Quizais só é medo. Ou quizais é que vexo vir as cousas. Como tantas outras veces. Como cando de nova non fuches guapa, cando non che entraban porque si, e aprendes a distinguir cando realmente lle gustas a alguén. Como nunha entrevista de traballo. Haberá quen se infle coma un globo; outro espellismo. Pero eu nunca quixen facelo. Non hai peor mentira que a de quen non sabe ser honesto consigo mesmo. E teño medo, por que non recoñecelo? Aquí onde só chego eu. Aquí onde só eu me comprendo e abrazo. Prometo que esta serenidade non volverei emprestala. Quizais outra decepción máis e quizais unha das que me converta no malo da película. Así é como comeza todo. Con medo e profecías que se fan realidade lentamente. Pero que fácil é afastarse, volver desaparecer. Tan fácil coma un chiste malo. O duro, o que provoca reuma no corazón, é ser máis fiable có premio Nobel de Medina todos os putos días, en calquera momento. Pero ata os dromedarios se cansan do deserto.

Entrégrome ao tempo, el non falla nunca .