Ter febre é como estar namorado. Un pequeno deliro que voa arredor da cabeza. Ter frío, ter calor. Deixarme estar así para sempre.
O bo de ter febre é que deixo de terlle medo aos monstros que viven debaixo da miña cama. Narcotizada.
Que ben, non son unha paranoica…
Pararei o tempo e marcharemos sen pasar por aduanas. Sen deixar pistas nin enderezos. Onde non imaxinan.
Voute secuestrar o día que menos penses.
A felicidade NON é un estado de ánimo. É unha forma de ser.
Algunha viches como se maquilla un paiaso mentres soa María Callas? Herdanzas, rituais. Un avó na 1ª Guerra Mundial. Groucho Marx e o seu bigote. As covas de Altamira. Un pato de goma inchable e o seu humor directo.
Ganas de vivir, unha vez máis. Gracias.
Esta certeza perségueme… Aparecéseme moitos sábados, de madrugada, cando son máis vulnerable, xusto despois de meterme en cama. Ou cando rebusco entre as fotos de Alemania, ou naquela cartas á prima Elisa en Arxentina. Procuro similitudes nos anciáns que pasean pola beira do río mentres corro. Como quen xoga á lotería. Cantas veces soñei con eses abrazo no que eu xa non son unha nena pequena… Cantas veces intentei ser coma eles e fracasei. E eses recordos intactos, gardados e xamais descritos por medo a que perdan a maxia. Esas voces que xa non recordo. As miradas tenras. Anos alimentándome dos recordos de outros, as pequenas grandes fazañas das súas vidas. Búscoos en meus pais, nos tíos… Ás veces, son valente e mesmo me atrevo a facelo en min. E non podo evitar pensar en que todo tería sido máis fácil. Todo…
Hai persoas que non deberían irse xamais porque aínda que poidamos volver a sorrir, ser felices, sentirnos plenos, ter ilusións polas que erguernos todos os días, medrar e ser mellores do que xamais soñamos… Seguiremos a botalos de menos, a necesitalos, a querelos… Sempre.
(A meus avós, in memoriam)
Non voaban coitelos, o que voaban eran as miradas depredadoras do vello tigre. Esas mirada que te ispen aínda que ti NON queiras, porque estás soa…
Hai xente que xamais se rende. Non perden o sorriso nin a amabilidade a pesar de perder a voz, o corazón, unha nai ou o que a lei da vida lles impoña. Son fortes ata o extremo de acabar coa paciencia do tempo convertido en tirano. Non buscan protagonismo nin chamar a atención. Xente que é capaz de volver da morte.
ganas e vivir ganas de vivir ganas de vivir ganas de vivir ganas de vivir ganas de vivir ganas de vivir ganas vivir de ganas vivir de ganas…
Para min o máis sorprendente non foi a fama, os amores nin as grandes interpretacións. Era unha muller sensible e sabia. As palabras non minten
You are who you are. All you can do in this world is help others to be who they are and better themselves and those around them.
Give. Remember always to give. That is the thing that will make you grow.
Not at least until I’m dead, and at the moment I’m having too much fun being alive…and I plan on staying that way. Happiness to all.
Every breath you take today should be with someone else in mind. I love you.
Xa facturara a maleta. Dirixíame a embarcar e pasar polo ritual dos controles de seguridade cando pasei por diante deles. Era unha familia arxentina despedíndose da avoa. Eran uns quince ou vinte. Polo que falaban deducin que a avoa regresaba a casa. Canto tempo levaban sen verse? Canto tempo volvería pasar a que volvesen a abrazarse?
Abrazos pausados, puntos a parte. Os abrazos a aquela velliña co temor a que fosen os derradeiros. A odisea de conservar os olores, a temperatura corporal cun océano no medio… Saudade no iris.
PÉS ESPIDOS 
