PÉS ESPIDOS

que raro se me fai non pensar en ti nada máis erguerme. como todas as mañás.

que raro se me fai. alivio, descubro que agora teño máis sitio no meu corazón para min.

que raro se me fai non cruzar a delgada liña vermella.

que raro se me fai ter que salvarte e non sentir nada paranormal.

que raro se me fai preguntarche por cousas que xa sei e non sufrir un ataque de ciumes.

que raro se me fai aconsellarte coa sabiduría dun Jedi. colgo o teléfono coa confianza dun monxe budista. o meu sorriso de lado non engana. nunca sabras como te desdobrei para poder soñarte. e agora…

non te quero. e saír a correr…