Pasaron case dous meses e esta saudade non se vai do meu peito. Veu comigo de Nova York. Non foi un soño, foi tan real que aínda me treme o corazón. Agora entendo a Lorca e outros tantos. A cidade non te fai máis grande nin máis pequena, as rúas sen nome íspente. Non teño banda sonora daqueles días, había que escoitar polos ollos. Ollos que non deixaban de encherse de cores e formas. Arte, rañaceos e a xente máis amable do planeta. Querer quedar, querer volver, pero con el porque sen el só sinto unha sombra que me asexa en soños. Cruzando a ponte de Brooklyn a antiga vertixe non me deixa avanzar. O sol quentaba coma no Sahara, tiramos fotos pero a frialdade coa me vexo na pantalla da cámara é propia dun cirurxián plástico. O perfeccionismo mata, a miña guerra civil agótame tanto que ás veces vólvome completamente invisible ata desaparecer. No White Horse tomamos un café coa pantasma de Jack Keruac mentres Dylan Thomas ve un partido de béisbol. Como nunha película. Estaba convencida que ao regresar esa sensación desaparecería, a maxia non duraría tanto. Equivoqueime. Pérdome na biblioteca entre temas, poño xeo na planta do pé despois de correr, vexo concertos que non pensaba nesta cidade pequena… Aquí segue. Zeta pregúntame dende os seus tres anos a onde vou despois da nosa clase. Aí está. A mirada de quen está por primeira aos pés do Empire State. Suspiro e sorrío antes de responderlle. Esa mirada coa que eu xa nunca consigo verme, limpa e inocente.
Se souberas o baixiña que son en realidade…
PÉS ESPIDOS 