Volver empezar. Afastarse para logo volver. Suor, bágoas, Mediterráneo; salitre. Aquela vella canción… Volver con máis ganas, perder dunha vez o medo a perdelo todo. Deixar de fuxir. Botaban unha película, esa escea que sempre me emociona. Miña irmá estaba sentada detrás de min no seu salón, a terraza aberta, as luces apagadas, só se ve a luz da televisión. Algo que se tensa e se solta dentro, moi profundo. Como me puiden esquecer? A incerteza, o futuro, as oposicións, a falta de independencia. Todo desaparece e son eu a que está coa cabeza rapada, son eu a berra baixo a chuvia como un animal. Toda a rabia, toda a frustración, toda a impotencia. Músculos que se tensan, forza sobrehumana, colmillos que medran, quero morder, quero facer dano, quero liberarme. A debilidade, a fraxilidade transformada nun ruxido, nun ouveo. Máis de mil quilómetros cara o Sur, máis de mil quilómetros cara o Norte.
Volver empezar…
PÉS ESPIDOS 