Vovía de Rianxo andando, 2 quilómetros de estrada convencional (que dirían os da autoescola). Quería chover sen acabar de arrancar. Como eu. Por que confiar en min mesma é sempre o máis dicícil? Todos o fan, todos cren, todos confían. Véxome reflectida na pantalla do ordenador mentres escribo, é un espello máxico. Alí está a muller, aí está. Por que o espello do baño non me devolve a mesma imaxe? Poño a capucha, uso o paraugas de bastón, non me apetece abrilo. Soñei o futuro pola noite e aínda continúo o meigallo desa lúa chea. Futuro que non podo describir, só sensacións e certezas que se abrazan ao meu peito, lume na vella cociña de ferro.
PÉS ESPIDOS 
Por fin atopei o teu blog. Estou ainda empezando a exploralo. Ten moi boa pinta. Gústanme as fotografías que acompañan aos textos. Vexo a profundidade dos posts que terei tempo a ler de vagariño e aos poucos. Saboreando o teu ecribir que é moi bo. Boísimo. Disfroito coa boa literatura, con esta, coa túa.
GústameGústame