O amor procura acubillo no máis profundo da memoria. Espido, cos ollos abertos, sempre agardando por unha visita nosa. A súa pel ule a salitre. Recitanos poesía en soños. Xa case non nos lembramos porque nos ensinaron a agochalo do sol. Esa inxenuidade… A miña inxenuidade, como a boto de menos. Quen ma roubou? Si, roubáronma. Deixei que a bebesen do meu sangue. Teño que perdoarme… Aínda teño que perdoarme por ser así de vehemente.
A muller que sae na pantalla lémbrame a min, pero de maior. Unha máis do montón, alegre e faladora. Esa que ninguén agarda faga algo tan inesperado. Non o podían nin imaxinar. Eu si, só cunha palabra, só cunha mirada sabía o que ía pasar dez minutos de metraxe antes. E veñen a min aqueles días nos que eu tamén era quen de facer poesía. O amor facía autostop en cada estrada da miña alma. Era libre, non tiña medo. Pasaron dez anos. Agora non podo, non atopo esa pureza. Quizais a perdín para sempre. Ou quizais volva a min cando xa non teña nada que perder e a vida ben vivida, cando envelleza e ninguén lle dea tanta importancia ao que digo ou fago. O amor fora atropelado hai anos. Agora camiña cunha perna ortopédica e ten medo a cruzar a rúa, pero segue saíndo a correr todos os días.
Volvo a casa correndo, no medio da madrugada e coas rúas baleiras. E en silencio, as árbores repítenme o que xa sei. O amor é a única revolución posible.
Ter febre é como estar namorado. Un pequeno deliro que voa arredor da cabeza. Ter frío, ter calor. Deixarme estar así para sempre.
Pararei o tempo e marcharemos sen pasar por aduanas. Sen deixar pistas nin enderezos. Onde non imaxinan.
Voute secuestrar o día que menos penses.
A min si que se me parou o corazón no latexo que ti querías…
Onte, cando me quixen meter en cama o sol entraba pola galería do salón. Non era posible, eran as seis. Asomeime sorprendida. Escoitabase o claxon dunha moto. Había unha vespa co intermitente posto. Era ela, a avoa. Corre que chegamos tarde. Vai disfrazada de aviadora. Nunha das mans ten un casco para min. Conduces ti. Subimos por Oira e por Barra de Miño. O vento acariña as miñas meixelas e ela abrázame coma sempre. Volvo a sentir esa calor que tanto botei de menos. O seu olor. Cando chegamos indícame que continúe en dirección ao Castelo. Está reconstruído. Por un momento teño a sensación de que fixemos unha viaxe na historia. Pero non sei se é a Historia ou a miña vida. Personaxes que saíron do guión aparecen exactamente igual que cando marcharon. Semella un baile de máscaras, todos as levan. Máscaras venecianas. Soan valses e pezas clásicas. Estou co meu disfraz de click futbolista, nin tempo de sacar a botas de futbol sala tiven.
Así non podo entrar, non ves o elegantes que van?
Nena ti non necesitas vestidos.
Empúrrame, entro na sala. Míranme todos. Por algunha estraña razón dáme por rir. Achéganse para ulirme, tócanme como se fose unha Pantasma.
Ti queríasme.
Non mentira, queríame a min!
Diso nada, non imaxinas as cousas que fixo por min.
Barullo. Discuten, aportan probas. Podo escoitar os seus pensamentos. Os doutros tempos nos que lle era máis fiel á miña inxenuidade cá miña miopía. Ao fondo véxoo sentado no trono co seu pixama branco. Non leva coroa. Tampouco máscara, coma min. Érguese. Calan por inercia ou porque saben que é o Rei.
Quéreme a min. A voz de fillo de locutor de radio. A voz do corazón.
Dicir adeus.
Desprenderse, desmembrarse.
Despedirse da infancia. Quizais no futuro laguen a traia de novo…
Como doe ver como colocan esa lousa. Como doe ter que seguir cara adiante.
Coplas de Manrique.
Abrazos e silencio, non pode haber nada máis íntimo amosar esa dor.
Almas espidas, a metada invisible. Esa que imos ocultando mentres medramos. Conscientes, inconscientes. Humanos.
Que o medo non me cegue. Outra vez non.
PÉS ESPIDOS 
