Os noso futuro non é noso. O fado, o destino está en mans duns homes (e quizais algunha muller) que non nos coñecen. Xamais nos viron, non se cruzarán con nós pola rúa. Eles van helicóptero ou jet privado. O máis probable é que vivan noutro país. Viven como se nós non fosemos reais. Non existimos. Non somos nin peóns, non, eses cobran e viven mellor ca nós.
Non existimos? Non? De verdade? Por moito que disimulen, por moi ben vestidos que vaian, aínda con todo o ouro do planeta nos seus maletíns de pel, a súa comida somos nós. Simples mortais.
Mágoa que non espertemos…
PÉS ESPIDOS 