Onte, cando me quixen meter en cama o sol entraba pola galería do salón. Non era posible, eran as seis. Asomeime sorprendida. Escoitabase o claxon dunha moto. Había unha vespa co intermitente posto. Era ela, a avoa. Corre que chegamos tarde. Vai disfrazada de aviadora. Nunha das mans ten un casco para min. Conduces ti. Subimos por Oira e por Barra de Miño. O vento acariña as miñas meixelas e ela abrázame coma sempre. Volvo a sentir esa calor que tanto botei de menos. O seu olor. Cando chegamos indícame que continúe en dirección ao Castelo. Está reconstruído. Por un momento teño a sensación de que fixemos unha viaxe na historia. Pero non sei se é a Historia ou a miña vida. Personaxes que saíron do guión aparecen exactamente igual que cando marcharon. Semella un baile de máscaras, todos as levan. Máscaras venecianas. Soan valses e pezas clásicas. Estou co meu disfraz de click futbolista, nin tempo de sacar a botas de futbol sala tiven.

Así non podo entrar, non ves o elegantes que van?

Nena ti non necesitas vestidos.

Empúrrame, entro na sala. Míranme todos. Por algunha estraña razón dáme por rir. Achéganse para ulirme, tócanme como se fose unha Pantasma.

Ti queríasme.

Non mentira, queríame a min!

Diso nada, non imaxinas as cousas que fixo por min.

Barullo. Discuten, aportan probas. Podo escoitar os seus pensamentos. Os doutros tempos nos que lle era máis fiel á miña inxenuidade cá miña miopía. Ao fondo véxoo sentado no trono co seu pixama branco. Non leva coroa. Tampouco máscara, coma min. Érguese. Calan por inercia ou porque saben que é o Rei.

Quéreme a min. A voz de fillo de locutor de radio. A voz do corazón.