Como Manuel tamén deixo que ela guie a miña vida. Está a berrarme, chama por min. Espértame de madrugada e lévame ao parque que hai preto da miña casa. Hai unha maratón. Vamos, corre! Poño as zapatillas e vou quitando o pixama como podo. A xente berra e anima. Acompáñanme ducias de cans que ladran felices. Non entendo nada do que ocorre. Hai helicópteros de canles de televisión. Cara onde vou? E a meta?
Ti corre e aguanta. Só iso.
Ultimamente teño soños moi estraños…
Saco a máscara, mido case 1’80m, son alta, son Darth Vader arrependínome de ter caído no lado escuro da miña alma. Pero outras veces os meus soños son capítulos seguidos da serie de zoombies (que por certo non vexo). Acabo infectada e debátome entre cortarme a man ou seguir matando mortos viventes ata que me transforme nun deles.
Onte soñei que os 30s viñan a por min. Pelexábamos no ring dun vello ximnasio de Filadelfia. Boxeo a cámara lenta. Achéganse, quédanlles 2 asaltos para tumbarme. Non me asustan, sempre quixen ser grande. Por fin o son.
En soños volvo a un pasado que presenta pinceladas de recordos aínda por inventar. O futuro sorrí con forza. Recoñéceme coma un fillo á súa nai. Xa non é fráxil, ten reflexos de gato, non cae, tropeza pouco. Lévame a lugares que eu cría aínda habitados por pantasmas adolescentes. Sabe cal é a banda sonora que me gusta e regáleme un momento de soidade para mirar cara atrás: as paredes, o chan, os marcos das fiestras non mudaron; a esencia segue igual. O bo permaneceu e non se contaminou. Era o meu gran temor.
Mentres, soan violíns…
Sinais que me indican que vou ben.
…volveremos a cruzarnos cando a min me dea a gana
Non te preocupes por min, non te hei recoñecer.
Corría sen parar. Polo camiño tiveron que prestarme algún chuvasqueiro ou darme aloxamento. Cara onde vas? Por que corres? Respóndolles mentres corro. Cara o Sur, é a única maneira que teño de chegar. Perdo peso e cada día que pasa o meu corpo parécese máis ao dun atleta de verdade. Só fican os músculos. Énfadome co outono, non me gusta correr coas gafas cheas de auga. 1033 quilómetros, agóbiome, asústome. Non vou poder, non vou poder. O medo corre todo o inverno comigo, levo unha luvas negras nas mans. Se podo co frío, tamén podo coa desilusión. Chega a primavera e só teño ganas de chegar. Aguantarei o suficiente? Fareino ben? Empeza a ir calor e a miña memoria deshidrátase con facilidade. O verán trae os derradeiros quilómetros e corro con bágoas nos ollos. Ti sabes o que me custou chegar ata aquí? Atraveso a liña de meta cun berro entre dentes.
O máis importante é que levo un libro baixo do brazo.
Soño contigo, pero nos son consciente. Realidade semiparalela, coma se noutro mundo, noutra vida non vivida xa non me quedase pena. Os cabelos volven ser rubios. Tes que salvar ás bolboretas, hai unha epidemia en toda a cidade.
Perdoar, deixar de sangrar. Volves a ser a segunda persoa do singular ata que esperto completamente desorientada. Como quen morre de súpeto e deixa unha vida inacabada. E moita paz.
Onte, cando me quixen meter en cama o sol entraba pola galería do salón. Non era posible, eran as seis. Asomeime sorprendida. Escoitabase o claxon dunha moto. Había unha vespa co intermitente posto. Era ela, a avoa. Corre que chegamos tarde. Vai disfrazada de aviadora. Nunha das mans ten un casco para min. Conduces ti. Subimos por Oira e por Barra de Miño. O vento acariña as miñas meixelas e ela abrázame coma sempre. Volvo a sentir esa calor que tanto botei de menos. O seu olor. Cando chegamos indícame que continúe en dirección ao Castelo. Está reconstruído. Por un momento teño a sensación de que fixemos unha viaxe na historia. Pero non sei se é a Historia ou a miña vida. Personaxes que saíron do guión aparecen exactamente igual que cando marcharon. Semella un baile de máscaras, todos as levan. Máscaras venecianas. Soan valses e pezas clásicas. Estou co meu disfraz de click futbolista, nin tempo de sacar a botas de futbol sala tiven.
Así non podo entrar, non ves o elegantes que van?
Nena ti non necesitas vestidos.
Empúrrame, entro na sala. Míranme todos. Por algunha estraña razón dáme por rir. Achéganse para ulirme, tócanme como se fose unha Pantasma.
Ti queríasme.
Non mentira, queríame a min!
Diso nada, non imaxinas as cousas que fixo por min.
Barullo. Discuten, aportan probas. Podo escoitar os seus pensamentos. Os doutros tempos nos que lle era máis fiel á miña inxenuidade cá miña miopía. Ao fondo véxoo sentado no trono co seu pixama branco. Non leva coroa. Tampouco máscara, coma min. Érguese. Calan por inercia ou porque saben que é o Rei.
Quéreme a min. A voz de fillo de locutor de radio. A voz do corazón.
Deixa de chamar ás portas, deixa de querer entrar nos meus soños. Este xa non é o teu país.
“Lembro que quero coller un tren. Hai cola por todas partes. Fai que non me ve, ou realmente non me ve? Sigo ao meu. Cando me toca a min a señorita que me atende enfádase porque non xa non quedan billetes. Tiñas que ter sido máis previsora. Tampouco quedan para autobus. Dáme a risa, nin que fose a fin do mundo… Brazo con brazo, hombro con hombro. Agora si que me ve.
– Resulta que quedei sen billete.
– Vaia putada, non?
– Pois… creo que non… realmente eu aínda non teño que coller ese tren.
– Ah…
Tomamos algo na cafetería da estación. Non coñezo a cidade, non a recoñezo por moito que me esforzo. Cóllolle a maleta, imos ata o andén. Estou algo impaciente, teño medo de que perda o tren. Mírame, tócalle marchar. Cústalle pero ao final arranca e dáme un abrazo. Forte, moi forte. Píllame de sorpresa. Déixome levar, o meu corpo amóldase, son dúas pezas que encaixan. Pecho os ollos, síntome en paz. Cando volvo abrilos vexo outra vez esa mirada… Pero coma sempre a miña inxenuidade é máis grande. Que che pasa? Que tes? Non me aguanta a mirada e non o entendo.
– Pero ti non te dás conta??
– Pero… darme conta de que? É que che xuro que non sei de que me falas… Que saín onte!
– Non podo estar sen ti…
– QUE? Boh, non digas parvadas, veña que vas perder o tren. (Volvo a rir, enfádase)
– Que cho digo en serio, que N-O-N P-O-D-O E-S-T-A-R S-E-N T-I.
Quédome sen aire nos meus pulmóns. Por primeira vez na miña vida… O meu xesto cambia sen darme conta. Observo incrédula mentres un “non pode ser” rebota unha e outra vez dentro da miña cabeza.”
Esperto totalmente desorientada e paralizada. Escoito como miña nai xa anda a remexer coa aspiradora. Debín quedar durmida, penso para min cando consigo volver respirar con normalidade. É sábado 27 de febreiro de 2010
PÉS ESPIDOS 
