O amor procura acubillo no máis profundo da memoria. Espido, cos ollos abertos, sempre agardando por unha visita nosa. A súa pel ule a salitre. Recitanos poesía en soños. Xa case non nos lembramos porque nos ensinaron a agochalo do sol. Esa inxenuidade… A miña inxenuidade, como a boto de menos. Quen ma roubou? Si, roubáronma. Deixei que a bebesen do meu sangue. Teño que perdoarme… Aínda teño que perdoarme por ser así de vehemente.
A muller que sae na pantalla lémbrame a min, pero de maior. Unha máis do montón, alegre e faladora. Esa que ninguén agarda faga algo tan inesperado. Non o podían nin imaxinar. Eu si, só cunha palabra, só cunha mirada sabía o que ía pasar dez minutos de metraxe antes. E veñen a min aqueles días nos que eu tamén era quen de facer poesía. O amor facía autostop en cada estrada da miña alma. Era libre, non tiña medo. Pasaron dez anos. Agora non podo, non atopo esa pureza. Quizais a perdín para sempre. Ou quizais volva a min cando xa non teña nada que perder e a vida ben vivida, cando envelleza e ninguén lle dea tanta importancia ao que digo ou fago. O amor fora atropelado hai anos. Agora camiña cunha perna ortopédica e ten medo a cruzar a rúa, pero segue saíndo a correr todos os días.
Volvo a casa correndo, no medio da madrugada e coas rúas baleiras. E en silencio, as árbores repítenme o que xa sei. O amor é a única revolución posible.
PÉS ESPIDOS 