A man de Deus non é a de Maradona. É a deste arxentino con vontade de xigante. Tiña nove anos cando perdeu a man dereita. Daquela xa namorara da maxia. Dixéronlle que non chegaría a mago, que o futuro sería duro para el. René, xamais poderás levar dous caldeiros de auga. Se te fixas ben aínda podes ver esa sombra detrás dos seus ollos: a frustración, o rancor dese neno. Por que non podían confíar? Pero súa vontade foi paciente e aliouse co tempo. Non tivo o fácil, aprendeu os trucos de dúas man cunha soa. Adaptounos. Fala con voz tranquila. Claro que se notan os anos, a pegada do tempo coma nos bos viños. Conta historias e semella un Cortázar da maxia. A escusa son as cartas.
Un home, un neno, un vello que se sinte completo enriba do escenario, libre.
PÉS ESPIDOS 
