Onde estabas ti no 2002?
Eu facía os dezaoito e só soñaba con facer a carreira en Compostela, soa, e medrar, medrar. Ao final rematei en Vigo, pero o conto non é ese. O venres pasei case tres horas vendo a vida de Mason, dende os seis anos ata os seus dezaoito anos. A película que todo pai e toda nai soñou facerlle ao seu fillo/a. A película que todos queremos ter da nosa infancia, da nosa adolescencia. Como medramos por dentro, como descubrimos a vida rodeados da rutina máis absoluta. Como cambian os nosos pais, como se equivocan, como loitan polos seus soños, como se refan e seguen adiante. Como nos queren por riba de todo, por riba deles mesmos. Son a raíz durante anos e anos, todo o que ti es pasa a través deles ata que un día fan maxia. Desaparecen para que poidas voar cos teus brazos. Para que chegues moito máis lonxe do que eles fixeron.
Será por iso que nalgún lugar da miña memoria tamén flota esa película na que sempre levei gafas.
PÉS ESPIDOS 