On By autrenaraien 7º arte,as apariencias enganan

A cuestión non é confiar ou desconfiar. Sempre chega o día no que o único camiño é a sospeita. O importante é intuir de quen non fiarse.

Desconfía de quen se alegre da morte doutro ser humano. Desconfía, porque nunha guerra venderíate ao inimigo sen pestanexar. E aínda que non vivas nunca esa guerra nunca está demais saber quen REALMENTE ten un corazón puro ou quen o ten cheo de rancor.  Síntoo, non coñezo outra forma de medir a integridade das persoas

On By autrenaraien basado en feitos reais,casualidades

A realidade supera á ficción. A vida ten máis imaxinación que todos os guionistas de calquera serie americana. A vida ten leis propias. Podes aceptalas ou non, pasarte media vida intentando comprender, buscando respostas que non sempre chegan… A vida xira ao seu ritmo, é un animal salvaxe. Nunca sabes cando te vai morder cunha casualidade.

No verán do 2002, naquel agosto afisxiante chegamos a Palas cargando con mochilas e quilómetros. Lembro que fun buscar a un amigo á súa casa. Non estaba. Abriume a porta a súa nai, unha señora da que teño unha imaxe moi diluída polo tempo. Non che está, este rapaz para pouco na casa. Sorría mentres irradiaba un amor de nai que martilleaba o aire. Hai meses esa nai, o seu marido foron a Xerusalén co fillo. Era a ilusión da súa vida. Neste punto da lectura é cando o guión dá un xiro dramático. Se pechas os ollos podes velos no hotel ou afastándose do muro das lamentacións mentres esa nai se queixa dunha dor no peito. Ao pouco morría dun infarto. Touché, tocados e afundidos. O fillo manda ao pai, un home xa maior, de volta para Galicia mentres el queda alí. Tres días de trámites para a repatriación. Tres días só, en Xerusalén, vixiando un corpo que xa non sorrí nin dá abrazos.

E xa non hai máis que dicir…

On By autrenaraien soños

Ultimamente teño soños moi estraños…

Saco a máscara, mido case 1’80m, son alta, son Darth Vader arrependínome de ter caído no lado escuro da miña alma. Pero outras veces os meus soños son capítulos seguidos da serie de zoombies (que por certo non vexo). Acabo infectada e debátome entre cortarme a man ou seguir matando mortos viventes ata que me transforme nun deles.

Onte soñei que os 30s viñan a por min. Pelexábamos no ring dun vello ximnasio de Filadelfia. Boxeo a cámara lenta. Achéganse, quédanlles 2 asaltos para tumbarme. Non me asustan, sempre quixen ser grande. Por fin o son.

 

On By autrenaraien basado en feitos reais,casualidades,espectadora,persoal

 

As personaxes sempre aparecen onde menos o esperas. Ás veces teño a sensación de que son elas, as personaxes, as que me buscan. O ritual sempre se repite: cruzámonos, coincidimos no espacio e no tempo e aínda que nun principio non chamen a miña atención, ao final prodúcese o momento adecuado. Ese no que a contradicción vital que levan tatuada na retina se fai visible aos meus ollos. Calquera persoa pode ser unha personaxe. Todos somos icebergs, o 90% do que somos permanece oculto baixo as augas. Tendemos a fixarnos nas cousas que se nos contan, en como se nos contan, pero esquecemos que o que non é mencionado tamén existe. O noso interlocutor ignórao e co seu silencio ouvea coma un lobishome nas noites de lúa chea. Se es quen de intuír como é ese segredo de xeo, daquela podes crear a personaxe. Outra alma que nada teña de real. Ou que o teña todo.

 

On By autrenaraien 7º arte
Hai trucos que finalmente abandonan o seu corpo de ilusión para transformarse en maxia. A tristeza, a de verdade, a profunda é aquela que non ten que ver coa dor dunha enfermidade, dunha morte, dunha ausencia, dunha ferida de amor. Nin sequera che fai chorar, só é un xemido afogado nos ollos. Ese pequeno brinco que dá o corazón dentro da súa caixa, o pinchazo da anestesia. Quen se dá e non recibe máis que soidade.
On By autrenaraien íntimo e persoal,opositing1 comentario

Opositar é como prepararse para escalar un oitomil. Prepararse para sufrir, para aguantar, para o frío. Prepararse para saber que facer cando che veña a desesperación. Controlar a ansiedade, calmarme como se puidese saír do meu corpo e abrazarme. Tranquila, todo vai ben, podes facelo. Machacareime na biblioteca todos os días. Soñarei cos exames, cos comentarios, con unidades didácticas. Fareino ben? Dominarei os nervios? Berro, abro os brazos cara o ceo porque sei o que se me vén enriba. Deixareime a pel, o sangue, o meu tempo.

Cando por fin sentes que naciches para algo non podes apartarte dese camiño. Estou soa e ninguén pode axudarme, só podo confiar en min. É cuestión de supervivencia.

 

 

On By autrenaraien saudade

Derradeiro día do ano, sairemos e celebraremos outro número máis na conta dos anos. Pero non esquezas que todos os días son o derradeiro, únicos. Diranche que non teñas tanta ilusión, que as cousas están mal (porque están mal). E ti este ano non os escoitarás. Sorrirás e calarás con esa certeza coméndoche a orella: Non hai nada imposible, gañarás a medalla de ouro nas olimpiadas da túa vida. Comerás as uvas ao son dese topicazo que sempre che abranda o corazón. Es unha ñoña, para que negalo?

Lembrarás o voso 1º aniversario, que vos regalastes o mesmo, o ataque de risa que tivestes. Creo que este é o momento máis feliz da miña vida…

Lembrarás Edimburgo, a furgoneta e a entrada nas Highlands, no words

E lembrarás os 200m finais da carreira, o sprint, a explosión no peito. A victoria da túa vontade, por fin.

Tres recordos para resumir un ano