Fago un trato co espello do ascensor. Escribo liñas invisibles coa man esquerda. Quizais non sexa intuición, quizás só sexa realismo. Realismo máxico que me ten consentida como a unha nena malcriada. Ver máis alá da miña miopía. Mochila ao lombo. E chove, é un sinal. Sorrío, vou levitando en vez de camiñar. Outro sinal. Metro. Chamartín. Ceo un sándwich e póñome paranoica porque hai un tipo que leva un anaco detrás de min, desde que saín do metro. Está na barra e tamén pide un sandwich. Fítame. Non me gusta esa mirada nerviosa e escura que ten. Despístoo. Fago tempo lendo. Cando xa está o tren no andén busco o meu sitio no vagón. Sigo a ler. A iso da unha e media paramos en Zamora. Hai neve e vexo pegadas doutros viaxeiros. Por moito que renegue o frío séntame ben. Quizais noutra vida fun un Chinook.