PÉS ESPIDOS

Opositar é como prepararse para escalar un oitomil. Prepararse para sufrir, para aguantar, para o frío. Prepararse para saber que facer cando che veña a desesperación. Controlar a ansiedade, calmarme como se puidese saír do meu corpo e abrazarme. Tranquila, todo vai ben, podes facelo. Machacareime na biblioteca todos os días. Soñarei cos exames, cos comentarios, con unidades didácticas. Fareino ben? Dominarei os nervios? Berro, abro os brazos cara o ceo porque sei o que se me vén enriba. Deixareime a pel, o sangue, o meu tempo.

Cando por fin sentes que naciches para algo non podes apartarte dese camiño. Estou soa e ninguén pode axudarme, só podo confiar en min. É cuestión de supervivencia.