On By autrenaraien íntimo e persoal,basado en feitos reais

Hoxe diante da tumba do avó volveu a comerme a dor da ausencia. Creo que nos pasou a todos. Quixen berrar e chorar e dicir todas esas cousas que calamos… Doe sorrir e darme conta de que xa non estás.Tiñas que estar aquí PORQUE ISTO É TEU. Unha bágoa por cada ollo. Non podo reprimimirme, xa me chega con facer como se nada… Disimulamos, cambiamos de tema. Eu a primeira, pero sentinme tan culpable e miserable por iso, una vez máis. O equilibrio entre o que sinto, o que quero e o que se espera de min non é un punto estático da vida. Muta, cambia, varía, depende de mil cousas e ultimamente sinto e son conciente que ou me paso ou me quedo corta.

Tola, trastornada, egoísta, amargada…

Balas de prata que non matan ao lobishome nin a Hyde, nin a Drácula… Directas ao meu peito. É que niguén pode matalos. Ninguén. Son miope, non o esquezades e teño mellor oído ca vista.

On By autrenaraien eleccións1 comentario

Ese momento de máxima tensión no que é case imposible moverse ou respirar… Había que aguantar, manter o equilibrio e non ser quen primeiro en amosar debilidade.

On By autrenaraien basado en feitos reais,espectadora

Por que a vixías cando pensas que non te ve? Por que fuxes tantas veces? E a min encantaríame collerte por banda e dicirche, xa sei porque tremías cando ela te abrazaba… Sei que non era medo, non, que a min non me enganas. Era desexo, ás veces aínda o segue a ser. E non, deixa de correr, non podes escapar.

On By autrenaraien íntimo e persoal1 comentario

Pechei os ollos. Sentín como todo se inundaba de mar. Eu era un peixe, branquias para respirar, ollos para non ver. Deslizarme e volver mergullarme ata onde non chega a luz. Aguanto a respiración? Onde vai  meu sangue? Oh, sorpresa, non teño memoria. Ameite? Soñeite? Coñecémonos? E todo se borra…

On By autrenaraien mestra jedi

Pensei que buscaría a miña versión adolescente entre os meus alumnos. Estaba convencida. Observeinos, primeiro desconfiada, son moitos anos formando parte dos adultos. Prexuízos absurdos. Pero os meus ollos nunca me enganan e déixome levar polo instinto animal. Non sei en que momento foron meus, ese instante no que me escoitan, só iso. A algúns bríllanllelos ollos, sinto como a miña empatía funciona mellor que nunca e que por fin todos estes anos de extrema sensibilidade serviron para algo. Fago maxia. Engánchanse. Dígolles cal é o Norte, e sorrín aliviados. Van cargados desa inocencia pura, esa forza bruta, nin unha soa cicatriz. Caerán, partirán pernas, brazos, mans, corazóns, soños… Gañarán e perderán. Saben o que queren, pero non poden facerse unha idea do moito que lles queda por vivir. E coma todos, tan só necesitan que alguén crea neles para que poidan comezar a escalar o Himalaia.