Categoría: maratón

On By autrenaraien amor escríbese con H,eleccións,maratón,opositing,posiblidades,saudade,soñosDeixar un comentario

caida-del-muro-de-berlin

Non sei que me asusta máis, se os días de sol que me deixan sen sangue ou os días grises nos que nin o carteiro timbra, que o Rei pasa todo o día no hospital e me volvo unha naufraga sen gafas por casa. Torpe como a primeira vítima do asasino en serie. Sempre é máis bohemio lamber as feridas en soidade, alma en pena, non opoñer resistencia cando te acoitelan as circunstancias. Vomítalle a túa culpa á mala sorte. Emborráchate de mediocridade allea, non lle repliques aos necios. Por que fixen unha estúpida e inútil da miña humildade? Ti non o sabes, non podes nin imaxinalo, pero este é o momento exacto no que me volvo completamente invisible, como o fume desaparecendo antes de acabar o cigarro; apenas sobrevivirá uns días na túa chaqueta, ata que o Xuízo Final chegue en forma de suavizante. Ou a décima de segundo no que todo o que son, todas esas pequenas cousas que se me dan ben, todas as miñas capacidades conflúen para adiantalos no Alpe d’ Huez, conquistar o Everest, rematar outra San Martiño máis.

Derrubar o muro que son

Soa

On By autrenaraien amor escríbese con H,b.s.o.,basado en feitos reais,eleccións,maratón,opositing,posiblidades,soños

Saio correr máis de tres meses despois e aguanto seis quilómetros como se aquilo formase parte rutina semanal. Aguanta, aguanta. E fantasio, así en baixo, para o Rei e para min. Ataques de risa e sexo de madrugada. Declaracións de amor adolescente nos meus apuntes. Escoito a Saturno e son consciente da pouco que lle importa ao universo este exame. Amor, familia, saúde, casa. Non fuxir malia o medo. Chega o día D, sentada diante do folio estou tan cansa que os meus pensamentos van a cámara lenta. A marea sube ata Monteporreiro e o instituto inúndase. Non respiro, só escribo. Dóeme o corpo como se viñese de finalizar unha maratón. Durmo dez horas seguidas sen cambiar de postura, pegada ao colchón. A certeza quere botar raíces e regalala cun pouco de sorte é a mellor das chuvias. Sigo correndo, pero a dúbida espérame en Reza. Quizais me estea a enganar, quizais me ceguen as ganas de aprobar. Quen non quere triunfar? Quen non quere conseguir os seus obxectivos? Quen non quere borrar os fracasos a puñados? Soño que o día da lectura do exame os comentarios e o tema desapareceron. Dentro do sobre só hai a vella fotocopia do poema que Osiria me regalou cando ela só era a miña a profesora de Historia. Outras veces os mesmbros do tribunal escóitanme sentados, todos vestidos con armadura, movéndose todos á vez, sinanlando todos como autómatas á pizarra na que alguén escribiu Alea jacta est.

É nese intre no que esperto sen saber nunca se seguir soñando ou non.

 

On By autrenaraien íntimo e persoal,basado en feitos reais,casualidades,maratón,máis que papel

Ás veces pregúntome se todo nesta vida depende da capacidade que teñas de aguantar, de ser consciente da túa resistencia ou dos golpes de sorte. A vida é como correr: aguantar e ir cara adiante, haxa chuvia,  vento ou correndo baixo un sol abrasador. Pregúntome en que momento as pezas volven a encaixar e a desesperación e o medo a estar flotando á deriva se evaporan. De ser unha paisaxe, a miña vida sería unha sabana africana na que só hai dúas estacións, a húmida e a seca. Rematou a seca, os soños deixan de morrer de sede. Chegou coa chuvia a serenidade. Medra a herba como medra a miña fortaleza. Hai alimento.

Este Nadal entre copas, comidas familiares e reencontros, entre certezas,  nos seus brazos,  Corazón e Cabeza firmaban unha tregua definitiva. Vólvense aliados de sangue e outra profecía se escapa da miña boca. Este vai ser o meu ano. Quizais só era a forza do desexo volvéndose real, quen o sabe?

On By autrenaraien íntimo e persoal,basado en feitos reais,casualidades,eleccións,maratón,opositing

(photo by Mary F. Calvert)

Estaba agardando por min. Había meses que non tiña noticias dela. Non me escoitas, ultimamente só oes o ruído. Esa voz que é a miña. Enchénseme os ollos de chuvia. O Rei, miña irmá e o seu mozo tamén están paralizados, igual que o metro e a xente que pasea pola ponte. Parou o tempo para min. Estamos en Porto de escapada polas vacacións de semana santa. Pecho os ollos, empezo a notarme menos pesada, case podo despegar os pés do chan. Que foi da gravidade?

Hai algo no teu corazón que te fai máis forte que a calquera. É unha pequena parte que sempre che pasou desapercibida. Agora estás ao pé da túa montaña. É túa, de ninguén máis. Tardaches anos en chegar ata aquí. Ninguén máis o sabe, só ti, eu e o espello. Todo aquilo que amas e soñas, todo aquilo que che fai sorrir está aí arriba. O futuro, eses recordos que fabricas en soños, de madrugada, cando pensas que ninguén máis te ve, eses recordos que aínda non teñen data de nacemento. Es un volcán, ninguén se entrega con tanta intensidade coma ti. Hai un ruxido na túa gorxa, un ouveo que morre por saír. Deixa de conterte, deixa de aguantar as ganas de abrir os brazos e saír disparada cara o espacio. Sabes o que tes que facer, sabes como o tes que facer. ISTO non é o máis difícil que vas facer na vida, pero si vai ser unha das cousas máis grandes. Lánzate de cabeza unha vez máis. Sen mirar atrás, sen medo. Entrégate, non penses, sinte como todo o teu universo volve xirar ao ritmo dos teus latexos. O vento na cara, o frío da alta montaña, a dor das pernas ao correr quilómetros e quilómetros, a man entumecida por escribir sen descanso durante horas. Un pouco máis, só un pouco máis.

 Esta é a túa vida, este é o teu destino, este vai ser o teu traballo. É un maratón, o maratón da túa vida escribindo.  

Cando un par de días despois chegamos a casa e desfixen a maleta reparei no caderno que me regalara o Rei. Había unha frase escrita: Estás aquí porque queres e podes. Era a miña letra, pero non fora eu quen o escribira.

 

 

 

On By autrenaraien arroutadas,maratón,opositing,soños

Como Manuel tamén deixo que ela guie a miña vida. Está a berrarme, chama por min. Espértame de madrugada e lévame ao parque que hai preto da miña casa. Hai unha maratón. Vamos, corre! Poño as zapatillas e vou quitando o pixama como podo. A xente berra e anima. Acompáñanme ducias de cans que ladran felices. Non entendo nada do que ocorre. Hai helicópteros de canles de televisión. Cara onde vou? E a meta?

Ti corre e aguanta. Só iso.

 

On By autrenaraien íntimo e persoal,maratón,self-service love1 comentario

Cando corro son outra persoa. As miñas pernas só entenden de quilómetros e nada, agás a miña mente, me pode parar. A cabeza dilúese. Nada importa, nada existe. Non teño medo dos coches nin de que se me pare o corazón. Deixo de preguntarme se quizais só son a sombra dunha pantasma. Fico máis espida ca diante do espello ou sen gafas que oculten a miopía do meu corazón. Fuxo, son máis rápida ca min mesma. E convértome naquilo que sinto que non poderei chegar a ser nesta vida.

Pensan que me preocupa a miña figura, quero gustar… (Non sei, quizais esta tamén é unha nova  entrada  na miña longa lista de percepcións erróneas) E calo porque non me atrevo a  confersarlles que só cando corro me sinto invulnerable, segura e protexida. Que ninguén pode volver ferirme.

Quizais o único que sei sobre a vida é que hai cousas que ninguén máis nolas pode dar. Nin o amor, nin a familia, nin os amigos. Só un mesmo. Só eu.  E que sen ese “algo” todo se vai á merda. Custa tanto chegar ao cume do Everest, pero é tan sumamente doado esvarar e caer… Volver perderse, volver ser unha nazi. Cando as neurosis merodean, cando toda a túa vida fuches unha inxenua, unha persoa tan débil e tan valente á vez, tan extremista que non sabes en que momento a auga se tranformou en lume… Cando me pregunto se serei suficiente para el co paso do tempo…

Corenta minutos despois paro. Estou algo cansa, suada. Fago estiramentos e dúchome sen ese estado de alerta permanente. Sen buscar aprobación. Por fin, en equilibrio.