Categoría: basado en feitos reais

On By autrenaraien íntimo e persoal,basado en feitos reais,casualidades,eleccións,opositing,persoal,self-service love,tv

Volver empezar. Afastarse para logo volver. Suor, bágoas, Mediterráneo; salitre. Aquela vella canción… Volver con máis ganas, perder dunha vez o medo a perdelo todo. Deixar de fuxir. Botaban unha película, esa escea que sempre me emociona. Miña irmá estaba sentada detrás de min no seu salón, a terraza aberta, as luces apagadas, só se ve a luz da televisión. Algo que se tensa e se solta dentro, moi profundo. Como me puiden esquecer? A incerteza, o futuro, as oposicións, a falta de independencia. Todo desaparece e son eu a que está coa cabeza rapada, son eu a berra baixo a chuvia como un animal. Toda a rabia, toda a frustración, toda a impotencia. Músculos que se tensan, forza sobrehumana, colmillos que medran, quero morder, quero facer dano, quero liberarme. A debilidade, a fraxilidade transformada nun ruxido, nun ouveo. Máis de mil quilómetros cara o Sur, máis de mil quilómetros cara o Norte.

Volver empezar…

On By autrenaraien amor escríbese con H,basado en feitos reais

3 x 24

Porto non é Lisboa. Lisboa era o centro do universo, o big bang. En tres días, sen darse conta, sen ser consciente, consigue que me olvide de Lisboa, dun ano da miña vida. Eu sempre dicía foi o mellor ano da miña vida. Mesmo me emocionaba. E agora? Lembro que o sentía así, pero non lembro o porqué. Os recordos está aí, pero xa non son meus, non me pertencen, evapóranse coa calor do seu corpo cada vez que me abraza. Xa non sinto saudade por Lisboa, descubro con asombro. Nunca, xamais pensei que alguén podería liberarme.

 

En tres días…

 

 

On By autrenaraien basado en feitos reais,eu enténdome,self-service love

Conterse, aguantarse. Disimular ou non disimular. E ti só queres fuxir de ti e da túa vida. Só un día, só unhas horas. Non ter que dar explicacións por querer estar soa, querer ser completamente invisible. Completamente soa. Non sentirte culpable por desexalo. Falan contigo, ti sorrís, respondes, acertas, erras, mais non estás con eles… Estás perdida no deserto, agora a montaña é un deserto.

Volverás, pero aínda non. Aínda non.

On By autrenaraien íntimo e persoal,basado en feitos reais,casualidades,eleccións,maratón,opositing

(photo by Mary F. Calvert)

Estaba agardando por min. Había meses que non tiña noticias dela. Non me escoitas, ultimamente só oes o ruído. Esa voz que é a miña. Enchénseme os ollos de chuvia. O Rei, miña irmá e o seu mozo tamén están paralizados, igual que o metro e a xente que pasea pola ponte. Parou o tempo para min. Estamos en Porto de escapada polas vacacións de semana santa. Pecho os ollos, empezo a notarme menos pesada, case podo despegar os pés do chan. Que foi da gravidade?

Hai algo no teu corazón que te fai máis forte que a calquera. É unha pequena parte que sempre che pasou desapercibida. Agora estás ao pé da túa montaña. É túa, de ninguén máis. Tardaches anos en chegar ata aquí. Ninguén máis o sabe, só ti, eu e o espello. Todo aquilo que amas e soñas, todo aquilo que che fai sorrir está aí arriba. O futuro, eses recordos que fabricas en soños, de madrugada, cando pensas que ninguén máis te ve, eses recordos que aínda non teñen data de nacemento. Es un volcán, ninguén se entrega con tanta intensidade coma ti. Hai un ruxido na túa gorxa, un ouveo que morre por saír. Deixa de conterte, deixa de aguantar as ganas de abrir os brazos e saír disparada cara o espacio. Sabes o que tes que facer, sabes como o tes que facer. ISTO non é o máis difícil que vas facer na vida, pero si vai ser unha das cousas máis grandes. Lánzate de cabeza unha vez máis. Sen mirar atrás, sen medo. Entrégate, non penses, sinte como todo o teu universo volve xirar ao ritmo dos teus latexos. O vento na cara, o frío da alta montaña, a dor das pernas ao correr quilómetros e quilómetros, a man entumecida por escribir sen descanso durante horas. Un pouco máis, só un pouco máis.

 Esta é a túa vida, este é o teu destino, este vai ser o teu traballo. É un maratón, o maratón da túa vida escribindo.  

Cando un par de días despois chegamos a casa e desfixen a maleta reparei no caderno que me regalara o Rei. Había unha frase escrita: Estás aquí porque queres e podes. Era a miña letra, pero non fora eu quen o escribira.

 

 

 

On By autrenaraien íntimo e persoal,b.s.o.,basado en feitos reais,saudade1 comentario

Damien saiu ao escenario só coa guitarra e cos pés espidos. Está máis delgado. Silencio, escuridade. Intimidade. Non puiden evitar pensar no tanatorio ateigado de xente no que estivera había unhas poucas horas. Tanta xente que aquilo parecía unha feira, só falta o polbo, comentou meu pai con toda a razón. Morrera un veciño da aldea. Era o avó dun amigo da infancia, daqueles veráns de aventuras lonxe da cidade. Pasábamos horas, días, noites enteiras xogando na rúa na que estaba na súa casa. Gordo, chamáballe con retranca ao neto. Ese neto co que eu pelexaba por parvadas e que agora chora desconsolado. Un veciño máis, pero que sen querelo estivo omnipresente nos meus recordos de nena. E volvo a facerme a mesma promesa, exactamente a mesma que cando tiña nove anos. Saco un coitelo do bolso e sen que me vexa ninguén, no que dura unha canción, paso o aceiro sen piedade pola palma da man.

O concerto prosigue coa banda e nalgunha momento viaxo ata un futuro que aínda non parín. Non teño imaxes, aínda non tiven tempo de escribir o guión, pero si os olores, si a música…

Damien, con ese corpo de grizzly e esa sensibilidade extrema, de poeta antigo, entrégasenos coma un neno agradecido e feliz. Compartiuse, deunos de comulgar a todos os que quixemos. Deus ten que parecerse a el, non pode ser doutra maneira.

On By autrenaraien íntimo e persoal,basado en feitos reais

Quero soñar que noutra vida serei revisor de tren, pero no século XX cando todo era analóxico (as cámaras, as cartas), cando aínda ninguén inventara a palabra dixital. Daquela as agullas do reloxo non corrían tanto, tiñan mellor calidade de vida. Sempre paraban a tomar o té inglés e o chocolate suizo. O tren ten algo que non ten o coche ou o avión. Un glamour antigo, como se fose unha lenda de Hollywood. Viaxar cara ningures ou cara a raíz dos silencios…

On By autrenaraien basado en feitos reais

Toño e Mariano viven na rúa, en Madrid. Almas errantes. Mariano leva na rúa dende os 15 anos, xoga ao futbol, é porteiro do equipo español de fútbol na rúa. Ten a voz desgarrada polas vivencias, como unha guitarra que resiste a desatención do seu dono.

Toño acabou na rúa despois de telo todo. Informático, divorciado. Compartir non é dar o que che sobra, é dar o pouco que tes. Le libros, escribe e pasa moitas horas, moitísimas no Prado. En vez de contar a súa vida semella que está a recitar

Estes son os pequenos grandes milagres que podes atopar de madrugada nun programa dedicado en corpo e alma ao dichoso deporte rei.

On By autrenaraien 7º arte,basado en feitos reais,espectadora

Os noso futuro non é noso. O fado, o destino está en mans duns homes (e quizais algunha muller) que non nos coñecen. Xamais nos viron, non se cruzarán con nós pola rúa. Eles van helicóptero ou jet privado. O máis probable é que vivan noutro país. Viven como se nós non fosemos reais. Non existimos. Non somos nin peóns, non, eses cobran e viven mellor ca nós.

Non existimos? Non? De verdade? Por moito que disimulen, por moi ben vestidos que vaian, aínda con todo o ouro do planeta nos seus maletíns de pel, a súa comida somos nós. Simples mortais.

Mágoa que non espertemos…

On By autrenaraien basado en feitos reais,casualidades

A realidade supera á ficción. A vida ten máis imaxinación que todos os guionistas de calquera serie americana. A vida ten leis propias. Podes aceptalas ou non, pasarte media vida intentando comprender, buscando respostas que non sempre chegan… A vida xira ao seu ritmo, é un animal salvaxe. Nunca sabes cando te vai morder cunha casualidade.

No verán do 2002, naquel agosto afisxiante chegamos a Palas cargando con mochilas e quilómetros. Lembro que fun buscar a un amigo á súa casa. Non estaba. Abriume a porta a súa nai, unha señora da que teño unha imaxe moi diluída polo tempo. Non che está, este rapaz para pouco na casa. Sorría mentres irradiaba un amor de nai que martilleaba o aire. Hai meses esa nai, o seu marido foron a Xerusalén co fillo. Era a ilusión da súa vida. Neste punto da lectura é cando o guión dá un xiro dramático. Se pechas os ollos podes velos no hotel ou afastándose do muro das lamentacións mentres esa nai se queixa dunha dor no peito. Ao pouco morría dun infarto. Touché, tocados e afundidos. O fillo manda ao pai, un home xa maior, de volta para Galicia mentres el queda alí. Tres días de trámites para a repatriación. Tres días só, en Xerusalén, vixiando un corpo que xa non sorrí nin dá abrazos.

E xa non hai máis que dicir…