O meu con Santiago sempre foi platónico. Absurdamente platónico. Non hai peor miopía cá idealizar as cidades e persoas. Ata que as coñeces e levas unha decepción tan grande que a túa seguridade queda paralítica. Ás veces para sempre.
O xoves confírmase que non hai OEP para Secundaria. Por fin é oficial. Era visto. O venres teño academia. Doume de baixa e marcho no descanso. Ás 20.30 collo o tren. Sóbrame hora e media. As pernas van soas, imantadas. Camiño rápido, a mochila ao lombo. Non lembro o nome das rúas, nunca me lembro e nunca me lembrarei. Estou de paso, coma sempre. Pedra na retina. Peregrinei tres veces. A primeira para curarme, a segunda literalmente, a terceira porque confiaba. Como levada polo vento, como unha ave que volve ao seu niño, entro pola Quintana. O segurata obsérvame atentamente. Teño xesto de fuxitiva e levo unha mochila. Unha volta e vou para Obradoiro. Lembro algunha escapada en 2º de carreira, acabar de madrugada tirada no medio e medio da praza para ver a catedral do revés. Ou cando pisei a vieira de pedra despois de 275 km andando. Como me emocionara daquela. Pero esta vez é distinto. É unha liberación. Despréndome da desconfianza, da súa herdanza. Sorrío sen présa mentres regreso voando á estación. Aínda me dá tempo de comer un sandwich e mercar unha revista.
Ás veces aínda me seguen a fallar as pernas, ás veces. Curiosamente é algo que non me ocorre coas ás.
PÉS ESPIDOS 