Entón sucede. Crúzome con ela cando volvo correndo da Chavasqueira. Os mesmos xestos, a mesma altura, a mesma roupa, o mesmo moreno na pel, a mesma cor no cabelo. É Mamá? Pero non é ela. Quédaseme mirando como se a min tamén me recoñecese, pero sendo outra eu. Chámoa nada chegar a casa sabendo ben que está na Peroxa. Tes unha dobre. Enterramos ao tío e todo volve. Dóeme o peito e non quen de aguantar as bágoas. Sombras e cinzas. Aquel venres e eu enterándome de que o tío xa morrera cando aínda me quedan dúas horas de clases. Como fuxín e me metín no baño de profes. Como non me saiu unha mísera bágoa. Como non se deron conta. Aínda non entendo como non souberon a ler a deseperación dos meus ollos. E despois vén o alivio da despedida e o calor ao meu corazón. Cantos meses contendo os latexos? Isto xa non o temos pendente. Quedamos cos primos andaluces e outro carrusel de emocións.

E poñemos rumbo ao sur. Comezamos o Camiño e cando chegamos a Porriño só rezo para non cruzarme con aquela pantasma. Baléirome quilómetro tras quilómetro. Eu só quero andar ata non poder máis. A mochila fusiónase co meu lombo, como se estivese a pagar algún tipo penitencia. Camiño, pero tamén sinto que as miñas pernas non son miñas, que alguén mas pediu prestadas. Tanta urxencia de supervivencia. E volve a avoa entre a néboa de Caldas e congostras que semellan sacadas da miña memoria. Chegamos a unha Santiago invadida polos turistas na que é imposible entrar na catedral. Custáronme máis estes vinte e cinco quilómetros que os outros cen. Espida e dolorida, así como tiña que ter rematado xuño. Eu sempre procuro a miña debilidade porque só nela me recoñezo.

Porque eu só quero ser eu.