Idealizar a unha persoa é moi perigoso, pero dentro da política é un suicidio… Minten, sempre minten. Esa aura de perfección que irradian foi friamente calculada. Nada é casual. Son vampiros, están feitos para prometer e confundirte Non caias no seu xogo ou rematarás sendo un deles.
Como Manuel tamén deixo que ela guie a miña vida. Está a berrarme, chama por min. Espértame de madrugada e lévame ao parque que hai preto da miña casa. Hai unha maratón. Vamos, corre! Poño as zapatillas e vou quitando o pixama como podo. A xente berra e anima. Acompáñanme ducias de cans que ladran felices. Non entendo nada do que ocorre. Hai helicópteros de canles de televisión. Cara onde vou? E a meta?
Ti corre e aguanta. Só iso.
Nada é o que aparenta ser e todos caemos nos prexuízos.
A intución só funciona cando non se refire a unha debilidade propia. O sentido arácnido da quenlla. Non teño dentes, non devoro. Disimulo. Esperto de madrugada e vou rumbo á cociña, levitando polo corredor de casa ata que unha claridade seduce á miña mirada. A néboa distorsiona a luz das farolas, entra pola galería do salón. E quedo alí de pé cun arrepío abrazándose ao meu lombo. O piso móvese coma se fose o paquebote esmaltado do meu amigo Manuel.
Sei o que vai pasar.
A cuestión non é confiar ou desconfiar. Sempre chega o día no que o único camiño é a sospeita. O importante é intuir de quen non fiarse.
Desconfía de quen se alegre da morte doutro ser humano. Desconfía, porque nunha guerra venderíate ao inimigo sen pestanexar. E aínda que non vivas nunca esa guerra nunca está demais saber quen REALMENTE ten un corazón puro ou quen o ten cheo de rancor. Síntoo, non coñezo outra forma de medir a integridade das persoas
Pódese sobrevivir a todo, agás á propia memoria
A realidade supera á ficción. A vida ten máis imaxinación que todos os guionistas de calquera serie americana. A vida ten leis propias. Podes aceptalas ou non, pasarte media vida intentando comprender, buscando respostas que non sempre chegan… A vida xira ao seu ritmo, é un animal salvaxe. Nunca sabes cando te vai morder cunha casualidade.
No verán do 2002, naquel agosto afisxiante chegamos a Palas cargando con mochilas e quilómetros. Lembro que fun buscar a un amigo á súa casa. Non estaba. Abriume a porta a súa nai, unha señora da que teño unha imaxe moi diluída polo tempo. Non che está, este rapaz para pouco na casa. Sorría mentres irradiaba un amor de nai que martilleaba o aire. Hai meses esa nai, o seu marido foron a Xerusalén co fillo. Era a ilusión da súa vida. Neste punto da lectura é cando o guión dá un xiro dramático. Se pechas os ollos podes velos no hotel ou afastándose do muro das lamentacións mentres esa nai se queixa dunha dor no peito. Ao pouco morría dun infarto. Touché, tocados e afundidos. O fillo manda ao pai, un home xa maior, de volta para Galicia mentres el queda alí. Tres días de trámites para a repatriación. Tres días só, en Xerusalén, vixiando un corpo que xa non sorrí nin dá abrazos.
E xa non hai máis que dicir…
I will not run away from life my whole life. I will try to really live. I will be mindful; I will be wise. I will change, and I will be an agent of change.
Ultimamente teño soños moi estraños…
Saco a máscara, mido case 1’80m, son alta, son Darth Vader arrependínome de ter caído no lado escuro da miña alma. Pero outras veces os meus soños son capítulos seguidos da serie de zoombies (que por certo non vexo). Acabo infectada e debátome entre cortarme a man ou seguir matando mortos viventes ata que me transforme nun deles.
Onte soñei que os 30s viñan a por min. Pelexábamos no ring dun vello ximnasio de Filadelfia. Boxeo a cámara lenta. Achéganse, quédanlles 2 asaltos para tumbarme. Non me asustan, sempre quixen ser grande. Por fin o son.
As personaxes sempre aparecen onde menos o esperas. Ás veces teño a sensación de que son elas, as personaxes, as que me buscan. O ritual sempre se repite: cruzámonos, coincidimos no espacio e no tempo e aínda que nun principio non chamen a miña atención, ao final prodúcese o momento adecuado. Ese no que a contradicción vital que levan tatuada na retina se fai visible aos meus ollos. Calquera persoa pode ser unha personaxe. Todos somos icebergs, o 90% do que somos permanece oculto baixo as augas. Tendemos a fixarnos nas cousas que se nos contan, en como se nos contan, pero esquecemos que o que non é mencionado tamén existe. O noso interlocutor ignórao e co seu silencio ouvea coma un lobishome nas noites de lúa chea. Se es quen de intuír como é ese segredo de xeo, daquela podes crear a personaxe. Outra alma que nada teña de real. Ou que o teña todo.
PÉS ESPIDOS 
