Normalmente teño o medo ancestral a que se me pare o peito sen remedio. Quedar tirada coma un papel de goma de mascar en calquera esquina. Estoume volvendo algo hipocondríaca, é certo. Pero hoxe non me acompañou ese temor. Ademais da eterna dúbida de pensar unha e outra vez se podo aguantar ou non. Hoxe non escoitei ás voces da discordia, hoxe non me sentin débil. Quería máis. Cambio de ritmo. Rebentar os pulmons, atravesar o tempo e o espazo. Voaba coas pernas. Sentinme imbatible coma Emil. Aínda que non fose verdade.
Si, merece a pena morrer un intre de amor propio absoluto.
PÉS ESPIDOS 