Cando non choras no momento que lles corresponde as bágoas quedan penduradas do tempo, dos recordos, agardando por outro momento para liberarse de ti. Ninguén pode secar un océano. Estaban agardándome. Micro en man, viacrucis. Papá e Mamá ao lado vendo como pasado, presente e futuro se mesturan. En min. Esa voz non é miña, é del. Cantas veces a fixemos isto nunha igrexa? Cantas veces fun a herdeira? Crer e non agocharse. Décima estación. “E prométoche non volver a preocuparme por parvadas. Ser mellor”. E sube polo peito como Tenzing no Everest. Bradicardia. Ríndome. Deixarme espida co micrófono na man. Eu non son eu, eu son eles. Esta pedra, este silencio. De aquí veño eu. Choro exactamente igual que tres meses despois saíndo do exame da oposición. Pero os vellos nunca se asustan das bágoas; como Osiria. O esforzo, as ganas, a ilusión, a incerteza, a ansiedade.

A derrota.