A pedra escura, fea non ten culpa de ter alma de volcán… Pantasmas en cada esquina. Cemiterios nos que me quedaría a vivir. Luz intensa, escala de grises. Acentos estraños. Palabras no vento da pedra, no chan húmido. Cruzámonos con Mark, con Jekyll, e con Bea; a súa Cat serviunos un scottish breakfast. Dous edredóns, ficar durmidos coma siameses. Three sisters e un loch que é coma un mar. Un vinilo. As personaxes da miña cabeza por fin teñen vida propia, saen dela, estamos no Jazz bar sentados a tomar unhas pintas. A cidade ten alma tranquila, ten alma de vello paciente ao non que xa non lle importunan as inclemencias do tempo. A alma que quero para min.
PÉS ESPIDOS 