O primeiro é atopar quen faga as preguntas adecuadas. As túas, as de ninguén máis. E parar.

Non te preocupes, non podes entendelo, non pasaches por esta estación pantasma. Aquí o tempo e o espazo confúndense. Volvo estar sentada diante da pantalla de cine vendo a Simba e a Murphy; coñezo ben o gusto dese viño sen probalo. Trinta anos proéndome na memoria.

Parar e encontrar iso que ninguén acostuma (querer) responder. Defínete sen falar do que estudaches, da túa profesión, dos teus fillos, do teu apelido, da túa parella, dos teus logros, das túas afeccións, do ben que encaixas ou non. Só é palla. Outros moitos cren ter o décimo da lotaría premiado porque a cámara non os enfoca a eles, porque son outros os que se derruban. Porque disimulan o aterrorizados que viven, que ninguén descubra o profundamente superficiais que son.

A nena chora no cine porque coñece a realidade, porque intuíu o inevitable. Acomódase no meu ombro. Sabe que a entendo e con iso é suficiente. O demais, palla e disfraces.