Categoría: basado en feitos reais

On By autrenaraien as apariencias enganan,íntimo e persoal,basado en feitos reais,casualidades,espectadora,eu enténdome,family woman,mestra jedi,saudadeDeixar un comentario

Repítese a historia. Penúltimo parcial, quen sabe se volverei darlles clase… Ule a primavera. Eles son a miña primavera. E volve esa saudade que moitas veces vén dun futuro que aínda non consigo albiscar. Unha orquídea que bota raíces no meu peito esquerdo. Raíces que me abrazan aínda que eu non me mova.

Chégame un correo electrónico xusto cando xa teño preparados os exames para entregalos e o timbre está a pique de soar. Sorrío pola premeditación. Tamén era venres o día que morreu o tío Tonete pola Covid. E eu conmocionada falándolles de Carvalho Calero…; só fun quen de chorar cando me veu buscar o Rei. A carta que lle escribín mentres lles puña unha película antes Nadal. A carta que repousará coas súas cinzas ou o que decidan seu fillos.

Sento enriba da mesa do profesor coas pernas colgando. Esta calma, este curso rematando e eu sorrindo detrás da máscara. Vólveme abrazar a saudade como se quixese consolarme. É hora de deixar voar…

On By autrenaraien amor escríbese con H,íntimo e persoal,basado en feitos reais,saudade,self-service loveDeixar un comentario
Nolatipicafoto

Esa felicidade extrema que me atravesa o peito. Tremo tanto que me teño agarrar á man de meu pai. Aguanto as bágoas coa esquerda e coa dereita recitámonos os poemas non escritos sobre cando eu era un bebé de ano e medio e me desvelaba de madrugada. Sempre o buscaba coa miña man dereita dende o berce. Agora si, isto é real, está pasando. Por fin.

A incertidumbre desaparece como se nunca tivese estado. O coche lévanos do pazo á igrexa. Gustaríame ser Grace Kelly, pero só podo ser eu en traxe de noiva. Non me quero ver nas fotos, quería ser a derradeira en vestirme porque sei que só verei defectos nas fotos. Impresionáme ver a tantos amigos e amigas agardando a verme antes de entrar. Os gaiteiros tocan e seméllame estar dentro dunha película. Case podo verme a min mesma sentada no patio de butacas sorríndome emocionada. Por unha vez deixaremos que o mundo xire só para nós. E saboreo cada instante cun golpe seco no peito. Miña nai colócame o velo por última vez. Volvo tremer. A nube, o maremoto, o amor. Que bailen todos ao noso ritmo. O noso día, o noso discurso, a nosa verbena. Choramos os dous de alegría e agradecemento, rodeados de xente e sós á vez.

Eternos (todos).

Entre o si e o non

On By autrenaraien adolescencia tardía,arroutadas,íntimo e persoal,basado en feitos reais,eleccións,family woman,máis que papel,saudadeDeixar un comentario

Lembro parar nunha cafetería pequena, de dous pisos. Un xoves de maio, un cortado e unha auga do tempo. Na televisión falan de GH. Despois da miña sesión, cando volvíamos ao coche, a rapaza de 16 anos que era eu entra na Couceiro seguida polo pai máis sabio á hora de deixar espazo. Lembro como o tacto na man. Nunca me dera pola poesía. Xa vira aquel nome en letras douradas no vello dicionario que tiña Papá por casa. Merqueino convencida de que fora escrito para min. Lino e relino mil veces. Escribín segredos, pensamentos a carón daqueles versos que tanta compañía me fixeron naqueles meses. A lapis como unha aprendiz. Onte morreu X. L. Franco Grande. A adolescente que fun chorouno agradecida.

Dende o SI.

On By autrenaraien amor escríbese con H,íntimo e persoal,basado en feitos reais,espectadora,soños,viaxesDeixar un comentario

O vestido agarda por min no taller. Hai quen só busca a miseria allea para agochar a súa. Mediocres espidos o día da nosa voda. Xa non me sangra a lingua, agora paseo polo corredor como un gato con insomnio. Botamos amistosos ou, mentres descifro a Carmen e a Delibes, o Rei adícase a conquistar Grecia. Chamadas a todas horas. Soño cos samurais e con Riazor un xoves de finais de marzo. Pasou exactamente un ano. Se erguía os brazos sentía que podía saír voando. Agora, a vida a cámara lenta.

Ninguén sabe que vai pasar mentres nos espiamos polas fiestras.

Eu andei cun zombie

On By autrenaraien basado en feitos reais,casualidades,self-service loveDeixar un comentario

Crúzome coas pantasmas doutros tempos. Mortos viventes intentando non afogar na miña memoria. Porque era eu quen os facía especiais. Non hai maior apatía que pasar de pronome de segunda persoa a terceira. Non recoñecer a quen podías distinguir a quilómetros de distancia. Chíscome un ollo no espello, illas de pedra, con ou sen salitre. Quizais o tempo namorou de min e eu con el.

Elisa, quédate.

On By autrenaraien as apariencias enganan,íntimo e persoal,basado en feitos reais,mestra jedi,saudadeDeixar un comentario

Ser só un recordo. Un dos que se borrará antes do que imaxinan. Deilles o mellor de min? Explorando o far west como unha proscrita. Mandándolles sinais de fume dende os meus brazos cruzados. O clic nervioso dun bolígrafo na man. Camiñar e pasear entre eles coma un aguia que controla os seus dominios. Era o mellor momento do día. Ou quizais si se filtrou a esencia da que lles ía deixando pistas inconscientes.

Non caer na tentación de beber do seu cariño, non chucharlles o sangue. Estabamos sós, eles comigo e eu con eles. Enfrontados polas circunstancias, a profesión e o seu papel. Xogos de máscaras, un vals radioactivo, aluando case por primeira vez. Pero quen quere perfección cando pode ter a súa propia narrativa. Firme, a miña coartada era a do Padriño. Pero aínda que lla repetise unha e mil veces para convencelos (convencerme), ao final todo era persoal. A profecía di que esquecerei moitos dos seus nomes exactamente igual que meu pai que só se lembra das caras, outra herdanza máis. Pero sempre se me parará o corazón cando pense no completa que me cheguei a sentir sendo a súa profesora. 

On By autrenaraien as apariencias enganan,basado en feitos reais,dor,espectadora,opositing,self-service love,UncategorizedDeixar un comentario

danza

Case o esquecera.

Cegada pola decepción, pola rabia máis física que nunca cruzou as miñas veas. Tantos meses pechada pensando nunha soa cousa, como non ía esquecelo? “Sé positiva, hai que erguerse”. Pero é mentira, a mentira máis repetida en boca de todos. Gastáronlle o sentido. Frases que só se din por educación, non empatía. Non sempre irá todo ben, non sempre conseguirei o que soño por moito que me esforce. Quédate, faime compañía, déixame estar soa, vela o meu soño intranquilo. Só quería prenderlle lume ao río como quen incendia unha gasolinera. Eu era o río.

Só depende de min.

Ata que buscas unha canción, un vídeo, unha noite, a seguinte noite e vólvelo sentir. O mar que estaba durmido en min, azul sen importar o ánimo do día. Busqueina ata o día do exame. As follas pola fiestra da aula, o solpor na estación, o sol contra o cristal do vagón, un bar perdido na noite estremeña, unha cancha de baloncesto nun instituto. Sempre está, é miña, sempre vén para quitarme as gafas.

A beleza.

On By autrenaraien amor escríbese con H,b.s.o.,basado en feitos reais,eleccións,maratón,opositing,posiblidades,soños

Saio correr máis de tres meses despois e aguanto seis quilómetros como se aquilo formase parte rutina semanal. Aguanta, aguanta. E fantasio, así en baixo, para o Rei e para min. Ataques de risa e sexo de madrugada. Declaracións de amor adolescente nos meus apuntes. Escoito a Saturno e son consciente da pouco que lle importa ao universo este exame. Amor, familia, saúde, casa. Non fuxir malia o medo. Chega o día D, sentada diante do folio estou tan cansa que os meus pensamentos van a cámara lenta. A marea sube ata Monteporreiro e o instituto inúndase. Non respiro, só escribo. Dóeme o corpo como se viñese de finalizar unha maratón. Durmo dez horas seguidas sen cambiar de postura, pegada ao colchón. A certeza quere botar raíces e regalala cun pouco de sorte é a mellor das chuvias. Sigo correndo, pero a dúbida espérame en Reza. Quizais me estea a enganar, quizais me ceguen as ganas de aprobar. Quen non quere triunfar? Quen non quere conseguir os seus obxectivos? Quen non quere borrar os fracasos a puñados? Soño que o día da lectura do exame os comentarios e o tema desapareceron. Dentro do sobre só hai a vella fotocopia do poema que Osiria me regalou cando ela só era a miña a profesora de Historia. Outras veces os mesmbros do tribunal escóitanme sentados, todos vestidos con armadura, movéndose todos á vez, sinanlando todos como autómatas á pizarra na que alguén escribiu Alea jacta est.

É nese intre no que esperto sen saber nunca se seguir soñando ou non.