeiros de auga. Se te fixas ben aínda podes ver esa sombra detrás dos seus ollos: a frustración, o rancor dese neno. Por que non podían confíar? Pero súa vontade foi paciente e aliouse co tempo. Non tivo o fácil, aprendeu os trucos de dúas man cunha soa. Adaptounos. Fala con voz tranquila. Claro que se notan os anos, a pegada do tempo coma nos bos viños. Conta historias e semella un Cortázar da maxia. A escusa son as cartas.

Un home, un neno, un vello que se sinte completo enriba do escenario, libre.

On By autrenaraien basado en feitos reais,self-service love

Podería facer unha crónica sobre o concerto, podería copiar frases que non son miñas ou colgar un vídeo. Síntoo, tampouco sei ser obxectiva ou racional.

Prefiro mergullarme nos meus recordos.

Cantas persoas collían naquel auditorio? Bágoas nos ollos cando tocan Imposible Germany. Viaxei aqueles días do Primavera Sound 10 nos que me dicían unha vez e outra vez que era imposible, que ía caer. E sorrío para min, sentada en primeira fila co meu imposible sentado á esquerda. Lembro que vin a perfección cando tiña 17 anos. Tiña Arte de optativa e o mellor que que che pode pasar é que algún bo profesor leve á túa clase de  intercambio a Nápoles e que unha das paradas (de tres días) sexa Florencia. Eu que vivía namorada da perfección, que me obsesionaba e me drogaba en silencio, atopeina en forma de bloque de mármore convertido no ser humano máis perfecto. O David de Miguel Anxo deixoume paralizada. Ese foi un dos instantes que me cambiou drasticamente a idea que tiña sobre a vida. Había alguén máis comigo, de pé naquela sala ateigada de turistas. Ves? Xa non tes que buscar máis, está aí. Agora sé ti mesma, para sempre. Bágoas nos ollos. Quixais ese alguén fose eu dende o futuro, viaxando ao pasado en soños. Por que non? Quen non soñou con volver atrás nas nosas vidas e salvarnos?

Aquela mañá de setembro de hai dez anos deixei de querer ser Indiana Jones á procura da perfección. Volvín daquela viaxe con aquela íntima revelación no corazón.Segue intacta.

O venres a perfección quixo volver a aparecérseme: Wilco.

On By autrenaraien 7º arte,amor escríbese con H,basado en feitos reais,self-service love

O amor procura acubillo no máis profundo da memoria. Espido, cos ollos abertos, sempre agardando por unha visita nosa.  A súa pel ule a salitre. Recitanos poesía en soños. Xa case non nos lembramos porque nos ensinaron a agochalo do sol. Esa inxenuidade… A miña inxenuidade, como a boto de menos. Quen ma roubou? Si, roubáronma. Deixei que a bebesen do meu sangue. Teño que perdoarme… Aínda teño que perdoarme por ser así de vehemente.

A muller que sae na pantalla lémbrame a min, pero de maior. Unha máis do montón, alegre e faladora. Esa que ninguén agarda faga algo tan inesperado. Non o podían nin imaxinar. Eu si, só cunha palabra, só cunha mirada sabía o que ía pasar dez minutos de metraxe antes. E veñen a min aqueles días nos que eu tamén era quen de facer poesía. O amor facía autostop en cada estrada da miña alma. Era libre, non tiña medo. Pasaron dez anos. Agora non podo, non atopo esa pureza. Quizais a perdín para sempre. Ou quizais volva a min cando xa non teña nada que perder e a vida ben vivida, cando envelleza e ninguén lle dea tanta importancia ao que digo ou fago. O amor fora atropelado hai anos. Agora camiña cunha perna ortopédica e ten medo a cruzar a rúa, pero segue saíndo a correr todos os días.

Volvo a casa correndo, no medio da madrugada e coas rúas baleiras. E en silencio, as árbores repítenme o que xa sei. O amor é a única revolución posible.

On By autrenaraien basado en feitos reais,dor,espectadora,family woman,Sen clasificar

Hai xente que xamais se rende. Non perden o sorriso nin a amabilidade a pesar de perder a voz, o corazón, unha nai ou o que a lei da vida lles impoña. Son fortes ata o extremo de acabar coa paciencia do tempo convertido en tirano. Non buscan protagonismo nin chamar a atención. Xente que é capaz de volver da morte.

ganas e vivir  ganas de vivir ganas de vivir ganas de vivir ganas de vivir ganas de vivir ganas de vivir ganas vivir de ganas vivir de ganas…

On By autrenaraien basado en feitos reais,opositing,self-service love

O meu con Santiago sempre foi platónico. Absurdamente platónico. Non hai peor miopía cá idealizar as cidades e persoas. Ata que as coñeces e levas unha decepción tan grande que a túa seguridade queda paralítica. Ás veces para sempre.

O xoves confírmase que non hai OEP para Secundaria. Por fin é oficial. Era visto. O venres teño academia. Doume de baixa e marcho no descanso. Ás 20.30 collo o tren. Sóbrame hora e media. As pernas van soas, imantadas. Camiño rápido, a mochila ao lombo. Non lembro o nome das rúas, nunca me lembro e nunca me lembrarei. Estou de paso, coma sempre. Pedra na retina. Peregrinei tres veces. A primeira para curarme, a segunda literalmente, a terceira porque confiaba. Como levada polo vento, como unha ave que volve ao seu niño, entro pola Quintana. O segurata obsérvame atentamente. Teño xesto de fuxitiva e levo unha mochila. Unha volta e vou para Obradoiro. Lembro algunha escapada en 2º de carreira, acabar de madrugada tirada no medio e medio da praza para ver a catedral do revés. Ou cando pisei a vieira de pedra despois de 275 km andando. Como me emocionara daquela. Pero esta vez é distinto. É unha liberación. Despréndome da desconfianza, da súa herdanza. Sorrío sen présa mentres regreso voando á estación. Aínda me dá tempo de comer un sandwich e mercar unha revista.

Ás veces aínda me seguen a fallar as pernas, ás veces. Curiosamente é algo que non me ocorre coas ás.

On By autrenaraien 7º arte,as apariencias enganan,basado en feitos reais1 comentario

As aparencias enganan, que ninguén se confunda, os extremos tócanse. Sempre se tocaron. Un leva ao outro.

Eu tamén vin ao cisne negro do outro lado do espello. A mirada noxenta. De anxo a nazi en cuestión de segundos. Tremíanme as mans en vez de saírme plumas negras. Ultimamente cometo o erro de esquecerme da miña obsesión. E volve silenciosa, manipula os meus soños. Outras intenta asomar polo espello, de novo.

Daquela é cando saio a correr ou marco o número infalible.