Categoría: 7º arte

On By autrenaraien 7º arte,espectadora,eu enténdome,family woman

Onde estabas ti no 2002?

Eu facía os dezaoito e só soñaba con facer a carreira en Compostela, soa, e medrar, medrar. Ao final rematei en Vigo, pero o conto non é ese. O venres pasei case tres horas vendo a vida de Mason, dende os seis anos ata os seus dezaoito anos. A película que todo pai e toda nai soñou facerlle ao seu fillo/a. A película que todos queremos ter da nosa infancia, da nosa adolescencia. Como medramos por dentro, como descubrimos a vida rodeados da rutina máis absoluta. Como cambian os nosos pais, como se equivocan, como loitan polos seus soños, como se refan e seguen adiante. Como nos queren por riba de todo, por riba deles mesmos. Son a raíz durante anos e anos, todo o que ti es pasa a través deles ata que un día fan maxia. Desaparecen para que poidas voar cos teus brazos. Para que chegues moito máis lonxe do que eles fixeron.

Será por iso que nalgún lugar da miña memoria tamén flota esa película na que sempre levei gafas.

On By autrenaraien 7º arte,dor,espectadora,eu enténdome

Ciscada no sofá, domingo, non tiña esperanzas de atopar nada interesante na televisión. A miña única ambición era “vexetar”, botar unha sestiña co meu gato de acompañante. Pero fixen zapping e apareceu el. E nenos que non saben como afrontar o suicidio da súa profesora, á que Lazhar substitúe. O resto de adultos non sabe ou non quere falarlles da morte, de dos motivos que levan a alguén a suicidarse. Xeralmente, esa é a actitude que todos escollemos. Cremos que o mellor é protexelos dese sufrimento, como se alguén puidera fuxir do inmenso baleiro que deixa a morte dun ser querido. Son nenos, deben vivir nesa burbulla, que non sexan conscientes do que pasa. Infravalorámolos.

A película, máis que unha homenaxe á educación, é unha humilde á vida. Non podemos escapar da dor, das frustracións, mais iso non quere dicir que as nosas vidas non estean cheas de ilusións e soños. Para comprender que a morte é o que lle dá sentido á vida non fai falla ter vivido noventa anos, ás veces abonda con nove.

 

On By autrenaraien 7º arte,basado en feitos reais,espectadora

Os noso futuro non é noso. O fado, o destino está en mans duns homes (e quizais algunha muller) que non nos coñecen. Xamais nos viron, non se cruzarán con nós pola rúa. Eles van helicóptero ou jet privado. O máis probable é que vivan noutro país. Viven como se nós non fosemos reais. Non existimos. Non somos nin peóns, non, eses cobran e viven mellor ca nós.

Non existimos? Non? De verdade? Por moito que disimulen, por moi ben vestidos que vaian, aínda con todo o ouro do planeta nos seus maletíns de pel, a súa comida somos nós. Simples mortais.

Mágoa que non espertemos…

On By autrenaraien 7º arte,as apariencias enganan,espectadora

 

Idealizar a unha persoa é moi perigoso, pero dentro da política é un suicidio… Minten, sempre minten. Esa aura de perfección que irradian foi friamente calculada. Nada é casual. Son vampiros, están feitos para prometer e confundirte Non caias no seu xogo ou rematarás sendo un deles.

On By autrenaraien 7º arte,as apariencias enganan

A cuestión non é confiar ou desconfiar. Sempre chega o día no que o único camiño é a sospeita. O importante é intuir de quen non fiarse.

Desconfía de quen se alegre da morte doutro ser humano. Desconfía, porque nunha guerra venderíate ao inimigo sen pestanexar. E aínda que non vivas nunca esa guerra nunca está demais saber quen REALMENTE ten un corazón puro ou quen o ten cheo de rancor.  Síntoo, non coñezo outra forma de medir a integridade das persoas

On By autrenaraien 7º arte
Hai trucos que finalmente abandonan o seu corpo de ilusión para transformarse en maxia. A tristeza, a de verdade, a profunda é aquela que non ten que ver coa dor dunha enfermidade, dunha morte, dunha ausencia, dunha ferida de amor. Nin sequera che fai chorar, só é un xemido afogado nos ollos. Ese pequeno brinco que dá o corazón dentro da súa caixa, o pinchazo da anestesia. Quen se dá e non recibe máis que soidade.
On By autrenaraien 7º arte,íntimo e persoal,family woman,saudade

Lembro con adoración aqueles días de verán e primavera. Unha aldea pequena, tan pequena que xa pouco queda dela. Camiñar por carreiros e congostras. Sempre detrás dos avós, soñando con saber coidar a horta coma eles ou ser grande para cortar ben a leña. Non había televión, non había nada que non fose o verde das árbores ou os paxaros falando en voz alta. Atopar a pel vella dunha serpe ou tirarnos prado abaixo con sacos. Os cans, as pitas, as ovellas, os veciños, as partidas de brisca… Cando estábamos todos, cando o medo non nos bicara. Cando a morte e as ausencias non existían nos diccionarios das nosas almas… Sorrisos de raíz infinita. Inocencia, coma un castiñeiro que non coñece a polución.

O ceo non é un lugar, eran aqueles días. E algún día volverei.