As aparencias enganan, que ninguén se confunda, os extremos tócanse. Sempre se tocaron. Un leva ao outro.
Eu tamén vin ao cisne negro do outro lado do espello. A mirada noxenta. De anxo a nazi en cuestión de segundos. Tremíanme as mans en vez de saírme plumas negras. Ultimamente cometo o erro de esquecerme da miña obsesión. E volve silenciosa, manipula os meus soños. Outras intenta asomar polo espello, de novo.
Daquela é cando saio a correr ou marco o número infalible.
PÉS ESPIDOS 
creo que todos vimos algunha que outra vez ao cisne negro. Moitos tardamos en darnos conta de quen é pero todos o vimos nalgures amolándonos.
GústameGústame