Categoría: amor escríbese con H

30

On By autrenaraien amor escríbese con H,as apariencias enganan,basado en feitos reais,eleccións,eu enténdome,self-service love

 Quizais sempre fun grande. Non alta, non vella. Grande. Son un iceberg, enganeivos a todos. Teño vivido máis do que imaxinas, máis do que aparento. Ser sensible non é ser transparente, esa foi a miña tapadeira. Algúns só ven o que asoma pola superficie, outros mergulláronse nas augas árticas. Non houbo hipotermia, valentes que coñecen as marabillas os labirintos de xeo onde as baleas regalan cancións de berce ás súas crías. Podería morrer mañá e cando viñeses á miña tumba unha frase te recibiría:

Fun o que me deixaches ser na túa vida.

E chorarás de alegría ou de pena. Lembra, querido amigo ou inimigo, a elección (sempre) foi túa.

Viñeron os trinta coa calma de quen sabe que viviu a súa vida cos pés espidos. Equivoqueime moitas veces, caer é a única forma de atopar o equilibrio. Xa non soño con viaxar no tempo e rescatar á miña versión adolescente, tampouco me doen os amigos que perdín ou as ausencias dos que morreron. Quédame algo máis imperecedoiro que os recordos e a certeza de que esas ausencias non son invisibles. O único que boto de menos é o sol do inverno en Lisboa.

E o amor? O AMOR veu de quen só podía vir. Ninguén máis podía darme o que eu soñaba, só el. Miro atrás e son consciente de que fun Indiana Jones á procura do Santo Graal. A humildade, o carpinteiro, o sangue de Cristo só podía ser custodiada no caliz menos barroco, no máis auténtico.

Podo intuír o futuro, sinto as raíces do tempo no meu corazón. Sei o que vai pasar, a ti, a min, a todos. Podo velo no reflexo das miñas gafas.

Fóronse a adolescencia tardía, a vellez anticipada. Sei que aínda teño débedas comigo mesma, hai algo que ela sempre me reclamou, admito que me levou moitos anos e discusións comprendela. Mentres escribo observo a foto do meu pasaporte recén expedido, caduca dentro de dez anos. Como serei aos corenta? Recoñecereime? E unha promesa que o invade todo, sen facer ruído. Como a min me gusta.

É hora de brillar.

 

On By autrenaraien amor escríbese con H

 

Se sabes o que provocas, daquela non poderán escondelo de ti.

O amor é un tesouro demasiado valioso como para non agochalo. Cada un ten o seu método: actuar como se fosen axentes da CIA, James Bond ou un diplomático inglés na India colonial. Outros disfrázano de piloto de F1 para non ser alcanzados; outros de Hannibal, bícante mentres xa decidiron destriparte para facer un exquisito guiso co teu corazón. Hainos que utilizan o seu superpoder para facelo invisible. Está aí, podes ulilo e sentir o amor a menos dun centrímeto dos teus beizos, pero de todo ese esforzo invertido na invisibilidade unicamente queda unha pantasma desorientada e amargada.

Mentirán, non teñas a menor dúbida de que o farán. Negarante como San Pedro a Cristo. Si, serán elevados aos altares, mais non te apures que os derradeiros serán os primeiros. O que só quere pasar desapercibido na fotografía. Que non se disfraza nin finxe, o que tampouco abusa de superpoderes nin sae correndo. O que se tirou á piscina contigo en lugar de negarcho. Querían ver á muller, querían beber do teu sangue e sentirse únicos á túa conta. Pero a muller é del en corpo e alma. Repítome, seino, pero pouco importa. Neste conto non hai princesas nin príncipes, só dous que se volven un e medran xuntos como a raíz do carballo máis centenario.

(Fotografía de Santiago Covela Ulloa)

On By autrenaraien amor escríbese con H,saudade

A saudade aparece cando menos o esperas. tomando algo e botándolle un ollo ao xornal. Non, non volvería ao pasado, nin a revivir nin a ser espectadora. Pero Lisboa… Algo me chama, unha parte de min sempre estará alí. Renega do meu corpo, da súa orixe, só quere vivir alí. É a súa casa, o seu fogar. As súas memorias son as dunha personaxe de novela ou serie de televisión; ninguén me crería. Pero a cidade mándame mensaxes, anda á miña procura porque aquela moza inxenua de vinte anos é filla desta que agora escribe. É filla do futuro e deste amor de carne e ósol en abrumador presente de indicativo. Escritora e personaxe mesturadas durante nove meses no que os imposibles eran tan reais que provocaban vertixe e mareos incontrolables. 

“Soñamos la misma ciudad- le había escrito Lucrecia- pero yo la llamo San Sebastián y tú Berlín”…  Ahora la llamaba Lisboa. Tal vez fue en Lisboa donde conoció esa temeraria y hermética felicidad… Recuerdo algo que me dijo una vez: que Lisboa era la patria de su alma, la única patria posible de quienes nacen extranjeros.. Toda Lisboa, me dijo, hasta las estaciones, es un dédalo de escalinatas que nunca acaban de llegar a los lugares más altos, siempre queda sobre quien asciende una cúpula o una torre o una hilera de cass amarillas que son inaccesibles”.

[…]

   “Pero ya no estaba seguro de haber visto a Lucrecia ni de que fuera el amor quien lo obligaba a buscarla. Sumido en ese estado hipnótico de quien camina solo por una ciudad desconocida ni siquiera sabía si la estaba buscando: sólo que noche y día era inmune al sosiego, que en cada uno de los callejones que trepaban por las colinas de Lisboa o se hundían tan abruptamente como desfiladeros había una llamada inflexible y secreta que él no podía desobedecer, que tal vez debió y pudo marcharse cuando Billy Swann se lo ordenó, pero ya era demasiado tarde, como si hubiera perdido el último tren para salir de una ciudad sitiada”.

O Rei de Escocia

On By autrenaraien amor escríbese con H,basado en feitos reais,saudade

Fixemos aquaplaning. Desapareceu a autoestrada baixo un tsunami de chuvia e vinme chamando á miña nai dende unha ambulancia escocesa. Tivemos un accidente, pero non foi nada, os dous estamos ben, non vos asustedes. Aínda lembro a canción que soaba cando a furgoneta comezou a entrar polas Highlands. Montañas con corpo de muller labrado por glaciares. Aquel debía que ser o verde co que Miguel Anxo facía a súas mesturas para a Capela Sistina. E como chegaría ata alí? En soños, sempre en soños, procurando as cores máis vivas. Había xente facendo sendeirismo por carreiros. A auga corría libre, sen dar explicacións, sen outra obrigación que cabalgar cara adiante. Sentín envexa. Deixara de diluviar, agora o sol e o vento bailaban un tango. De vez en cando paraban para acariñarme a meixela. Custoume reprimir as ganas de tombarme no chan, boca arriba, e deixarme abrazar por eles. Fixemos un par de fotos naquel miradoiro, abrazados, sorrindo, despeiteados. Como é costume non me convencía o resultado: eu co chuvasqueiro demasiado grande e a ausencia de elegancia que sempre me persigue. Pero Andrés vestía o kilt de gala, a coroa na cabeza e Excalibur no cinto. Equivocáronse os cronistas, Excalibur agochábase en Lisboa. Atopeina por casualidade nun dos seus miradoiros antes de regresar a casa. Prometérame non volver a Lisboa, que se un día alguén me levaba de novo lla había regalar. En Greyfriars soñei que me enterraban de vella, que me pasaba a eternidade sorrindo polos turistas, os pícnics, os adolescentes bicándose ás agachadas. Vinme en quince anos, escribindo todas as noites, mercándolles xoguetes de Star Wars na tenda do Planeta Prohibido, chamándoos todas as noites.

Mami, volve pronto.

Si corazón, nuns días remato a novela e estou aí, anda ponme con Papi.

Míranos, agora estamos no Castelo de Edimburgo. Andaban a tirarnos outra foto baixo a chuvia. Felices. Este chuvasqueiro si é da miña talla e Andrés segue coa súa coroa na cabeza. Si, penso para min, o momento máis feliz da miña vida.

On By autrenaraien amor escríbese con H,as apariencias enganan,casualidades,espectadora,eu enténdome,miradas,self-service love

Camiñas soa por un corredor sen final. Estás soñando, estás lembrando. O corazón late con forza. Camiñas cara adiante, pero en realidade estás nos principio dos recordos. As pezas do quebracabezas encaixan. Todas. Estás diante do Guernica, pero non é o Guernica, é a túa vida. O calendario é ese profesor de arte que che explica o seu simbolismo. Agora entendes, agora comprendes. Empezas a correr, slow motion. Vigo, Lisboa. Cruzaches o Amazonas nunha viaxe de ida e volta. Buscabas o amor como un can sen olfato, case a cegas, morta de fame, equivocándote unha e outra vez, unha e outra vez. A traición, a mentira, alá foron a inocencia, a inxenuidade; morrendo de sede. Non sexas boa persoa, sé xusta. Desconfía. Eras unha quenlla, ules o medo. Devorabas, instinto de supervivencia. Poderías ter sido veterinaria, ou enfermeira, ou escritora, ou xornalista. Quen es agora? Corres, non estaba na túa natureza ter resistencia, nunca a tiveches. Corres, aguantas. O tempo volveuse a favor túa. Antes non podías volverte invisble, chamabas a atención, agora só te ven cando queres. Telo todo e iso asusta. Por que eu? Todo ten un prezo e ti aínda non pagaches. Esta certeza ninguén pode calmala, ninguén. E sabes que o cobrador do frac virá algún día. Espéralo en soños como quen agarda con demasiado tempo de antelación nun aeroporto. Asusta tanto como tirarse de cabeza, cos ollos tapados dende o acantilado máis alto. Tempestades, guerras, nena ou muller, eles pérdense na alta montaña. Pero, chaman por ti, sempre chaman por ti. Pensan que perderon o (seu) Norte, ou non lembran onde está. Un compás é o único material de rescate.

Por que me é máis fácil orientar que orientarme? Quen me protexerá desa sombra que ás veces aparece no espello? Só el, só el…

On By autrenaraien amor escríbese con H,basado en feitos reais

3 x 24

Porto non é Lisboa. Lisboa era o centro do universo, o big bang. En tres días, sen darse conta, sen ser consciente, consigue que me olvide de Lisboa, dun ano da miña vida. Eu sempre dicía foi o mellor ano da miña vida. Mesmo me emocionaba. E agora? Lembro que o sentía así, pero non lembro o porqué. Os recordos está aí, pero xa non son meus, non me pertencen, evapóranse coa calor do seu corpo cada vez que me abraza. Xa non sinto saudade por Lisboa, descubro con asombro. Nunca, xamais pensei que alguén podería liberarme.

 

En tres días…

 

 

On By autrenaraien amor escríbese con H

Os recordos xa non son meus. Deixaron de pertencerme, xa non teñen raíces no meu peito. Renunciei á súa custodia compartida. E as cicatrices? Pesadelos de madrugada marcando o ir e vir dos días. Pantasmas que se rían de min. Bicos, mentiras, sorrisos, ilusións, frustracións. Cuestión de sorte ou cuestión de non morrer afogada na soidade?

A muller que xamais amaron porque antes de ti non existía. As dúas caras da moeda, a dualidade da nena/muller. Abréseme o peito cara o ceo. Todo deixou de doer, de incomodar. Inxenuidade malgastada na ruleta da vida, sempre contendo o alento de mil infartos mal curados. Ese accidente de coche do que lembras todos os detalles agás o medo a morrer. Inxenuidade que sae atronando do meu peito en forma dunha ducia de cabalos. Os seus cascos rompendo contra o chan provocan latexos que resoan en todos. E cando digo é en todos. Imparables.

Estás en todas partes,

no que foi,

no que non foi,

no que é,

non que será,

nos meus soños,

nas miñas rutinas,

nas miñas zapatillas de correr,

nas miñas gafas,

nas primeiras canas, nesta cara de nena.

Véxome correndo ao pé do río nunha imaxe de 360º, libre e grande. Sei quen son, sei cara onde vou e só podo facelo contigo.

 

On By autrenaraien amor escríbese con H,casualidades

(photo by Pablo Araújo)

Amor

Amor

Quen sabe onde comeza e onde remata? Ninguén.

Os  cando, os como, os onde ou os por que marcharon á procura de novos planetas e só queda esta chuvia de verán que calma a sede da terra. A miña sede ancestral, de dinosaurio xa extinguido.

Amor, a palabra non pronunciada (por que non son digna de que entres na miña casa, pero unha palabra túa abonda para me sanar), inoloro como a saudade.

… Amor é o teu nome no meu corazón.

Ourense, 20 de xuño de 2011