Hai xente que xamais se rende. Non perden o sorriso nin a amabilidade a pesar de perder a voz, o corazón, unha nai ou o que a lei da vida lles impoña. Son fortes ata o extremo de acabar coa paciencia do tempo convertido en tirano. Non buscan protagonismo nin chamar a atención. Xente que é capaz de volver da morte.
ganas e vivir ganas de vivir ganas de vivir ganas de vivir ganas de vivir ganas de vivir ganas de vivir ganas vivir de ganas vivir de ganas…
Xa facturara a maleta. Dirixíame a embarcar e pasar polo ritual dos controles de seguridade cando pasei por diante deles. Era unha familia arxentina despedíndose da avoa. Eran uns quince ou vinte. Polo que falaban deducin que a avoa regresaba a casa. Canto tempo levaban sen verse? Canto tempo volvería pasar a que volvesen a abrazarse?
Abrazos pausados, puntos a parte. Os abrazos a aquela velliña co temor a que fosen os derradeiros. A odisea de conservar os olores, a temperatura corporal cun océano no medio… Saudade no iris.
Encántame este home
Por que a vixías cando pensas que non te ve? Por que fuxes tantas veces? E a min encantaríame collerte por banda e dicirche, xa sei porque tremías cando ela te abrazaba… Sei que non era medo, non, que a min non me enganas. Era desexo, ás veces aínda o segue a ser. E non, deixa de correr, non podes escapar.
PÉS ESPIDOS 