Mes: Febreiro 2011

On By autrenaraien eu enténdome

Xogo de pés. Balanceo, baile. Vista. Reflexos. Ruxido de motor. Teño xa case tres meses de carné. Pásame o mesmiño que cando (por fin) aprobei a carreira. Cústame crermo. Estouno facendo, estou conducindo. Co amor é o mesmo. Estou con el facendo calquera cousa e ese momento de incredulidade espértame. E non podo evitar lembrar todas a veces nas que me autoconvencín a min mesma de que cando o conseguise si me sentiría grande, muller. Pero non é así. Non comprendo que clase regalo me fixo o tempo. Cando tiña quince anos morría de ganas por ter vintetantos. Era o que máis ansiaba na vida. Tiña a sensación de ir no pelotón pedaleando detrás de outros. Sigo a sentirme tan nova, tan nena coma sempre. A muller asoma polo espello con especial forza, pero a nena segue aí. Máis pura, menos débil, máis espabilada.

Son unha nena-muller. Sigo a selo.

On By autrenaraien 7º arte,as apariencias enganan,basado en feitos reais1 comentario

As aparencias enganan, que ninguén se confunda, os extremos tócanse. Sempre se tocaron. Un leva ao outro.

Eu tamén vin ao cisne negro do outro lado do espello. A mirada noxenta. De anxo a nazi en cuestión de segundos. Tremíanme as mans en vez de saírme plumas negras. Ultimamente cometo o erro de esquecerme da miña obsesión. E volve silenciosa, manipula os meus soños. Outras intenta asomar polo espello, de novo.

Daquela é cando saio a correr ou marco o número infalible.

On By autrenaraien íntimo e persoal,viaxes

Fago un trato co espello do ascensor. Escribo liñas invisibles coa man esquerda. Quizais non sexa intuición, quizás só sexa realismo. Realismo máxico que me ten consentida como a unha nena malcriada. Ver máis alá da miña miopía. Mochila ao lombo. E chove, é un sinal. Sorrío, vou levitando en vez de camiñar. Outro sinal. Metro. Chamartín. Ceo un sándwich e póñome paranoica porque hai un tipo que leva un anaco detrás de min, desde que saín do metro. Está na barra e tamén pide un sandwich. Fítame. Non me gusta esa mirada nerviosa e escura que ten. Despístoo. Fago tempo lendo. Cando xa está o tren no andén busco o meu sitio no vagón. Sigo a ler. A iso da unha e media paramos en Zamora. Hai neve e vexo pegadas doutros viaxeiros. Por moito que renegue o frío séntame ben. Quizais noutra vida fun un Chinook.

On By autrenaraien as apariencias enganan

Os vellos, eses grandes esquecidos.

É un topicazo do que todos temos bebido, coma quen comparte unha botella de calimocho. Non temos nin puta idea do que é ver morrer, enterrar a toda a túa familia, a todos os teus amigos… Non senten trizteza, eles teñen unha pena crónica nas enrugas.  Son agradecidos, dos de verdade, dos que che botan un piropo, un sorriso sen esperar nada a cambio. Facemos burla das súas pintas, dos seus despistes, das súas manías. Soberbios, no fondo cremos que nunca seremos coma eles... Eles que non saben de crises existenciales absurdas, nin de debates sobre a lei Sinde.

Non, eles son a nosa raíz. Esa que amputamos lentamente.

On By autrenaraien family woman

Cheguei 10 minutos antes do previsto. Collo un taxi, doume conta de que aquí non fai o frío que ía en Zamora (o andén estaba branco). Non son nin as seis. Durmo mal. Esperto pensando na oposicións. Fártome de actualizar as páxinas dos sindicatos toda a mañá. Comemos coa nova do falecemento dunha veciña de toda a vida da aldea de miña nai. Amiga da avoa. Velatorio. Invádenos unha tristeza xa coñecida. Non podo evitar sentir que unha parte da miña infancia morre con esa velliña. Cando as primas nos escapamos a tomar un café na pantalla do móbil aparece un “Mami” que me estraña. Poucas veces chama ao móbil. Está soa en casa, descansando, tócalle de noite. Papá está na aldea. Unha voz apagada, unha voz afastada, pero non asustada. Nena, que caín pola escaleiras. Saio disparada. Corro, non se me ocorre outra cousa. Medo, case podo escoitar a risa da dama de negro. Dez minutos de tráfico. Nunca unha viaxe en ascensor foi tan longa…

Xa está vestida. O aire volve aos meus pulmóns. Era unha broma, coméntame a dama de negro que está a fumar na porta de urxencias. O ritual dura un par de horas. Resultado: o ombro esquerdo en estribeira como mínimo 15 días por mor da fisura dun óso cuxo nome non consigo repetir.

On By autrenaraien mens sana in corpore sano,self-service love

Normalmente teño o medo ancestral a que se me pare o peito sen remedio. Quedar tirada coma un papel de goma de mascar en calquera esquina. Estoume volvendo algo hipocondríaca, é certo. Pero hoxe non me acompañou ese temor. Ademais da eterna dúbida de pensar unha e outra vez se podo aguantar ou non. Hoxe non escoitei ás voces da discordia, hoxe non me sentin débil. Quería máis. Cambio de ritmo. Rebentar os pulmons, atravesar o tempo e o espazo. Voaba coas pernas. Sentinme imbatible coma Emil. Aínda que non fose verdade.

Si, merece a pena morrer un intre de amor propio absoluto.