Os vellos, eses grandes esquecidos.
É un topicazo do que todos temos bebido, coma quen comparte unha botella de calimocho. Non temos nin puta idea do que é ver morrer, enterrar a toda a túa familia, a todos os teus amigos… Non senten trizteza, eles teñen unha pena crónica nas enrugas. Son agradecidos, dos de verdade, dos que che botan un piropo, un sorriso sen esperar nada a cambio. Facemos burla das súas pintas, dos seus despistes, das súas manías. Soberbios, no fondo cremos que nunca seremos coma eles... Eles que non saben de crises existenciales absurdas, nin de debates sobre a lei Sinde.
Non, eles son a nosa raíz. Esa que amputamos lentamente.
PÉS ESPIDOS 