O futuro chamou á porta da nosa habitación de hotel. Colleunos despistados, recén saídos da cama. Tiña rostro de nena de cabelos loiros e gafas. Aínda non, aínda non… O medo e a resignación.
3 x 24
Porto non é Lisboa. Lisboa era o centro do universo, o big bang. En tres días, sen darse conta, sen ser consciente, consigue que me olvide de Lisboa, dun ano da miña vida. Eu sempre dicía foi o mellor ano da miña vida. Mesmo me emocionaba. E agora? Lembro que o sentía así, pero non lembro o porqué. Os recordos está aí, pero xa non son meus, non me pertencen, evapóranse coa calor do seu corpo cada vez que me abraza. Xa non sinto saudade por Lisboa, descubro con asombro. Nunca, xamais pensei que alguén podería liberarme.
En tres días…
Conterse, aguantarse. Disimular ou non disimular. E ti só queres fuxir de ti e da túa vida. Só un día, só unhas horas. Non ter que dar explicacións por querer estar soa, querer ser completamente invisible. Completamente soa. Non sentirte culpable por desexalo. Falan contigo, ti sorrís, respondes, acertas, erras, mais non estás con eles… Estás perdida no deserto, agora a montaña é un deserto.
Volverás, pero aínda non. Aínda non.
(photo by Mary F. Calvert)
Estaba agardando por min. Había meses que non tiña noticias dela. Non me escoitas, ultimamente só oes o ruído. Esa voz que é a miña. Enchénseme os ollos de chuvia. O Rei, miña irmá e o seu mozo tamén están paralizados, igual que o metro e a xente que pasea pola ponte. Parou o tempo para min. Estamos en Porto de escapada polas vacacións de semana santa. Pecho os ollos, empezo a notarme menos pesada, case podo despegar os pés do chan. Que foi da gravidade?
Hai algo no teu corazón que te fai máis forte que a calquera. É unha pequena parte que sempre che pasou desapercibida. Agora estás ao pé da túa montaña. É túa, de ninguén máis. Tardaches anos en chegar ata aquí. Ninguén máis o sabe, só ti, eu e o espello. Todo aquilo que amas e soñas, todo aquilo que che fai sorrir está aí arriba. O futuro, eses recordos que fabricas en soños, de madrugada, cando pensas que ninguén máis te ve, eses recordos que aínda non teñen data de nacemento. Es un volcán, ninguén se entrega con tanta intensidade coma ti. Hai un ruxido na túa gorxa, un ouveo que morre por saír. Deixa de conterte, deixa de aguantar as ganas de abrir os brazos e saír disparada cara o espacio. Sabes o que tes que facer, sabes como o tes que facer. ISTO non é o máis difícil que vas facer na vida, pero si vai ser unha das cousas máis grandes. Lánzate de cabeza unha vez máis. Sen mirar atrás, sen medo. Entrégate, non penses, sinte como todo o teu universo volve xirar ao ritmo dos teus latexos. O vento na cara, o frío da alta montaña, a dor das pernas ao correr quilómetros e quilómetros, a man entumecida por escribir sen descanso durante horas. Un pouco máis, só un pouco máis.
Esta é a túa vida, este é o teu destino, este vai ser o teu traballo. É un maratón, o maratón da túa vida escribindo.
Cando un par de días despois chegamos a casa e desfixen a maleta reparei no caderno que me regalara o Rei. Había unha frase escrita: Estás aquí porque queres e podes. Era a miña letra, pero non fora eu quen o escribira.
Damien saiu ao escenario só coa guitarra e cos pés espidos. Está máis delgado. Silencio, escuridade. Intimidade. Non puiden evitar pensar no tanatorio ateigado de xente no que estivera había unhas poucas horas. Tanta xente que aquilo parecía unha feira, só falta o polbo, comentou meu pai con toda a razón. Morrera un veciño da aldea. Era o avó dun amigo da infancia, daqueles veráns de aventuras lonxe da cidade. Pasábamos horas, días, noites enteiras xogando na rúa na que estaba na súa casa. Gordo, chamáballe con retranca ao neto. Ese neto co que eu pelexaba por parvadas e que agora chora desconsolado. Un veciño máis, pero que sen querelo estivo omnipresente nos meus recordos de nena. E volvo a facerme a mesma promesa, exactamente a mesma que cando tiña nove anos. Saco un coitelo do bolso e sen que me vexa ninguén, no que dura unha canción, paso o aceiro sen piedade pola palma da man.
O concerto prosigue coa banda e nalgunha momento viaxo ata un futuro que aínda non parín. Non teño imaxes, aínda non tiven tempo de escribir o guión, pero si os olores, si a música…
Damien, con ese corpo de grizzly e esa sensibilidade extrema, de poeta antigo, entrégasenos coma un neno agradecido e feliz. Compartiuse, deunos de comulgar a todos os que quixemos. Deus ten que parecerse a el, non pode ser doutra maneira.
Os recordos xa non son meus. Deixaron de pertencerme, xa non teñen raíces no meu peito. Renunciei á súa custodia compartida. E as cicatrices? Pesadelos de madrugada marcando o ir e vir dos días. Pantasmas que se rían de min. Bicos, mentiras, sorrisos, ilusións, frustracións. Cuestión de sorte ou cuestión de non morrer afogada na soidade?
A muller que xamais amaron porque antes de ti non existía. As dúas caras da moeda, a dualidade da nena/muller. Abréseme o peito cara o ceo. Todo deixou de doer, de incomodar. Inxenuidade malgastada na ruleta da vida, sempre contendo o alento de mil infartos mal curados. Ese accidente de coche do que lembras todos os detalles agás o medo a morrer. Inxenuidade que sae atronando do meu peito en forma dunha ducia de cabalos. Os seus cascos rompendo contra o chan provocan latexos que resoan en todos. E cando digo é en todos. Imparables.
Estás en todas partes,
no que foi,
no que non foi,
no que é,
non que será,
nos meus soños,
nas miñas rutinas,
nas miñas zapatillas de correr,
nas miñas gafas,
nas primeiras canas, nesta cara de nena.
Véxome correndo ao pé do río nunha imaxe de 360º, libre e grande. Sei quen son, sei cara onde vou e só podo facelo contigo.
Unha vez dixerónme que era como a Maga. Eran outros tempos, cando era unha ionqui, na cidade de augas douradas. Lembreime lendo o xornal. Por que? Quizais porque daquela era esa gran personaxe xogando coas casualidades. Agora non, transmutei nunha especie de Cortázar da vida. Nada se lle escapa á miña intución. Disimulo, sempre disimulo. Discrección, é mellor que non saiban que sei.
Un conto sobre o amor, a incomunicación na era do absoluto dixital, as casualidades, fobias e arquitectura.
(Pilar con acento porteño)
Un déitase na cama que fai, sempre di meu pai. Canta razón
PÉS ESPIDOS 
