Pensei que buscaría a miña versión adolescente entre os meus alumnos. Estaba convencida. Observeinos, primeiro desconfiada, son moitos anos formando parte dos adultos. Prexuízos absurdos. Pero os meus ollos nunca me enganan e déixome levar polo instinto animal. Non sei en que momento foron meus, ese instante no que me escoitan, só iso. A algúns bríllanllelos ollos, sinto como a miña empatía funciona mellor que nunca e que por fin todos estes anos de extrema sensibilidade serviron para algo. Fago maxia. Engánchanse. Dígolles cal é o Norte, e sorrín aliviados. Van cargados desa inocencia pura, esa forza bruta, nin unha soa cicatriz. Caerán, partirán pernas, brazos, mans, corazóns, soños… Gañarán e perderán. Saben o que queren, pero non poden facerse unha idea do moito que lles queda por vivir. E coma todos, tan só necesitan que alguén crea neles para que poidan comezar a escalar o Himalaia.