Ao borde do infarto. Non pode ser sana esta espera. Outra vez o meu nome, outra vez os sobres e o dni no pupitre. Non recoñezo nin á miña propia cidade nesta realidade paralela. Tocáballe a Góngora, pero o comentario lingüístico é a bala dun francotirador que me fulmina. Ninguén contaba con el. Estou fodida coma Bonnie e Clyde na emboscada final. Eu que xa soñaba coas etimoloxías, coas sibilantes. Pero remo porque eu sempre remato escribindo. O segundo comentario é o velatorio. Agora cada vez que escoite chamar por algún Mario pensarei neste exame. Pola tarde xogamos ao bingo cos temas. Desastre. Que saia a nota, o suspenso para desfacerme desta áncora. Os días estíranse como goma de mascar mentres o paradoxo agardaba por min antes de cruzar á ponte, antes de chegar ao pavillón. Do misticismo do telegrama á insipidez do whatsapp.

Morreu a tía Remedios

“Que a avoa non estea soa”. Agora son eu outra das voces narrativas; cando non o fun? Sempre morre alguén para que outro viva. Porque vivir é dicir adeus. Ser consciente de que só es area nun reloxo. Pequeno. Pensas que si, mais non podes paralo. A ansiedade de sabelo. Ocultarala, intentarás esquivar a coitelada ou quizais só fagas un travase. Cara un exame, unha ruptura, un traballo que non che fai feliz. Pero está AÍ. Agardando a súa quenda. Porque sempre é máis doado consolar aos demais que conducir a propia dor. Máis aínda, o convencemento de que, quizais, o próximo enterrador es ti.